Rainbow Six Siege
2. co-op
Er is een reden om de Situations te spelen, namelijk, de basis leggen om Terrorist Hunt te spelen. Deze modus kun je in singleplayer of co-op spelen. Nu zijn we met velen, dus we gaan voor de co-op. En daar leer je eigenlijk het belangrijkste wat in geen enkele tutorial te simuleren is: communicatie is echt onontbeerlijk. De eerste ronde spelen we eigenlijk allemaal een beetje voor zich. Het werd al vrij snel en pijnlijk duidelijk dat dat niet heel snel voor een goede afloop gaat zorgen. Iedereen braaf met karretjes aan het rondrijden en ja hoor, een terrorist spot ons en knalt twee man van ons af. Leermoment: laat iemand op wacht staan. En communiceer wat je door de camera ziet. Mocht je doodgaan, dan kun je meekijken door de ogen van elke andere levende speler. Nog handiger, als er camera’s in een gebouw hangen, dan kun je ze nog meehelpen, want deze zijn dan ook beschikbaar. Een extra paar ogen zijn altijd meegenomen. Totdat de tegenstander de stationaire camera’s kapot schiet tenminste.
Vooral de Bomber is zo’n gast die je neer moet leggen en je moet je vooral niet schamen om te roepen dat de Bomber door een deur komt, want hij blaast iedereen met gemak op, niet meer te genezen, want je ligt in tig stukjes. Rainbow Six Siege is dan ook veel toffer met meerdere spelers, want hoewel Situations leuk is voor een uurtje, had ik nog echt geen genoeg van de uitdagingen die je krijgt voorgeschoteld in Terrorist Hunt. Het enige dat jammer blijft is dat die waves na bijvoorbeeld een gijzelaar uit zijn benarde situatie gered te hebben of een bom onschadelijk te hebben gemaakt. Dan kun je het allemaal prima voorbereid hebben voor de missie, maar als er opeens allerlei gasten bij komen is die voorbereiding niets meer waard en is het puur overleven, roepen wanneer jij moet herladen zodat iemand anders die ene deur onder schot houdt enzovoort. Dat maakt het intens en het blijft spannend totdat je het doel hebt gehaald.
De AI doet hier wat beter zijn best, maar toch, soms twijfel je of ze nu slim zijn of juist niet. Zo stond ik als last-man standing een bom onschadelijk te maken, dus ik moest wachten op mijn computer-gadget die dat voor me regelt. Er komen niet minder dan 20+ man op mijn locatie af. Nu was er een klein hokje waarin ik kon schuilen en ze een voor een kon doden met mijn shotgun. Niet dat die gasten nadenken als ze een letterlijke hoop met lijken zien dat ik wel eens daar kon zitten, nee, gewoon langs blijven lopen, ik schiet wel. Maar in een ander level waarin je in een verlaten houten bergvilla de reddende engel moet spelen, staat een bom op de eerste verdieping. Ons team is druk bezig alles te verstevigen en te boobytrappen, maar dan doet de AI snugger en gooit granaten van buiten door het raam. Dat soort momenten laten de AI eens goed zijn, maar door de eerder genoemde Doom-praktijken is dat duidelijk niet altijd het geval.
Ben je de AI helemaal zat, dan is er nog multiplayer. Wij speelden vijf tegen vijf, en een best-of-five. De ene keer ben je de terroristen die een bom of gijzelaar moeten beschermen, de andere keer ben je de goeden die juist de aanval moeten inzetten. Dit keer is er een tijdslimiet op de voorbereiding. Je hebt een minuut of twee om te verkennen, of in het geval van de terroristen, de boel dicht te timmeren, vallen te zetten en je te verschansen. Mocht je zo’n scan-robotje voorbij zien rijden, dan moet je die zeker kapot schieten, anders ben je al zichtbaar op de radar van je tegenstander.
In deze modus van Rainbow Six Siege speel je weer heel anders dan in co-op, want nu zijn het menselijke tegenstanders. Als swat zorg je voor veel middelen om door barrières heen te kunnen, terwijl je als terrorist natuurlijk zorgt dat je verstevigde deuren kunt optrekken, anti-granaat-apparaten ophangt, een stationair machinegeweer tactisch opstelt en prikkeldraad neerlegt om je tegenstander te vertragen. En als je slimmer wil spelen doe je dit op twee plekken, zodat je tegenstander denkt te weten waar ze moeten zijn, tenminste, als je snel genoeg bent hun scan-robots uit te schakelen. Of zoekt naar een goed punt om een muur juist te breken, zodat je bijvoorbeeld overzicht over de benedenverdieping hebt en je tegenstanders van boven kunt bestoken met kogels.
Hierin merk je dat de mappen die er zijn erg goed in elkaar steken met verschillende chokepoints die je meerdere mogelijkheden bieden om je doel te halen of te beschermen. Het is des te jammer dat er maar zes mappen te spelen waren. Bij release zijn dat er tien, maar dan nog zijn het er erg weinig. Soms is het ook niet echt duidelijk of een raam of deur open te blazen is, of waar je ergens je stationaire machinegeweer neer kunt zetten. Geen geluidje, geen rood kruis, niets, je moet maar wat uit proberen.
Maar ondanks de variërende AI, de weinige mappen en de onbestaande feedback op itemplaatsing geeft het zo’n goed gevoel als je een tegenstander gemarkeerd ziet zijn aan de andere kant van de muur en dan de trekker overhaalt. Of zoals onze Belgische collega het zei: heerlijk als je iemand door de muur popt. De mappen van Rainbow Six Siege zelf zitten erg goed in elkaar, van het bekende vliegtuig tot onze favoriet de besneeuwde bergvilla. Niet allen is er veel te slopen om je voordelen te geven, maar ook de sfeer is aanwezig. Het is gewoon tof om door een boerderij te sneaken, de kantine te ontdekken en dan Rammstein-like muziek te horen uit de cd-speler in die ruimte. Om daarna los te gaan op de tegenstander, die zich achter het aanrecht verschanst. Het volle pond is misschien wat veel bij release, maar Ubisoft belooft meerdere extra content en mappen voor de spelers. Dat moet ook wel, want hoe leuk het ook spelen is, zeker in multiplayer, tien mappen zijn vrij snel uit je hoofd te leren en dan wordt het langzaam aftikken welke tactiek je tegenstander uitvoert. Rainbow Six Siege komt 1 december uit op PlayStation 4, Xbox One en pc.
