Frozen Empire vult de Ghostbusters-formule netjes in, maar zoekt te weinig naar vernieuwing
Het vierde deel in de oorspronkelijke Ghostbusters-filmserie zoekt het evenwicht tussen vasthouden aan het verleden en vooruit kijken naar hoe de serie interessant kan blijven met nieuwe personages. Frozen Empire slaagt daar eigenlijk redelijk in, met een verhaal waarin plaats is voor vers bloed en oude rotten in het vak, maar had wel wat meer de originaliteit mogen opzoeken.
Drie jaar geleden keerde de filmserie, na een reboot-uitstapje in 2016, terug naar de wereld van de originele Ghostbusters, die in de jaren 80 in New York de grote bovennatuurlijke gevaren bestreden. In Ghostbusters: Afterlife ontdekten Phoebe en Trevor, de kleinkinderen van Egon Spengler, dat hun opa in een afgelegen stadje in Oklahoma de wacht hield om de wereld te beschermen tegen Gozer. Na zijn dood namen zij het stokje over, uiteindelijk een beetje geholpen door Raymond, Peter, Winston en de geest van Egon. Het was een mooie manier om de serie te herstarten zonder voor een reboot te gaan: nieuwe cast, links met het verleden, spoken, actie, comedy.
Die formule wordt in Ghostbusters: Frozen Empire doorgetrokken. De familie Spengler, plus mama Spenglers vriendje Gary, zijn verhuisd naar New York, waar Winston Zeddemore de Ghostbusters-kazerne in stand heeft gehouden, en het gezin is daar actief als de nieuwe Ghostbusters. Ze worden ondersteund door Winston, die een klein fortuin heeft opgebouwd en dat gebruikt om wetenschappers te laten werken aan de nieuwste anti-spook-technieken. Dat betekent dat er, naast het Ghostbusters-gezin in de kazerne, ook een Ghostbusters-lab elders in de stad is en het aantal personages dat met proton packs kan rondlopen iets groter is dan in eerdere films.
Maar de centrale cast is nog steeds Callie, Trevor en Phoebe Spengler (Carrie Coon, Finn Wolfhard en McKenna Grace) en Gary Grooberson (Paul Rudd). Ze rijden als een stel burgerwachten in de Ecto-1 door de stad, jagend op spoken, schade veroorzakend en sluiten spoken op in de steeds voller rakende kluis in de kelder. Intussen krijgt Ray Stanz een artefact in handen dat een effect lijkt te hebben op andere spoken in de stad; het is dit artefact waar uiteindelijk de Big Bad mee wordt opgeroepen, om een flinke strijd tegen te voeren in de finale.
De voorzetting van de Ghostbusters-filmserie leek drie jaar geleden een nieuwe weg te hebben ingeslagen; de locatie was niet langer New York, de originele Ghostbusters kwamen braaf opdagen voor niet meer dan een cameo en nieuwe personages werden geïntroduceerd, waar de filmmakers in theorie een aantal films over kunnen maken. Een goede zet dus, en veelbelovend voor de toekomst van de serie.
Wat er in Frozen Empire echter wordt gedaan is te weinig vernieuwend. De terugkeer naar New York, de heringebruikname van de kazerne en een iets grotere rol voor Dan Aykroyd, Bill Murray en Ernie Hudson (oh, en Annie Potts, en William Atherton), vermengd met de personages uit Afterlife en een paar nieuwe gezichten is een leuke mix. Het houdt de scènes divers en biedt mogelijkheden om op een leuke manier te laten zien hoe de Ghostbusters-wereld heden ten dage in elkaar steekt. En er is ook aandacht voor het doorontwikkelen van de nieuwe personages; de suggestie wordt gewekt dat de Spenglers (en Gary, die zichzelf ook een Spengler vindt) een leuke familie zijn, die goed met elkaar samenwerken. Er is een verhaallijntje voor Phoebe, die vanwege haar leeftijd (ze is nog minderjarig) op een zijspoor wordt gezet en de geest van een overleden leeftijdsgenoot leert kennen. Er is een verhaallijntje voor Trevor, die een (voor kijkers) oude bekende ontmoet in zijn onderzoek naar het verdwijnen van de snacks uit de keuken. En de film, nog steeds een echte comedy, biedt voldoende momenten om te lachen.
Maar het is wel weer een beetje wat we al kennen. De 'busters zijn actief in de stad, er wordt een geest opgeroepen, die begint invloed te krijgen, de stad komt in gevaar, er moet worden samengewerkt. Het is, hoe vermakelijk het heus ook wel is, weinig meer dan een invulling van een al bestaande formule. En hoewel het helemaal niet erg is om gewoon netjes een formule te volgen die het beoogd publiek graag wil zien (en zal waarderen), zou het leuker zijn geweest om nog iets meer de vernieuwing te zoeken, en wellicht wat minder gebruik te maken van de oorspronkelijke personages uit de jaren 80.
