CD: Katie Melua - Call Off The Search
De muziek op 'Call Off The Search' heeft inderdaad wel iets weg van Norah Jones, de jazz- en bluesinvloeden zijn duidelijk aanwezig. Verder houdt wat mij betreft iedere vergelijking op, want ik vind Katies stem niet zo heel bijzonder.
Aan de liedjes ligt het in ieder geval niet. Katies debuutalbum staat vol met heerlijk rustige luisterliedjes, die je met je ogen dicht zo het idee kunnen geven in een rokerige jazzclub te zitten, de geur van sigaren en whiskey om je heen terwijl een bandje staat te spelen op het met rood fluweel beklede podium. Dat ik me dat zo goed voor kan stellen, heeft vooral te maken met het feit dat de muziek niet heel erg geproduceerd klinkt. Alsof het allemaal tegelijk is opgenomen, misschien wel in zo'n jazzclub waar ik het over had. Alleen het publiek ontbreekt nog.Nu ben ik toch lovend bezig, maar zoals ik al zei: zo lyrisch ben ik niet over deze CD! Katies stem klinkt een beetje recht-toe-recht-aan, een beetje simpel misschien? Hier en daar hoor ik ook een vreemde uitspraak, hoewel ik me niet kan voorstellen dat ze nog een accent heeft overgehouden aan haar tijd in Georgië. Het is moeilijk om te omschrijven wat het precies is, maar hoe zeer ik ook te spreken ben over de liedjes, het is Katies stem die ik niet geweldig vind.
Vooral bij nummers als 'The Closest To Crazy', 'Blame It On The Moon', 'Mockingbird Song' (dat iemand dat nog op CD durft te zetten: "And if that mockingbird don't sing, baby's gonna buy me a diamond ring") en het gewraakte 'Faraway Voice', waarbij Katie even de mist in gaat, stoort de zang me echt. Van andere nummers kan ik, na een paar keer luisteren, toch genieten. Daardoor blijf ik met een dubbel gevoel achter na het uitgebreid beluisteren van 'Call Off The Search'.
