CD: Christina Perri - lovestrong.
Zoveel artiesten en acteurs in spé gingen met grote ideeën naar Los Angeles en belandden ze uiteindelijk in één of ander café als bediening. Niks mis mee, maar het grootste gedeelte zal hun 'echte' droom niet verwezenlijken. Sommigen hebben geluk en worden opgepikt. Christina Perri is daar een goed voorbeeld van. Perri groeide op in een suburb van Philadelphia, heeft een muzikale broer (gitarist van Shinedown) en houdt zelf ook wel van een muzikale noot in haar leven. Ze vertrok naar LA op haar 21e, trouwde en scheidde 1,5 jaar later en belandde weer in Philadelphia. Een paar jaar later probeerde ze het nogmaals, werkte overdag in de bediening terwijl ze in de avonduren haar muziek schreef en opnam. Door de single 'Jar of Hearts' kwam de grote doorbraak. De Amerikaanse versie van So You Think You Can Dance gebruikte deze track in 2010 als muziek en toen ging het hard. Meerdere TV-shows volgden al snel en Atlantic bood haar een contract aan. Een maand later was de single al 100.000 over de digitale toonbank gegaan.
Een succesvolle single betekende ruimte voor een plaat en dat werd lovestrong., een plaat die zich voornamelijk richt op een jong publiek en gebroken harten. Alleen de titels verraden deze rode draad al; 'Jar of Hearts', 'Mine', 'The Lonely', 'Sad Song', 'Tragedy'. Het voorspelt geen clowneske en vrolijke inhoud. De aanleiding tot de plaat 'Jar of Hearts' is wel de meest melodramatische ballad/tranentrekker van het dozijn liedjes op de schijf. Een kil, fragiel, mooi en meeslepend nummer dat weet te overtuigen, een goede reden voor een doorbraak. Het niveau van de single wordt helaas nergens op de plaat geëvenaard. Sommige liedjes komen in de buurt. Tweede single 'Arms' houdt het bij een vergelijkbare breekbaarheid, een stijl die goed bij Perri lijkt te passen: een beetje melancholie, een beetje pathos, eerlijke en duidelijke teksten en een pakkend melodietje. Toch bekruipt je het gevoel van een muziekindustrie die potten met goud aan het eind van de regenboog ziet. Een gladde productie en de excessieve melodramatische bodem of tegengestelde poppy huppelmelange maken het er niet 'echter' op. De 'fake' invloeden van LA lijken de goed bedoelde intenties te besmetten. Perri lijkt talent te hebben voor gevoelens overdragen, zingen en componeren, maar deze plaat laat niet veel nieuws horen in muziekland.
Het levert Avril Lavigne-achtige taferelen op. Perri komt zelf qua uiterlijk niet over als een gemaakt popje, ze zit onder de tattoo's en de vocale uithalen onthullen een beetje een echte 'rockbitch'. De suikerlaag die eroverheen is gelegd voelt daardoor tegenstrijdig, onecht en als een geslaagde marketing-stunt aan. Daar komt bij dat er nogal wat zoetsappige tienerliedjes op de plaat staan. De doelgroep zal dan ook voornamelijk jongeren, Net5-kijkers met hartenzeer en Glee-fanaten zijn. Misschien dat haar muziek me daarom zo weinig doet? Volgende keer mag het allemaal wat rauwer, echter en zonder LA-suiker.
