Lowlands 2010

A CAMPINGFLIGHT TO LOWLANDS PARADISE now boarding...

Een handjevol lieftallige dames en enkele heren staan tussen de kunstige objecten en muziektenten van Lowlands, verkleed als crew van luchtvaartmaatschappij Air Lowlands. Geheel in stijl met donkerblauwe stewardessenpakjes en pilotenpetten: Welcome to Air Lowlands, a campingflight to Lowlands paradise.

Lowlands is een muzikale reis die 55.000 liefhebbers in Biddinghuizen elk jaar weer maken. Op donderdag komen de eerste enthousiastelingen al vroeg inchecken bij de balies van vliegveld Lowlands. Bij de douane geldt gelukkig een maximum van 8 liter drank per persoon in plaats van de gebruikelijke 100 ml restricties. Eenmaal door de douane heen wordt er naarstig gezocht naar de juiste plek om met je vrienden neer te strijken. Voor sommigen is dat pal naast de 24-uurs tent, anderen gaan voor meer nachtrust op de hogere campingnummers en laatkomers zijn genoodzaakt hun tent tussen de bomen, half in een sloot of aan het looppad neer te zetten. Maar bijna iedereen is op vrijdagmiddag klaar voor hun eigen muzikale vlucht van 3 dagen muziek, feest en cultuur.

Vanaf vliegveld Lowlands gingen er het hele weekend lang chartervluchten vanaf de gates Alpha, Bravo, Charlie et cetera. De overstaptijden werden benut om in het stralende zonnetje een koude versnapering te drinken, een lekker hapje te eten, te shoppen, een sanitaire stop te plegen of gewoon naar mensen te staren.

Korte nationale vluchten waren in trek dit jaar. Eén van de grootste publiekstrekkers uit eigen land waren The Opposites, die met hulp van Dio, Flinke Namen, leden van de Jeugd van Tegenwoordig en Go Back To The Zoo de Alpha op zijn kop zetten. "Zin in Lowlands" werd luidkeels gescandeerd en met tracks als 'Licht Uit' en 'Dom, Lomp & Famous' ging het dak eraf. Lowlands heeft helemaal geen N*E*R*D of Snoop Dogg nodig om hiphop te laten gloreren in hun grootste tent. The Opposites zijn meer dan genoeg voor een vet feestje, inclusief circle pits en crowdsurfen in een rubberen bootje. Ook Moss maakte grote indruk bij velen en 'I Apologize' werd luidkeels meegezongen. Andere Nederlandse muziektrips gingen naar het Nederlandse producer-ensemble The Q4, dat noemenswaardige soundscapes in de Bravo afleverde, Blaudzun die zijn meeslepende liederen al in de ochtend predikte en Anouk die tussen alle muziekpuristen toch een gevulde Alpha bij elkaar wist te krijgen. Ook een populaire bestemming was het danspartijtje dat Baskerville in de India gaf; een uitgepuilde en kolkende tent was het resultaat. Kees van Hondt was wederom de aangewezen piloot om de afdaling bij Lowlands 2010 in te zetten en uiteindelijk de die-hards uit te zwaaien. Oh ja, en onze eigen Tim Knol is ook vet!

Onze zuiderburen zorgden wederom voor enkele attracties dit jaar. De vuige bluesrock van Triggerfinger mocht het festival officieel openen en als het aan Ruben Block ligt is al het altijd tijd voor rock 'n roll, ook al is het om 13.30 's middags met een duffe kop. Kort daarop mocht Selah Sue harten veroveren met haar 'Raggamuffin' en was het daarna de beurt aan de indie-poprock van Balthazar. Iets verder zuidwaarts was het Air, die de Franse eer mocht verdedigen, maar dit slechts met materiaal uit het vorige decennium wist te bereiken. Air France is niet meer wat het geweest is. Mediterraans warm werd de Italiaanse spaghetti balkan van Figli Di Madre Ignota, maar bij La Pegatina uit Barcelona werd het nog een paar graden heter; dansen en springen tot en met de reprise. Nog een Europees hoogtepunt was Jónsi, hij vertegenwoordigde IJsland met verve. Enkele jaren terug was hij met Sigur Rós nog één van de hoogtepunten, maar nu zorgde hij zelf met zijn droommuziek voor een betoverende sfeer in de Grolsch tent. Een ware vlucht naar de zevende hemel.

Bezoekjes aan Verweggistan waren ook aan de orde van de dag. Hofleveranciers van het Zuid-Afrikaanse rapwoord waren Jack Parrow en Die Antwoord: 'Dans Dans Dans'! Het Australische Pendulum maakte de overstap van de India naar de Alpha glorieus waar en beukte de tent aan gort met zijn volvette electro. Het springen als aan kangoeroe werd ingeruild voor een psychedelische rocktrip waar je U tegen zegt bij Aussie landgenoten Tame Impala. Een freaky jamsessie van ongeveer 20 minuten als afsluiter was hun hoogtepunt op Ayers Rock.

Air Lowlands specialiseerde zich dit jaar ook in de safari- en dierentuintripjes, want naast Go Back To The Zoo en enkele impala's waren er nog de erg fijne folkklanken van Band of Horses, de olijke danspop van Katzenjammer bij de drukbezochte Lima, de indierock van Frightened Rabbit en de muzikale mix van Minus the Bear.

Naast een beestenboel was er ook de mogelijkheid om de lokale bevolking op te zoeken in de kleine nederzettingen op de uitgestrekte vlaktes. Local Natives brachten de bezoekers synergetische harmonieën en een prachtige Talking Heads-cover in folkversie. Conor O'Brien is ondanks zijn jonge leeftijd het stamhoofd van de Villagers en liet op het kleine Charlie-podium een uitermate indrukwekkende indruk achter. Prachtige en rustige liedjes met veel allure. The Low Anthem zag eruit alsof ze van een kleine commune zijn weggelopen en kunnen zich alle vier als multi-instrumentalist aankondigen. Maar liefst 17 soorten instrumenten werden er gebruikt tijdens het optreden dat heen er weer zweefde van serene kampvuur samenzang tot aan onversneden rock, wonderschoon!

Ook wonderschoon en één van de beste acts op Lowlands dit jaar moet toch wel Mumford & Sons geweest zijn. Met één dijk van een plaat op zak trokken ze meteen een overvolle Alpha-tent en lieten die op zijn grondvesten schudden. Het concert had alles waar je naar verlangt in een optreden: een sympathieke, verraste en dankbare band, magistrale muziek die je meevoert en kippenvel geeft, plus een publiek dat vanaf de eerste noten zichtbaar geniet, danst, meezingt en applaudiseert tot het eelt op hun handen staat. Deze heren uit Londen deelden intens geluk uit in de vorm van klanken. Wat mij betreft wordt 'Little Lion Man' de soundtrack van Air Lowlands.

De grootste Boeings van Air Lowlands gingen ook dit jaar weer uitverkocht naar Amerika en Groot-Brittannië. De meeste grote Alpha-namen alleen al hebben hun roots in één van deze twee landen en naast de gevestigde (en inmiddels standaard) festivalnamen zoals Snow Patrol, The Kooks en Placebo waren er ook genoeg bands die de afgelopen vijf jaar niet bijna elk jaar op een Nederlands festival stonden. De 'groten' deden echter waarvoor ze gekomen waren en leverden ondanks hun zoveelste verschijning in ons kikkerlandje een degelijke show af. Degelijk is dan weer teveel van het goede voor een afsluiter als Blink 182. Dat Travis Barker een potje kan drummen was wel duidelijk, maar dat de heren live niet echt kunnen zingen helaas ook. Het woord degelijk is dan weer veel te min voor een band als Queen of the Stone Age. Hun woeste woestijnrock was hier al jaren in trek en zo ook op de Lowlands-zondag waar ze zelfs als headliner afsloten. Josh Homme is een man die het publiek bij de lurven kan vastgrijpen en meeslepen tot het eind van de vette rockshow, of het nu een zaal als Paradiso is of een Alpha-tent met duizenden mensen erin. Broken Bells ging dat op vrijdag minder goed af, aangezien de Alpha echt vier maten te groot was voor deze mooie samenwerking van James Mercer en Danger Mouse. Een prachtig project, maar het tweetal ging roemloos ten onder in de grote tent.

De namen in de Grolsch waren het hele weekend lang wel prima geprogrammeerd. Van de bluesrock à la White Stripes van de Band of Skulls, via de revival van The Specials tot de Bruce Springsteen sound-a-likes van The Gaslight Anthem. Alle optredens kwamen tot zijn recht en werden goed bezocht. Zondag was ook zo'n hele fijn Grolsch-dag, onder het motto: alle vijf goed. Moss trommelde er lustig op los, Yeasayer betoverde met 'Ambling Alps' en gelijkwaardige tracks, The National trok hard van leer en zanger Matt Berninger schreeuwde soms als een manische predikant zijn zielenpijn door de microfoon. Nog donkerder werd het bij The xx, waar diepe, dreunende baslijnen de trend zetten. Massive Attack trok die baslijnen vervolgens door en omringde het met een dikke saus van triphop, soul, funk en electro.

Air Lowlands verzorgt niet alleen dagvluchten, maar ook de avond/nachtvluchten op Lowlands zijn een succes op zich. Klinkende namen als Richie Hawtin en Dave Clark verzorgden dansbare techno-beats. Publiekstrekkers Groove Armada en Deadmau5 liet de Bravo uit zijn voegen barsten. Dansen, zweten en beuken op snoeiharde beats met een aanstekelijke inslag was het devies, niet alleen in de Bravo, maar ook in de X-ray tent. Groove Armada had een gewaagde set waarin veel bekende hits achterwege bleven, maar gelukkig konden ze met overig materiaal ook overtuigen. De set van Deadmau5 eindigde ook zonder de bekendste knallers en doofde uit als een kaars. Het was strak en hard neergezet maar het einde was een dode mus in plaats van een dode muis, want "going out with a bang" was er niet bij.

De muzikale trip van Lowlands zal voor velen weer een hoogtepunt van het jaar zijn geweest, hoe je vluchtschema ook in elkaar stak en hoeveel je ook gevlogen hebt. Volgend jaar gaat Air Lowlands weer vliegen op 19, 20 en 21 augustus, dus boek die data alvast!

Alles zien en beschrijven van de overmaat aan acts op Lowlands is nauwelijks te doen. Dus staat je favoriete act er niet bij, wil je je top 5 aan iedereen laten weten of vond je Blink 182 wel zuiver zingen laat het dan in een reactie hieronder weten!

Lees later deze week ook de interviews die FOK! op Lowlands afnam met The Ting Tings, 30 Seconds To Mars, Band of Horses, Admiral Freebee, Foals, Broken Bells, OK Go, Airship en Ginger Ninja! En bekijk binnenkort de volledige fotoreportage van FOK!-fotograaf Whaley!

Tekst: Joost Melis

Foto's: Marco van den Hout