Montpellier, 19 juni 2022
Het zonnige klimaat in het Zuid-Franse Montpellier maakt buiten slapen mogelijk. Dat wil niet zeggen dat ik het doe. Ik slaap lekker in mijn appartement. Daar kan ik als het te broeierig wordt de airconditioning aan doen. Er slapen mensen in deze plaats aan de kust van de Middellandse Zee in de buitenlucht. Voor hun plezier doen ze dat volgens mij niet. Er zijn hier namelijk veel daklozen of zo u wilt, zwervers. Meer daklozen dan in Amsterdam, met het verschil dat de meesten daar niet op straat slapen. Hier doen ze dat opgekruld in een portiek of zelfs midden in een winkelstraat, de benen gespreid, het hoofd op een stuk karton. Ze hebben vrijwel allemaal versleten kleren die net als zijzelf lang niet gewassen zijn. Duidelijk is dat ze ’s nachts niet in een bed met een dak daarboven slapen.
Er zijn hier twee soorten zwervers. De ene groep bestaat uit Noord-Afrikanen, vermoed ik. Met name uit Algerije zijn na de onafhankelijkheid van dat land velen naar Frankrijk getrokken en menigeen is blijven hangen in steden aan de kust als Marseille en Montpellier. Een andere groep heeft een lichte huidskleur. In tegenstelling tot de Noord-Afrikaanse zwervers trekken die licht gekleurden in groepjes op en ze zijn brutaal, op het asociale af. Misschien durven ze gewoon meer omdat ze in groepjes rondhangen. Opvallend is dat hoewel ze bedelen en haveloos zijn, ze allemaal wel kennelijk geld hebben om hun armen en benen en soms zelfs hun gezicht te laten tatoeëren.
Op een gegeven moment begint het me te vervelen dat ze op een opdringerige manier bedelen. En als ik zeg geen contant geld te hebben, wijzen ze naar mijn brandende shaggie en vragen ze of ik tabak voor ze heb.
Maar zoals hun gebedel mij begint te vervelen, zullen zij het waarschijnlijk allang vervelend vinden om te bedelen. Sommigen zijn er zelfs zo beroerd aan toe dat ik denk aan twee regels uit ‘Born to lose’ van The Heartbreakers: ‘Living in a jungle it ain’t so hard. Living in the city it will tear out your heart.’
Wat de politie aan het opdringerige gebedel en op straat slapen doet, weet ik niet. Of de politie er iets aan moet doen, vraag ik me af. Landloperij is toch geen misdaad? De sterke arm der wet is hier trouwens zichtbaar aanwezig. Er zijn zelfs soldaten, die patrouilleren in groep van zes of acht man, allemaal voorzien van een machinegeweer. Of dat me veilig of juist onveilig doet voelen?
Die soldaten zijn vaak niet meer dan jongens. Twintig jaar, ouder schat ik ze niet. Wat zullen hun moeders er eigenlijk van vinden dat hun nog jonge zonen met wapens over straat lopen? Zouden die moeders tegen hun zoon zeggen: ‘Jean-Louis (of Cederique of Pierre), c’est ne pas l’USA ici!’
Voor de duidelijkheid: hoewel het me regelmatig verbaast dat er hier in Montpellier zwervers en soldaten zijn, stoort het me niet. Er is hier verder genoeg waar ik me alcoholloos aan kan laven. En er is toch overal wel wat? Het is nergens volmaakt. Bijvoorbeeld in mijn Nederlandse woonplaats zijn veel Almeerders.
