Alleenzaamheid
Eenzaamheid is een groot taboe in de samenleving. “Hallo, ik ben alleen en zoek een nieuwe hartsvriendin,” is niet een openingszin om op een willekeurige voorbijganger te gebruiken. Of in een contactadvertentie. Eenzaamheid stoot andere mensen af. Wie wil er nu vrienden zijn met iemand die niemand heeft, zodat die zich geheel aan je vastklampt, elke donderdagmiddag koffie komt drinken en ieder jaar het zeurende middelpunt van jouw verjaardag wordt? In de kleedkamer van de sportschool zit een jonge vrouw. Ze komt altijd alleen. Gladde benen tot aan het plafond, minuscuul sportbroekje, zwarte tanktop, bedekt met lang bruin haar. Het wipneusje met sproeten steekt er tussenuit. Ze groet verlegen, springt op de lopende band en concentreert zich een uur lang op het zweet dat haar lichaam langzamerhand meer laat glimmen. Ben jij de sportschoolkantinekennis die haar na de training aanspreekt en uitnodigt voor een flesje energiedrank?
De bel gaat. Je ziet een mooi silhouet staan en bereid je al voor op de zoveelste deur-aan-deur-verkooptruc om je frisse windenergie aan te smeren. De zongebruinde vrouw glimlacht verlegen naar je, maar ze heeft geen vervelende klapper in haar hand. Ze stelt zich voor als je nieuwe buurvrouw. De derde nieuwe buurvrouw al van dit jaar, waarschijnlijk omdat de woningen zo klein en geluiddoorlatend zijn dat je ze steeds wegjaagt met jouw voorkeur voor klassieke muziek op vliegtuigvolume. Ze schuifelt met haar voeten. Nodig je haar uit om meer te worden dan de buurman van de suikerleenconversaties, of laat je haar staan zodat je zo nu en dan vluchtig naar binnen kan gluren als je voorbij haar raam loopt?
Je zit op het puntje van je stoel. Over drie minuten mag je deze kantoorhel verlaten om met je collega’s een wedstrijd uitklokken te houden en als een speer door te lopen naar de kroeg. Iedere keer heb je het gevoel dat je iemand mist. Eduard niet, hij gaat altijd direct naar zijn vrouw en kinderen. Isabel ook niet, zij moet haar jongste zoon snel naar de voetbaltraining brengen. Annet ook niet, zij vindt het wel genoeg om de hele werkdag met haar collega’s op kantoor te zitten, laat staan nog een extra borreluur. Dan zie je haar. Marloes. Wat doet zij eigenlijk om 5 uur? Zal je haar eens meevragen vandaag voor de woensdagbreektdeweekborrel?
Het is zo makkelijk om eenzaam te worden. Verhuizen naar een nieuwe omgeving, ver uit de buurt van iedereen waarmee je op school hebt gezeten, je bijbaantjes hebt gehad en je familie waarmee je bent opgegroeid. In de nieuwe stad is alles individueel ingericht. Sportscholen in plaats van sportclubs, vrijblijvende collega’s in plaats van klasgenoten met een gezamenlijk doel, geen vaste kroeg waar je alleen naartoe kan gaan omdat je vrienden er toch wel zitten. Activiteiten zijn of op individuen of op bestaande groepen gericht, waardoor er als nieuweling beperkte mogelijkheden zijn om het bestaande sociale leven je eigen te maken.
Het zou zoveel makkelijker zijn als mensen in de omgeving er eens op letten. Geef eens extra aandacht aan die stille collega, betrek een vaste bezoeker van de sportschool bij het gesprek, sta open voor de signalen en probeer eens contact te maken. Het is niet makkelijk om eenzaamheid te doorbreken. Maar iedereen kan een ander over die drempel helpen en bij een groep betrekken voor een ontdekkingsreis naar elkaars persoonlijkheid en nieuwe, hechte vriendschappen. Eenzaamheid is niet altijd een keuze. Niemand hoeft alleen te zijn.
