Montpellier, 3 juli 2022
Mijn vrouw is geland op Montpellier-Méditerranée. Ze heeft onverwacht twee weken vrij kunnen krijgen. We omhelzen en zoenen elkaar in de aankomsthal. Ze heeft een groene zomerjurk aan met daarop kleine witte en zwarte wolkjes. ‘Wat heb jij nou aan?’ vraagt ze. ‘Een pak’, zeg ik, ‘wat anders?’ ‘Een pak? Bij dit weer? Het is hier in Zuid-Frankrijk continu boven de vijfentwintig graden! En je hebt ook nog een overhemd aan.’ ‘Het is een linnen pak hoor’, leg ik uit, ‘lichtgrijs ook nog. Dus niet zoals gebruikelijk zwart.’ ‘Heb je alleen maar pakken en overhemden meegenomen dan?’ Ik knik.
Met een taxi rijden we naar het appartement. Nadat we haar bagage in het appartement hebben achtergelaten, neemt mijn vrouw mij gelijk mee naar Armand Thierry op de Rue de la Loge. In die winkel kopen we drie broeken en vier poloshirts voor mij. Als mijn vrouw dan ook nog wil dat ik een korte broek koop, protesteer ik.
Met ieder een tas vol kleding lopen we over de Place de la Comedie naar de Esplanade Charles de Gaulle waar we op een terras gaan zitten. Mijn vrouw wil onder een parasol. In Nederland, besef ik, ga je automatisch in de zon zitten als het mooi weer is, hier leer je al snel de schaduw op te zoeken. Ik til een stoel op, zet die vlak bij haar neer en ga zitten. Dan pak ik haar hand en zeg dat ik blij ben dat ze er is. Voor de zoveelste keer sinds ze geland is, nog geen uur terug. Ze vertelt dat ze mij ook gemist heeft, maar ze weinig tijd had om daar bij stil te staan door drukte op haar werk. Ik vraag de ober of hij alcoholvrij bier heeft. Een vraag die menigeen in de Franse horeca kan verbazen. Op dit terras hebben ze dat gelukkig. Mijn vrouw bestelt een milkshake. We kijken om ons heen, naar de fontein verderop. Op de achthoekige rand van het omringende water zitten allemaal mensen. Zomerhoedjes, zonnebrillen, broeken tot op de knieën en jurkjes. Veel spelende kinderen, sommige daarvan huppelen van blijdschap. Ondanks de hitte. Of juist door het mooie weer? Een stel zwervers valt wat uit de toon. Mijn vrouw ziet ze en zegt: ‘Op die mensen na is iedereen in een goed humeur. Dat valt me echt op als ik hier weer ben.’
‘Ja, iedereen lijkt hier inderdaad gelukkig’, geef ik toe. ‘Zelfs jij lijkt ontspannen’, kijkt ze me lachend aan. ‘Ik?’
‘Je ziet er veel meer tevreden uit dan de laatste weken dat je thuis was.’
‘Dat is logisch, wie zou er niet chagrijnig worden als je woont waar wij wonen?’
‘Zo ken ik je weer’’, barst mijn vrouw in lachen uit.
