Mighty No. 9

Iedereen die een blik werpt op de screenshots zal ‘Mega Man’ denken. Heel ver ernaast zitten ze niet, want Keiji Inafune heeft wat oudgedienden opgetrommeld om een klassieke actieplatformer te maken in zijn stijl. Onder andere Inti Creates, bekend van Mega Man Zero en Mega Man ZX, werkt mee aan het spel. Het is dus vrij logisch dat Mighty No. 9 enorm veel lijkt op de populaire reeks, die eigenlijk door Capcom in een hele grote koelkast is gestopt.

Het is dan ook zeker geen belediging om ermee vergeleken te worden, maar na een speelsessie van bijna twee uur zijn de verschillen me duidelijk. Ik mocht allereerst beginnen met de Main Game Mode, kortom, het verhaal. Professor White heeft een paar speciale robots met de naam Mighty Numbers gemaakt. Deze zijn geïnfecteerd door een virus en laten chaos achter in de wereld. Je raadt het al, de negende robot in de serie had een goed antivirus en mag zijn ‘broers’ tot de orde roepen. Beck, de robot in kwestie, heeft hulp van Call, een andere robot.

Elke robot heeft zijn eigen kracht. Zo is er Pyro, een robot die gek is op vuur, terwijl Cryo weer alles bevriest met zijn wapen. Nu heeft Beck ook een gave, hij kan namelijk dashen. En niet alleen maar om snel te bewegen en over gaten heen te manoeuvreren. Hij kan eerst op vijanden schieten en wanneer ze genoeg geraakt zijn hun energie opnemen door te dashen. Deze energie van het voetvolk levert tijdelijke bonussen op, zoals zijn wapen dat sterker wordt, of dat hij zelf sneller beweegt. Hoe sneller je iemand dasht, hoe meer punten je krijgt. Dash je snel genoeg meerdere vijanden, dan begint de comboteller zijn werk te doen, meer punten en meer tijdelijke krachten kunnen dan voor jou zijn.

Dasht hij een verslagen boss dan krijgt hij zijn kracht permanent. Deze kracht kan hij altijd gebruiken door te transformeren. Met een druk op de knop selecteer je de kracht tijdens een level, en met een andere knop verander je in die robot of weer terug naar je originele zelf. Mocht het allemaal teveel worden: er liggen ook her en der extra levens of energie-reserves. Die laatste kun je op elk moment gebruiken door op een knop te drukken. Het is eigenlijk een extra leven, maar dan nog voordat je dood gaat.

Elk level heeft weer een ander thema, maar behalve dat het grafisch er wat anders uit ziet, is ook de gameplay anders. Zo ligt er bij Pyro’s level olie op de platformen of juist eronder. Als je snel bent, dan heb je helemaal geen probleem, maar als je bepaalde vijanden laat schieten, dan staat de hele boel in de hens en is het onbegaanbaar. Dan wordt het springen en dashen om aan de overkant te komen. Pro-tip: schiet zelf geen raket, want door de explosie vliegt alles ook in de hens. Aan den lijve ondervonden… In de krachtcentrale is het ook hommeles en daar vallen de lichten soms uit, wat natuurlijk enorm lastig is als je aan het springen bent naar platformen.

De moeilijkheidsgraad is al op ‘normal’ lastig te noemen. Niet ondoenlijk door oneerlijk te zijn, maar het goede soort. Dus de ‘crap, ik faalde door mijn eigen domme actie, dat gaan we nog eens proberen’-soort. Je moet de gameplay en een level echt leren, dus bijvoorbeeld weten hoe ver je dasht, hoe je bepaalde vijanden het best kunt aanvallen en wat je moet doen in allerlei situaties. Beck kan bijvoorbeeld standaard alleen maar naar voren en achteren schieten, maar niet schuin. Nogal rot op trappen, want dan moet je wel springen. Of toch maar dat wapen van Countershade gebruiken, een soort homing missile. Die niet te sparen is overigens, de energiemeter van dat wapen gaat als een malle. Of toch maar die Pyrogen, het wapen waarmee je een explosie om je heen maakt. Hoe langer je oplaadt, hoe groter de explosie.

Er zijn vier moeilijkheidsgraden, met als laatste ‘Maniac’ als naam, waar een schot al fataal kan zijn. Geduld, vallen en weer opstaan en vooral niet je controller naar een muur smijten moeten je helpen die uitdagingen te tackelen dashen. Wil je eens wat anders, dan zijn er Challenge Modes. Solo of online co-op, helaas geen gescheld naar elkaar op dezelfde bank. In deze modi krijg je allerlei opdrachten. De eerste is vrij simpel: ren van A naar B, zonder dash- of aanvalsmogelijkheden. Dat lukt je zo rond de 33 seconden, en je gaat vol goede moed verder. Nummer drie is al lastiger: ga van A naar B, met grote gaten in de vloer. Dashen is dan nodig, ook meerdere achter elkaar op het juiste moment getimed. Kortom, dan moet je, of leer je, pas echt wat dashen is, qua bereik en qua timing.

Helaas waren de volgende modi van Mighty No. 9 niet te spelen, maar ze laten weinig aan de verbeelding over. Als eerste is er nog de Online Race Mode, waarin je tegen elkaar zo snel mogelijk naar het einde van een level rent, elkaar aftroevend. Je ziet elkaar in hetzelfde level, dus geen splitscreen. En ja, je kunt elkaar pijnigen. Als een van de twee dicht bij een explosief vat staat kun je er korte metten mee maken, dus je moet extra opletten: niet alleen op de tegenstanders, maar ook je online ‘vriend’. Ben je in voor een solo-uitdaging, dan is er nog de Boss Rush Mode, waarin je tegen alle bazen achter elkaar mag, met soms tussen twee bazen door een beetje levensenergie extra om je weer wat op te laden.

Mega Man heeft een opvolger en die heet Beck. Net even wat anders, maar nog steeds herkenbaar genoeg voor de oudere gamer. Niet dat de nieuwe generatie ermee zal zitten, die kunnen zich net zo goed stukbijten op de missies. Ben je de versimpeling van games zat dan heeft Keiji Inafune een optie toegevoegd, dan mag je zelf op de leaderboards kijken of je echt zo goed bent als je denkt. Het is nog even wachten, maar Mighty No. 9 komt in Europa 12 februari uit op PlayStation 4, PlayStation 3, PlayStation Vita, Xbox One, Xbox 360, Wii U, Nintendo 3DS en pc. Mocht je nu al de fysieke versie pre-orderen, dan komt er nog een extra boss-battle bij. Mocht je Ray verslaan in zijn eigen level, dan kun je het hele spel nog eens met hem doorlopen. Pre-order je de digitale editie, dan krijg je de nostalgische grafische pixelmodus gratis. Wil je nog even wachten, dan komen deze ook als betaalde DLC uit.