Biesbosch op mijn benen
Op mijn Biesboschbenen dreigde weer een nieuw zijriviertje te ontspruiten. Zelfs bij de gedimde sfeerverlichting in mijn slaapkamer lichtte een blauwe gloed op van mijn benen. In de sauna vroegen vriendinnen of ik met mijn onderstel ergens keihard tegenaan was geknald. Tijd voor ingrijpende maatregelen. Het grote voordeel van een vrouwelijke huisarts is dat zij begrijpt waar het in een vrouwenleven om draait. Mijn vorige huisarts, een man, vond het ‘niet nodig’ om iets aan mijn explosieve adervermenigvuldiging te doen.
Nou hielp het ook niet echt, dat hij bijna tegen zijn pensioen aanzat. Want hij vond het doorgaans ‘niet nodig’ om überhaupt ergens iets aan te doen, vooral niet aan zijn vakkennis.
Ik prijs me daarom gelukkig met mijn nieuwe, jonge, vrouwelijke huisarts, ook al kijkt ze een klein beetje scheel. Tijdens het consult wierp ze een halve blik op mijn benen en met haar andere oog schreef ze een verwijzing uit voor de dermatoloog van een bekende kliniek. Want al die adertjes in mijn benen, “dat hoeft helemaal niet bij zo’n jonge vrouw.”
Diezelfde aderen zwollen meteen op van trots.
Toen ze me had verzekerd dat de behandeling zou worden vergoed door mijn verzekering, beleefde ik heel even een klein geluksmoment.
In de wachtkamer van de kliniek zakte ik weg in een van de zwarte, leren fauteuils. Ik verkeerde in goed gezelschap van een zongebruinde pensionado in rode broek en met glimmend gepoetste brogues. Op het muurvullende plasmascherm flitsten voor-en-na-beelden voorbij, en foto’s van lachende artsen. Hun stralend witte gebitten deden mij ernstig denken aan die van hun Amerikaanse collega’s uit Extreme Makeover. Aan het uitgestalde assortiment nieuwste glossy’s was duidelijk te zien, dat ik hier in een particuliere kliniek was beland.
Na een echo van mijn benen mocht ik op audiëntie bij de arts. De twijfel die ik had bij het zien van de vrouw van een jaar of 25 verdween meteen, toen ik haar schitterende megakaraatring zag. Dan moet je megagoed zijn, in je vak dan wel in het aan de haak slaan van een vette vis. Ik hield mijzelf het eerste voor.
Ze zou in elk ‘riviertje’ een agressief goedje spuiten, dat mijn Biesbosch binnen korte tijd droog zou leggen.
Opeens draaide ze haar bureaustoel 180 graden en tuurde door de luxaflex naar buiten. Het bloederige tafereel midden in de stad, waarvoor de traumaheli was uitgerukt, wekte de indruk dat chirurgie ooit haar droomspecialisatie was geweest.
Op de dag van de spuitsessie liep ik verrast de behandelkamer in: maar liefst drie vrouwen gaven me een hand. “Zij is van de pr”, wees mijn arts naar het type Linda de Mol, gekleed in zwarte ‘powersuit’. Zij knikte vriendelijk naar me. “Bloed prikken is pijnlijker”, zo stelde de piepjonge arts mij ondertussen gerust. Dat vond ik een prettig idee, omdat ik nog maar twee keer in mijn leven ben flauwgevallen, beide keren tijdens het bloedprikken.
Met ontblote benen ging ik als een willoos slachtoffer op de tafel liggen.
“Daar komt ‘ie.”
Ik staarde naar plafond, zijmuren en vloer, terwijl ik alle prikken onderging.
“Het wordt heel mooi”, bleef de pr-dame goed in haar rol.
Met twintig wattenbollen op mijn benen geplakt, hees de assistente mij daarna in een paar uiterst charmante steunkousen, waar je bloedvaten vanzelf door afsterven. “Dag en nacht dragen, een week lang. En over een paar weken weer terugkomen voor de tweede sessie, want die aderen zijn net onkruid, dus goed bijhouden.”
Met het ‘zevenblad’ op mijn benen stapte ik op de fiets, de regen in.
Juist die steunkousen bleken vele malen pijnlijker dan de prikken. Regelmatig werd ik een week lang ’s nachts wakker en checkte verontrust of ik mijn tenen nog kon bewegen.
Gelukkig kon ik vorige week mijn steunkousen verwisselen voor een paar fantastische, sexy netkousen. Zelfs bij het blacklight op de dansvloer lichtten mijn afstervende aderen al niet meer op.
Opnieuw een klein geluksmoment.
Ik droom nu alvast van knappe bewonderaars die zich vastklampen aan mijn perfecte Heidi Klumbenen, op een tropisch eiland.
Nu alleen nog even die tweede steunkousensessie...
