Domme pubers

Het park dicht bij mijn huis ligt op een drukke puberschoolroute. Om acht uur 's ochtends en drie uur 's middags filefietsen ze hier tergend langzaam, het pad verdeeld in vier denkbeeldige rijstroken. Giechelende meiden met te grote creooloorbellen. Daarvoor puistige puberjongens, vaak op één wiel steigerende fietsen.Licht ontvlambare hormonen gieren door het park. 
“Leo, Danique vindt jou leuk!”
“Echt niet!”
“Echt wel!”
Buiten schoolspitsuren laat ik op deze route sweet sixteen mijn hond uit. En die doet hier niet alleen een hoop, hij vindt het ook. Onlangs viste hij triomfantelijk de hoofdprijs uit de bosjes: een keurig dichtgeknoopt boterhamzakje met daarin twee onaangeroerde, donkerbruine boterhammen, dubbel belegd met cervelaatworst. 
(En dan nog beweren sommigen dat poedels dom zijn.) 

Terwijl mijn hond de buit verslond, dwaalden mijn gedachten af naar de moeder. Elke ochtend smeert ze ongetwijfeld braaf die boterhammen. Hoopvol stopt ze het zakje in de messengerbag van haar kind-dat-toch-steeds-groter-wordt. Die daar natuurlijk totaal geen boodschap aan heeft. Want een zak paprikachips is een veel voedzamere puistenbodem. 
Bovendien: cervelaatworst!
Dat eet ik zelf ook niet meer sinds de middelbare school, toen mijn leraar Frans uitlegde: “cervelaat komt van cerveaux en dat betekent hersens.” 
En wie heeft er nou zin hersenworst? 

Maar misschien doet moeders wel heel bewust die worst op brood. De hersens van pubers zijn nou eenmaal nog niet volgroeid. Wie weet, helpt die cervelaatworst een beetje. Pas op je 23e jaar heb je het maximum aantal hersencellen bereikt, las ik laatst. Voor zover je dat al haalt, omdat elk Breezertje of biertje weer wat cellen kapot maakt. Wat extra input zou dus kunnen helpen. Dan leren pubers misschien beter de gevolgen van hun daden te overzien. 

Vooralsnog heb ik weinig hoop. Toen ik verder liep in het park, zag ik onder een groenmetalen prullenbak een briefje liggen. Vanwege vuurwerkgevaar was de binnenbak uit de prullenbak gehaald. Maar dat had de puber die het briefje erin had gedaan, niet gezien. En dit briefje had er echt in moeten belanden. 
Want een puber die iets in een prullenbak gooit?
Dan moet er iets verschrikkelijks aan de hand zijn.
Ik pakte het handgeschreven briefje op en las: 

Nou Leo
Ik wou zeggen dat ik je toch leuk vond niet het hele jaar en ook niet verliefd (denk niet eens dat je dat op 14 jarige leeftijd kan maar ja)
Maar geef toe je bent een leuke jongen :-p
Nou dit wou ik zeggen niet met veel woorden maar ja.
Oja nog een cadeautje voor je dat je toch nog wat van mij hebt :-p
Groet en een kus van mij :-p
En wel contact houden hoor :-p
Danique

Wat een drama! (Even los van de interpunctie.) 
Durfde Danique het briefje niet in Leo’s rugzak te stoppen en heeft ze het weggegooid? Of heeft Leo ‘t wel gelezen? In zijn eentje, in het park? Of samen met zijn vrienden, die hem uitlachten en zeiden dat hij het briefje meteen weg moest gooien? 
En wat was het cadeautje van Danique? Had ze daar een maand lang folders voor moeten lopen? 
Hebben ze nu nog wel contact? 
Waarom is dit briefje, waarin Danique haar veertienjarige ziel en zaligheid heeft gelegd, nu toch in het park beland? 
Pffff, wat een vragen. 
Ik denk dat ik zo eerst maar even een boterham ga eten. 
Met cervelaatworst. Misschien helpt dat.