Madame Web: een visioen van een mislukt filmuniversum
Met de vierde titel in hun eigen filmuniversum heeft Sony opnieuw de plank misgeslagen: Madame Web introduceert een reeks nieuwe personages uit de wereld van Spider-Man, maar weet ze te weinig interessant of geloofwaardig te presenteren.
Het is een beetje een bijzonder filmjaar, als het gaat om verfilmingen op basis van comics. DC Studios brengt pas volgend jaar hun eerste nieuwe film sinds de reorganisatie uit (en komt dit jaar dus met nul titels), Marvel Studios houdt het bij één film die bovendien een vervolg is van wat vroeger niet onder Marvel Studios viel (dat wordt de derde Deadpool, nadat de vorige twee films uit de stal van 20th Century Fox kwamen) en de andere drie Marvel-titels van dit jaar komen van Sony.
Sony is de filmstudio die lang geleden de filmrechten van Spider-Man (en "gerelateerde personages") heeft verworven van Marvel, en maakt daar sinds 2002 live-action films mee. Soms erg succesvol, zoals sommige Spider-Man-films, soms teleurstellend slecht, zoals Morbius. Tot nu toe waren eigenlijk voornamelijk de films over Spider-Man succesvol, niet in de laatste plaats omdat de laatste drie niet door Sony zelf, maar door Marvel Studios werden gemaakt. En die, eh, kunnen het beter, vinden velen.
Maar Sony wil ook graag een eigen franchise opbouwen. Ze hebben er zelfs een naam voor: nadat eerst de naam Sony Pictures Universe of Marvel Characters(SPUMC) werd geopperd, heet hun wereldje nu Sony's Spider-Man Universe, oftewel SSU. In dit universum zijn we, na twee Venom-films en Morbius, aanbeland bij Madame Web, het eerste personage dat daadwerkelijk, enigszins, gerelateerd is aan Spider-Man.
Het verhaal van Madame Web draait om Cassandra 'Cassie' Webb, en speelt zich grotendeels af in het begin van deze eeuw. Cassie ontdekt na een bijna-doodervaring dat zij af en toe, ogenschijnlijk willekeurig, een stukje van de toekomst kan zien. Initieel lijkt dit vooral erg op hoe de spider-sense (of 'Peter tingle') van Spider-Man werkt; het helpt met anticiperen op het verloop van een bepaalde situatie. Wanneer zij op een dag in de metro zit, krijgt ze een reeks visioenen over drie meiden die in dezelfde wagon zitten; zij worden daarin aangevallen door een vreemdeling. Omdat Cassie op dit punt in het verhaal inmiddels door heeft dat haar visioenen voorspellingen zijn, ontfermt ze zich over de meiden en slaat met ze op de vlucht.
De vreemdeling, zo heeft de kijker op dit moment al geleerd, is een soort Evil Spider-Man, zij het dat hij geen Peter Parker is of door de stad slingert aan spinnenwebben (of heldhaftig is). Het gaat om Ezekiel Sims, die in de jaren 70 met een onderzoeker in de jungle van Peru was, op zoek naar speciale spinnen, die mensen in staat zouden stellen om te beschikken over bijzondere krachten. Of zoiets. Het wordt nogal gewichtig verteld en met rommelig gemonteerde beelden van jungle-spinnenmensen uitgelegd, en het is geen goed teken als zoiets essentieels zo lui wordt uitgebeeld.
Nu wil het nogal overmatig ingewikkelde verhaal dat deze Ezekiel óók visioenen heeft van de toekomst; hij zag de drie meiden, ergens in de toekomst, hém vermoorden en probeert ze daarom nu te snel af te zijn. Bovendien was de onderzoeker waarmee hij in de jungle vertoefde Cassandra's moeder, die aldaar overleed, kort nadat ze van Cassie beviel. Cassie is dus geboren in de spinnenjungle en heeft haar krachten al bij de geboorte opgelopen.
Ik laat wat details weg; niet alleen zou dat te veel spoilen, het is ook gewoon een beetje te veel om allemaal toevallig aan elkaar te hangen. Een slechterik met een visioen, een centrale nog-net-geen-held met visioenen, drie jonge meiden die volgens een visioen in de toekomst een soort Spider-Women zijn, personages die toevallig bij elkaar in de metro zitten, en oh, nog een paar totaal irrelevante easter egg-linkjes met de familie Parker.
Als je alle toevalligheden wegdenkt, of accepteert, blijft een verhaal over dat vertelt over een ambulancemedewerker (Cassie, overigens best adequaat, zij het wat ongeïnteresseerd, gespeeld door Dakota Johnson) die op een dag ontdekt dat ze iets bijzonders kan en, na de gebruikelijke verwarring, probeert daar iets nuttigs mee te doen. Ze werpt zich op als de redder van drie jonge slachtoffers van geweld en gebruikt haar krachten om hun aanvaller te bestrijden. Maar ja, dan gaat ze halverwege het verhaal 'even' naar Peru om haar eigen geschiedenis te leren en is het maar hopen dat Ezekiel die meiden intussen niet vindt...
Als Madame Web niet ongeloofwaardig genoemd mag worden, dan is het toch zeker wel vergezocht. En sowieso zijn de personages maar beperkt interessant; hoewel er wat tijd wordt gestoken in het opbouwen van een band tussen de meiden onderling en tussen de meiden en Cassie, is het onderontwikkeld en niet de stabiele basis waarop een film als deze gebouwd zou moeten worden.
Uiteindelijk is Madame Web, met andere woorden, weer niet de must-see die Sony zo graag wil. Dat belooft weinig goeds voor de volgende twee films de de studio dit jaar uitbrengt: Kraven the Hunter en alweer de derde Venom (waarmee overigens de teller op 3 uit de 6 films komt, dus moet het niet gewoon Sony's Venom Universe heten?), al kennen die films wel andere schrijvers en producers. Hopelijk ziet de toekomst er voor die titels beter uit dan voor Madame Web.
