Thijs H. versus de doodstraf
Psychologen zijn mensen en geen onfeilbare goden. Ze doen zich vaak wel zo voor. Helaas heb ik op een bepaald moment in mijn leven ook, zij het vrijwillig, gebruik gemaakt van een psychologe. Tien sessies besloten wij tijdens een eerste sessie en na de tweede sessie kwam ik tot de conclusie dat zij niet kon in zoemen op mijn probleem. Haar op de universiteit geleerde systeem werkte niet bij mij. Ze benaderen je altijd met geleerde systemen waarbij bijvoorbeeld non-verbaal gedrag vaak secondair is.
De veroordeling van de koelbloedige moordenaar Thijs H. die drie willekeurige mensen zonder pardon doodde met een mes, begint horrorachtig. Hij had stemmen in zijn hoofd gehoord die hem de opdracht gaven, anders zouden zijn ouders vermoord worden en uiteindelijk hijzelf. ‘Door wie in Godsnaam?’ Is een logische gedachte van jou en mij. Nu ben ik van mening dat je wel stemmen gehoord moet hebben wil je tot zo’n verschrikkelijke daad overgaan. Veronderstel wat een monster je bent wanneer hij het met zijn volle verstand gedaan zou hebben. Mijn logisch brein zegt: ‘deze personen moeten voorgoed aan de samenleving onttrokken worden, en een doodstraf zou daar bijvoorbeeld passend voor zijn.’ Het empathisch brein zegt echter dat deze personen geholpen moeten worden. Het grote probleem voor mensen met een hoog EQ is dat hij vóór zijn opgelegde straf van 22 jaar geholpen moet worden in een tbs-kliniek en niet erna zoals de rechters hebben besloten. Ik wil graag een kanttekening maken bij tbs-klinieken. Deze klinieken hebben in het verleden vele malen bewezen dat ze extreem gevaarlijke personen niet binnen kunnen houden. Deze personen begonnen, soms na jarenlange therapie, direct weer met waar ze gebleven waren voor hun veroordeling, namelijk met de meest afschuwelijke moorden.
Nu worden de rechters door de verdediging van Thijs H. ervan beschuldigd witte doktersjassen aangetrokken te hebben. De verdediging vindt dat Thijs eerst geholpen moet worden en daarna zijn straf uitzitten. Normale personen zoals jij en ik vragen zich dan af hoelang zo’n behandeling dan duurt en wat dit wel moet betekenen voor de nabestaanden van de slachtoffers. Immers: een cel doet meer recht aan deze afschuwelijkheid dan alle aandacht voor jouw dubieus probleem. Dubieus? Ja stemmen, stemmen in je hoofd en de overtuiging plus ‘overname’ van al je persoonlijke controle over jezelf. Het zou kunnen, het kan. Maar een normaal mens moet de wetenschap kunnen vertrouwen dat het zo is. De rechters schijnen het niet te willen vertrouwen, of heeft het niets met vertrouwen te maken? Heeft het iets te maken met het empathisch vermogen van de rechters naar de nabestaanden toe? Is de empathie voor de geesteszieke hier ondergeschikt aan het gevoel in de maatschappij? Dat straffen primair is en helpen secundair?
