Montpellier, 22 juni 2022
Ik wilde van alles afstand nemen en dat lukt goed hier in Montpellier. Met niemand heb ik wat te maken in mijn appartement op de bovenste verdieping van een complex in de wijk Saint Roch. Het is in het zogeheten historisch centrum, te midden van brede avenues, boulevards en kromme straatjes die uit de middeleeuwen stammen. De gebouwen zijn wit of lichtgeel bepleisterd. Of heet dat gestuukt?
Montpellier, een heel oude en tegelijk moderne stad, geeft de tijd terug aan mezelf. Het is bevrijdend dat hier niemand iets van mij wil. Niemand hier iets van mij verwacht. Ik heb geen afspraken en geen verplichtingen, kan uren slenteren langs zonverbrande straten en plekken met namen als Boulevard Louis Blanc, Corum, Place et Halles Castellane, Rue Montcalm, en van de bomen, planten en schaduw genieten in de Jardin des Plantes. Alleen in die botanische tuin lijken de planten en bomen niet om regen te smeken. Elders doen de palmen en naaldbomen dat wel.
Ik kan dus overal naar toe maar hoef nergens heen, laat staan dat ik iets moet. Als ik wil staar ik de halve dag voor me uit, genietend van het uitzicht vanaf mijn dakterras. Ik zie onder meer de toren van de Carré Sainte Anne en die van de Cathédrale Saint-Pierre. Vaker nog zit ik, zodra de zon minder fel is, op het dakterras onder een zelfgespannen doek, in alle rust te schrijven. Godzijdank niet aan gedichten want dat vraagt teveel concentratie en een bepaalde gemoedstoestand waarin ik nu niet wil verkeren.
Hoewel ik hier in mijn eentje ben, voel ik me niet alleen, al voel ik me soms eenzaam. De waarheid gebiedt echter te zeggen dat het een verlatenheid is die draaglijker is dan de eenzaamheid die ik ervaar als ik onder de mensen ben. Ook als daar bekenden of zelfs vrienden tussen zitten. Ik beschouw het als een goede eigenschap dat ik gewend ben om alleen te staan. Niet dat ik een hekel heb aan wat de massa doet, ik denk er gewoon anders over. Bang ben ik niet voor dat eenzame want dat zit niet in mijn aard. Zo ben ik zelfs vrijwillig, onbewapend en zonder beschermende medicatie, meerdere keren in Almere Buiten geweest en dat durf je slechts als je geen angst kent.
Ik heb hier overigens wel aanspraak. Ik maak namelijk regelmatig een praatje met de buurman van het appartement naast mij. Ik zit in acht en in appartement nummer negen woont een Engelsman op leeftijd. Die Engelsman is naar Montpellier verhuisd omdat het in Engeland te vaak regende en hij hele nachten niet slapen kan en, zegt hij, ‘als ik dan toch wakker lig, dan maar ergens waar het klimaat aangenaam en de wijn goedkoop is.’ Volgens mij heeft hij Engeland mede verlaten omdat hij op de vlucht is voor liefdesverdriet. Elke avond draait hij namelijk een bepaald liedje. Omdat hij van rock houdt, draait hij het in een door Keith Richards gezongen versie.
‘Just follow the stairway
To this lonely room of mine
You'll find me waitin' here
In apartment number nine’
Nuchter heb ik mijn Engelse buurman nog nooit gezien. Verschrikkelijk dronken trouwens ook niet. Daar denk ik het mijne van, maar ik veroordeel het niet. Onder meer omdat ik daarmee mijn eigen verleden zou veroordelen. En ik weet goed hoe aantrekkelijk de kameraadschap van alcohol is. Toen ik hem vroeg of het klopte dat hij constant aangeschoten was, antwoordde hij glimlachend: ‘Door de warmte en door tranen verlies ik veel vocht dus moet ik tegen het uitdrogen extra veel wijn drinken.’
