Greetings from Tim Buckley
In 1991 repeteert een jonge Jeff voor zijn optreden tijdens een tribute ter ere van zijn vader, wijlen zanger Tim Buckley. Terwijl hij worstelt met de erfenis van een man die hij nauwelijks kende, vormt Jeff een vriendschap met een jonge mysterieuze vrouw die meewerkt aan het tribute en begint hij de potentie van zijn eigen muzikale stem te ontdekken.
Penn Badgley’s solide vertolking doet recht aan de wijlen Jeff Buckley, je ontdekt dat de acteur die we in Nederland vooral kennen van de televisieserie Gossip Girl, meer goede talenten bezit dan we hem toedichten. Echter kunnen zijn imponerende zangkwaliteiten en zijn uitgegroeide weelderige haardos niet verhelpen dat de film om hem heen nogal wankel is. In Greetings from Tim Buckley zien we een drietal verhalen die niet echt bij elkaar komen om er één geheel van te maken. Je kan zien wat de originele bedoeling was, maar de emotionele verbinding blijft uit en dat is jammer.
Als Jeff de St. Ann’s Church binnenstapt voor de repetities van het tribute, hoort hij van een ieder die dat kwijt wil dat hij als twee druppels water op zijn vader lijkt. Een vader die hij nauwelijks kende omdat Tim niet echt een band opbouwde met zijn zoon en op zijn 28e stierf aan een overdosis. Desalniettemin wierp vader een grote schaduw over zijn zoon. Toen Tim stierf had hij namelijk al negen albums gemaakt en werd hij gezien als één van de grootste singer-songwriters van zijn generatie. Jeff die zelf ook wel muzikale ambities heeft, moet eigenlijk eerst nog in het reine komen met zijn eigen gevoelens omtrent vader Tim. Het aankomende optreden dwingt hem ertoe die koe bij de horens te vatten. Als Jeff zijn vader niet kan vergeven moet hij op zijn minst onder ogen zien wat hij voor hem betekent.
Op papier klinkt dat heel aardig, maar het script van onder andere regisseur Dan Algrant is nooit echt zeker van de zaak of ze de beslissingen van Tim nou willen verklaren of veroordelen. Daarom komt er een compromis dat niet heel erg overtuigd. Dit wordt dus veroorzaakt door de drie verhalen die al eerder zijn aangehaald. Het eerste is dat van Jeff die zich al peinzend voorbereidt op toekomstige prestaties, het tweede verhaal zijn flashbacks met details over het leven van Tim en het laatste is een ietwat vlak uitgewerkte (overbodige) romance tussen Jeff en Allie, een medewerkster bij het tribute, gespeeld door Imogen Poots.
Ben Rosenfield is te zien in de rol van Tim Buckley en is even goed als Badgley. Hij maakt de rol van de altijd reizende muzikant die profiteert van zijn groeiende populariteit, zich eigen. Tim is bloedserieus met zijn vak bezig. Maar waarom hij ondanks dat feit, besluit zijn hoogzwangere vrouw alleen thuis te laten blijft een raadsel. Een raadsel dat je zelf mag oplossen, want er komt geen antwoord op. In de laatste scène probeert Algrant het wel, geloofwaardig is het niet.
Kortom, Greetings from Tim Buckley wordt bijna volledig in leven gehouden door het acteer- en zangtalent van Penn Badgley. Als Jeff geïrriteerd, verdrietig, blij of romantisch is laat Badgley dat duidelijk merken. Getuige hiervan is de geweldige Led Zeppelin-scène in de platenzaak. Gelukkig krijgt Badgley de tijd en ruimte om drie nummers te doen bij het tribute. Een hoogtepunt op zichzelf. Het perfecte einde van de film, waar niet voor is gekozen. Dat is het grootste makke van de film. Een regisseur die geen precieze richting heeft. Hier en daar had best wat ingekort of weggelaten mogen worden. Greetings from Tim Buckley was daardoor misschien krachtiger overgekomen op de kijker. De film is met respect voor beide zangers gemaakt, maar laat je met veel vraagtekens achter. Met een zoet en onstuimig glas lilac wine toch een aangename wegkijker.
De trailers van Greetings from Tim Buckley en 20 Feet from Stardom zijn toegevoegd als extra's.
