Boek: Alice Hoffman - De duivenhoudsters
Judea, 70 na Christus. De Romeinen rukken op om de opstandige Joodse bevolking een lesje te leren. In de nasleep van de verwoesting van de Tempel besluit een groep Joden zich in te sluiten in de onneembaar geachte vesting Masada. Dit boek volgt vier van hen, alle vier vrouwen die een lange geschiedenis en duistere geheimen met zich meebrengen.
De duivenhoudsters is voor een duidelijke doelgroep geschreven, namelijk (feministische) vrouwen. Voor mannelijke lezers zal dit boek weinig interessant zijn. De plot is op sommige momenten te beschrijven als Desperate Housewives in het jaar 70, met liefdesperikelen, gekonkel en karakterontwikkelingen die niet zouden misstaan in een soap. Daarnaast is er in de plot, hoewel het tegen de achtergrond van een brute verovering speelt, bar weinig actie te vinden. Het draait vooral om de innerlijke levens en gevoelens van de hoofdpersonen.
Nu is uw nederige reviewer geen vrouw, maar hij vermoedt dat er ook door mensen die wél van Desperate Housewives houden genoeg op te merken valt aan dit boek. Schrijfster Alice Hoffman lijkt bijvoorbeeld te denken dat een goed boek een lang boek is. Een andere verklaring kan ik niet bedenken voor pagina na pagina van monotone beschrijvingen, waardoor de plot soms volledig stilvalt.
Ook wordt er voortdurend gerefereerd aan de ontberingen en de vroomheid van de hoofdpersonages en hun medestanders. Op zich is het een dappere poging om de werkelijkheid te imiteren, maar Hoffman laat de werkelijkheid te veel in de weg staan van het verhaal: het wordt vrij snel vreselijk eentonig.
De vrouwelijke hoofdpersonen komen, ondanks de feministische insteek van het verhaal, akelig karikaturaal over. Het zijn stuk voor stuk zeurderige figuren die hun leven laten beheersen door hun geliefden en hun kinderen. Pogingen om ze meer diepgang te geven stranden in melodramatische taferelen en de momenten dat ze hun sterkte tonen zijn weinig subtiel.
Nog erger is de portrettering van de Romeinse vijanden: zij worden zonder enige nuance afgeschilderd als brute moordmachines. Opnieuw, waarschijnlijk een goede weergave van het standpunt van de Joodse opstandelingen, maar helaas is het door het ik-perspectief op veel punten onmogelijk om de opmerkingen van de verteller en die van de personages te scheiden, waardoor het hele effect verkeerd uitpakt.
Kortom, De duivenhoudsters zet al haar geld op één paard en verliest daarmee al een groot deel van de potentiële lezers. Daarnaast is het boek simpelweg te lang en niet onderhoudend genoeg. Had Hoffman zich meer beziggehouden met de plot en de personages in plaats van de setting en het aantal pagina's, dan zou dit boek een heel eind beter zijn.
Noot van de reviewer: omdat ik, als man, niet direct tot de doelgroep behoor, kan het zijn dat mijn mening te zeer vertekend wordt om de andere helft van de wereldbevolking aan te spreken. Vandaar doe ik bij dezen een oproep aan eventuele vrouwelijke lezers om ook hun mening over dit boek te geven in de reacties.
