Christenen, kom uit de kast!

Hoe strenger het geloof, hoe dichter de kast. Maar soms, heel even, overheersen de aardse lusten. En dan gaat de kastdeur op een kier. Of wat wijder. Zoals bij tante Jannie uit de Bible Belt. In dit geval was mijn stringetje de verboden appel. En tante Jannie had wel zin in een fruithapje.

Ik leerde tante Jannie een paar jaar geleden kennen. Vanuit de Randstad was ik net naar de Veluwe verhuisd voor mijn toenmalige liefde: een vrouw.
Mijn vriendin was heel erg christelijk, jarenlang heel erg getrouwd en had braaf voor nageslacht gezorgd.
Maar dat zegt allemaal niks.

Ik zette naar goed gelovig gebruik mijn voet stevig tussen de kastdeur en trok haar eruit. (En goed ook. Want nog tijdens onze relatie botvierde zij haar zondige lusten op vele andere vrouwen.)
Dat ze gescheiden was van haar man, was al heel erg. Ze was ooit immers getrouwd voor het oog van God.
Maar dan daarna ook nog samenleven met een vrouw!
Wat een zonde.

Het grote nieuws bereikte via de ondoorgrondelijke wegen van de Bible Belt al snel het christelijke gat waar tante Jannie woonde. Ze was met haar zestig jaar de 'wijze' tante van mijn vriendin, en belde meteen.
"Ik zal voor jullie bidden", zei ze.
Hiermee hoopte ze deze duivelse ellende (en mij) snel na naar de hel te krijgen.

Kort daarna ontmoette ik tante Jannie voor de eerst keer.
Mijn ‘gaydar’ ging meteen af. Maar dat was niet zo vreemd. Want zelfs vanuit een vliegtuig op tien kilometer hoogte kon iedereen haarscherp zien dat tante Jannie raszuivere lesbo was.

Ze had nooit een vriend gehad. Al vijfentwintig jaar woonde ze in een flatje, samen met een voormalig vluchtelinge uit Irak, Chakri.
Puur platonisch, uiteraard.
De kerk in het dorp had jaren geleden gevraagd of de leden van de gemeenschap arme Irakese verschoppelingen op wilden vangen. 
Tante Jannie had wel zin in gemeenschap. Ze ving Chakri liefdevol op.

Terwijl ‘mannetje’ Jannie naar haar werk ging, poetste Chakri hun flatje en kookte dat het een lieve lust was. Jarenlang in een afhankelijke positie verkeren met een lesbo: natuurlijk was dat puur platonisch. Zelfs mijn vriendin bleef stug geloven in deze façade, net als de rest van de Bible Belt. Maar wat gebeurt er als je in een vreemd land liefdevol wordt opgevangen de 'vrouw' des huizes, waar je de rest van je leven ook financieel volledig afhankelijk van bent? 
Een arm of meer om je heen, is dan zo gebeurd.

De bezoekjes van tante Jannie begonnen mij steeds meer tegen te staan. Vaak kreeg ik een knipoog, of legde ze haar hand op mijn schouder of been en liet deze  net even te lang liggen. Bij mijn drie zoenen bij het afscheid nemen draaide ze op het laatste moment altijd even haar gezicht een slag. Zodat ze 'per ongeluk' een voltreffer op mijn lippen scoorde. En ik de prikkende haren van haar bovenlip voelde.

Mijn vriendin dacht toen nog dat ik me dat allemaal verbeeldde. Tot die ene zomerse dag. 
We gingen naar het gereformeerde rusthuis 'Hoort de engelen alvast zingen', voor de verjaardag van oma. De hele christelijke gemeenschap zat in de klinisch witte ontmoetingsruimte aan een lange tafel. Het was die dag heel warm. Maar ja, naar het feestje van oma op de Bible Belt kun je niet in korte broek verschijnen. Dus Ik droeg een keurig bloesje op een lange, linnen broek.
(Een heupmodel, dat dan weer wel.)

Ik zat voorovergebogen te kletsen met mijn vriendin dicht naast mij. Opeens voelde ik dat er aan de achterkant aan mijn stringetje werd getrokken. Alsof het een elastiekje was, dat telkens werd losgelaten. 
Ik keek naar mijn vriendin en lachte: hoe durfde ze, zo'n zondige actie op de verjaardag van oma! 
Maar mijn vriendin lachte niet. Ze keek boos achter mij. 
Daar stond tante Jannie, met een grote grijns op haar gezicht: “Ik zag daar iets, en daar kon ik niet vanaf blijven.” 
Mijn vriendin reageerde fel: “Ja, en wat je daar ziet, is van mij!”
Tante Jannie trok haar schouders op, en liep vrolijk en - ongetwijfeld nasoppend - weer weg. 

In de jaren dat ik op de Veluwe woonde, heb ik een hoop hypocriet gedrag meegemaakt. Gebukt onder het juk van hun geloof zit een groot deel van de Bible Belt in de kast. Hoe strikter het geloof, hoe meer die kast gaat wringen. En dan komen onderdrukte gevoelens er soms op hele onsmakelijke manieren uit. 
Dat geldt niet alleen voor de tante Jannies, maar ook voor de vrome, christelijke politici in Amerika en de grijprage priestertjes en nonnetjes overal ter wereld.
Ik zal voor jullie bidden.
Wie weet, helpt het.