Schaamhaar, een hele kunst!

Als ik afga op de gemiddelde saunabezoekster, is het strakke Braziliaanse schaamhaarstreepje nog steeds hot. Ook al is menig man gecharmeerd van compleet geschoren (“kan je overal zo lekker bij”), het kale ‘kinderkutje’ is toch een beetje omstreden. En ook wel een beetje koud, laten we eerlijk zijn. Maar voor welke schaamhaardracht je ook gaat, het scheren ervan is – even plat gezegd- behoorlijk kut.

De tondeuse voldoet voor mij niet, daar krijg ik een beurs onderstel van. En de Epilady is natuurlijk zeer geschikt voor hardcore-sm-fans, als onderdeel van het voorspel. Maar dit moderne martelaarswerktuig laat ik toch liever links liggen. De ongetwijfeld mannelijke productmanager die dit apparaat ooit heeft uitgevonden, heeft ofwel een hartstochtelijke hekel aan vrouwen ofwel een extreme voorkeur voor ongeschoren vrouwen. Want één keer proberen, is een paar weken lang ontstekingen ontberen.

Nee, dan kom ik toch uit bij de vlijmscherpe mesjes. ‘Du moment’ dat het Braziliaanse streepje ‘hot’ werd, vlogen de productmanagers van Wilkinson en Gilette af op deze landingsbaan. De stoere, titanium mannenscheerapparaten werden snel omgeturnd tot vrouwelijke modelletjes, met ronde vormen en kleurtjes als roze of mintgroen.

Voor de dramatisch hoge ontwikkelkosten van die kekke vrouwelijke variant tel ik als vrouw grif veel-te-veel euro’s neer. Voor die fucking bikinilijn heb ik gewoon echt alles over.
En omdat ik als vrouw zo gevoelig ben, neem ik dat speciaal ontwikkelde ‘sensitive’ scheerschuim op de koop toe.
Aan de mesjes die ik als navulling moet kopen, ben ik echter nooit toegekomen. Gelukkig maar, want als ik kijk naar de prijzen, dan laat ik mezelf toch liever op een andere manier verneuken.

Ik heb ontdekt, dat de mannelijke handscheerapparaten toch echt het beste effect hebben. Als een ‘sensitive’ type als dr. McDreamy zo’n gladde kaaklijn krijgt, dan moet zo’n apparaat ook wel poeslief zijn voor mij.
Wel ’n paar basic tips in acht nemen, heb ik gemerkt. Eerst flink scrubben, die schaamstreek, daarna je vlijmscherpe mesje – al dan niet voorzien van tralies - lekker door die met een dikke laag sensitive ingesmeerde bos haar halen. Na de grote beurt even afspoelen met flink koud water en dan een lekker prikkelend luchtje erop. (Au!)

So far, so good, zou je zeggen. Maar dan, na een dag of twee, begint de ellende.
Zo’n tweedagenbaardje staat dr. McDreamy natuurlijk erg goed. Maar ik voel me toch echt minder vrouwelijk. En met een spannende avond in zicht, ga ik me dan toch maar scheren.
Oh, wat een spijt!
De rode bulten als resultaat zorgen voor bloederige taferelen. Alsof ik ontmaagd word, telkens weer. Of ritueel geslacht.
Lekker is toch anders.

Ik overweeg daarom nu serieus een andere schaamhaardracht.
Het straatbeeld is weer vergeven van baarden en snorren. Zou dat beneden de gordel ook weer in kunnen raken?
Oké, het beeld van een Deep Throat-achtige bos spreekt me niet aan. Dan krijg je echt sputterende sekspartners. Kleinduimpje moet dan bijna een spoor van korstjes achterlaten, om de weg terug te vinden.

Nee, ik denk dan meer aan moderne haarkunst. Want in de jaren zeventig was het nog geen gemeengoed, maar vandaag de dag natuurlijk wel: een uitgebreid assortiment van gel, wax en andere verstevigers.  Volgens mij kan je daarmee elke bos schaamhaar omtoveren tot een kunstwerk van buxusachtige proporties. Scheren hoeft niet meer.
En variatie is er volop.
En ’t is ook nog ‘ns goed voor een verrassend seksleven.
Wat wordt het vanavond? Een hanenkam? Morgen een kuifje? Overmorgen een geitensik à la Brad Pitt?
Het kan allemaal! Spannend!
Ja, ik overweeg serieus deze haardracht.
Het wachten is voor mij alleen nog even op de ‘voor elk haartype ontworpen schaamhaarschuimversteviger’.
Een gat in de markt!