Hope Springs (2012)
Het schijnt zo te zijn dat het script van Vanessa Taylor voor Hope Springs jarenlang heeft rondgezworven in Hollywood. Niemand durfde zich te wagen aan een komedie over 50plussers en dat terwijl velen er absolute potentie in zagen. The Devil Wears Prada-regisseur David Frankel heeft de stoute schoenen aangetrokken. Hij strikte ‘zijn’ leading lady Meryl Streep, Tommy Lee Jones en Steve Carrell voor een weergaloze romantische komedie.
Kay (Meryl Streep) en Arnold Soames (Tommy Lee Jones) zijn eenendertig jaar getrouwd. Een hele prestatie uiteraard, toch heeft het eerder meer weg van een routineklus dan een liefdevol huwelijk. De romantiek tussen de twee is ver te zoeken of misschien zelfs wel verdwenen. Het huwelijkscadeau van dit jaar is een wederzijds zenderpakket en Arnold gaat altijd naar zijn werk als boekhouder, zonder zijn vrouw gedag te kussen. Om het nog duidelijker en pijnlijker te maken, Kay en Arnold slapen al jaren niet meer samen in een echtelijk bed. Iets wat ooit zo gelopen is omdat Arnold snurkte. Van seks is dus ook al geen sprake meer.
Kay voelt zich constant afgewezen als ze wat intimiteit in haar huwelijk aanroert. Ze heeft leren leven met haar brompot, die schijnbaar meer oog heeft voor de saaie golfprogramma’s op televisie dan voor zijn diepongelukkige vrouw. Dan ontdekt ze relatietherapeut/seksgoeroe Dr. Bernard Feld (Steve Carrell). Kay besluit de sleur te doorbreken en boekt van haar eigen spaargeld, wat ze heeft opgespaard als kledingverkoopster, een reisje naar Hope Springs, Maine. Het duffe stadje waar Dr. Feld praktijk houdt. Arnold ziet niet echt problemen in zijn huwelijk en is vastberaden niet naar Maine af te reizen. Uiteindelijk gaat hij toch overstag. Hij wil zijn vrouw niet verliezen.
Anders dan de komische trailer van Hope Springs doet vermoeden is het geen dwaas en voorspelbaar verhaal van een seksloos echtpaar, dat met stoute opdrachten, fruit en andere zeer voor de handliggende hulpmiddelen hun liefdesleven opnieuw leven in moet blazen. Deze inleiding is zo bedachtzaam in elkaar gezet dat zelfs de grootste scepticus van romantische komedies voor de bijl moet gaan. De film laat van begin tot het einde zien wat er gaande is als je besluit een relatietherapeut in de arm te nemen. Dus ervoor, tijdens en erna.
Veel van de sessies bij Dr. Feld, een opvallend ingetogen maar scherpe en grappige rol van Carell, verlopen volgens hetzelfde patroon. Kay laat haar emoties de vrije loop en Arnold vindt het telkens helemaal niets en blijft daarom zijn kont tegen de krib gooien. Regisseur Frankel stuurt de toon echter precies op tijd bij en voorkomt hierdoor een vervelende en fatale herhaling.
Het mooie van Vanessa Taylors script en Frankels regie is dat het accent langzaam maar zeker wordt verlegd van Kay naar Arnold. De chagrijnige en gierige echtgenoot doet in den beginne alles verkeerd en meteen ligt de sympathie bij zijn vrouw die alleen hun huwelijk probeert te redden. Maar langzamerhand wordt duidelijk dat het niet Arnold is die alles fout doet maar dat hij eigenlijk niet veel goed kan doen. Het gezichtspunt van de ongelukkige familievrouw die snakt naar een beetje erkenning en aandacht wordt aangevuld met de andere kant van het verhaal: de druk die Kay onbewust voortdurend op haar echtgenoot legt. Frankel nuanceert dus niet alleen in perspectief en sympathie, maar tevens ook in zijn keuzes als filmmaker.
De heftige therapiesessies waarin Kay en Arnold zich ieder in een hoekje van de bank proppen, worden plezierig afgewisseld met speelse momenten, waarbij het echtpaar opdrachten krijgt opgelegd. Deze worden vaak onhandig uitgevoerd waardoor ze een averechts effect hebben. Het strijkorkest dat ten tonele wordt gevoerd om de romantiek kracht bij te zetten, verdwijnt ook weer op tijd. Het is een voorbeeld van de grenzen die Frankel opzoekt en tevens van het buigen van de regels van het romantische komediegenre.
De verhaalboog die het script gebruikt, kent opvallende wendingen en vermijdt hierdoor juist vele clichés uit Hollywood. Door zijn complexe karakterontwikkeling heeft Tommy Lee Jones de boeiendste rol. De grootste kracht van het charmante en tedere Hope Springs schuilt naast de uitstekende cast en het slimme script in de enorme mate van herkenbaarheid. Al zal menig stel of echtpaar dat misschien niet durven toe te geven.
Één van de verrassingen van 2012. Ga deze film zien. Ongeacht wat de status is van je eigen liefdesleven. Je herkent er altijd iets in. Al is het huwelijk van je ouders of van die aardige overburen. Hope Springs geeft je een humoristische en verfrissende kijk op hoe het (later) in ieder geval niét moet.
