Op zoektocht, maar nog geen idee

Ach en wee, ik ben alweer te laat, maar het zal toch weer goed komen met het afleveren van een stukkie, zaterdag om 18.00 uur. Wat ik u brom. Het is me al vele malen overkomen dat ik aan het toetsenbord ging zitten en geen flauw idee had waarover het zou gaan gaan. Ja tekstcorrector, twee keer het woord 'gaan' en het is nog correct ook. Niet mooi, maar dat is weer iets anders. Het is ook een week geweest die stampvol zat met niksigheid en non-nieuws. Zo'n week waarin je de krant heel snel uit hebt, als je van tevoren maar besluit om bepaalde onderwerpen te mijden. Het onderwerp dat heel pontificaal op de voorgrond staat noem ik niet eens, het is echt de moeite van vermelden niet waard, maar er is wel een heel bos aan mooie bomen voor omgehakt om er krantenpapier van te maken.

Afluistertoestanden? Inmiddels heeft een of andere grapjurk gesuggereerd dat Rutte wel tamelijk over de urine zal zijn omdat hij niet in het lijstje van afgeluisterde staatshoofden is vermeld. Ja hee, het waren er maar 35 hoor, geen 200! En het runnen van een NSA is een dure grap, dat kan ik je verzekeren. Dus wordt er geschrapt en worden de mindere goden in een land misschien wel bespiekt, maar een brave jongeling als Rutte niet. Wilders? Zeker wel! Peter Voser van Shell of zijn opvolger? Die zeker ook. Pechtold? Wat denkt u zelf? Thieme? Ehh... Neem een paar bieren tot u en stel uw eigen lijst samen. Maar nieuws is het nog steeds niet. En zal het voor mij ook niet worden. Die reclamejongens met hun Pietitie hebben leuk zaken gedaan, dat dan weer wel. Toch nog een klein plusje, kortom. Van enig belang in het kader van de lachbui is ook het verwachte aantal idioten die op hun vrije zaterdag naar het Malieveld tijgen om hun al dan niet massale gelijk te halen. We zullen wel zien.

Nee, van het nieuws moeten we het weer niet hebben. Het landsbestuur ligt een weekje o zo op zijn gat, reces heet dat. Enig verschil met een week dat ze wel werken? Ehh… O, de afdeling Brusselbemoei heeft gedecreteerd dat binnen enkele jaren stofzuigers met een motor sterker dan 900 watt verboden zijn. Dus moeten er stofzuigers worden gehamsterd. Ergernis nummer zoveel. Een bouwvakker wordt dodelijk getroffen door een vallend betonblok. Waarschijnlijk een gezinnetje achterlatend. Drama, medeleven, meer dan ergernis over Brussel. Nog steeds geen column-vullende scoop. Dus ik ging daarnet maar even naar de motorclub om daar wat inspiratie op te doen uit mooie verhalen. En ook daar kwam ik niet ver. Op de computer werd een Youtube-filmpje afgedraaid van de TT op het eiland Man. Men was het erover eens dat de deelnemers aan het spektakel over niet al te veel werkende hersencellen moeten beschikken. Met ruim 300 kilometer per uur over een openbare weg knallen, het is een fantastisch schouwspel, maar een eerlijke filmer laat ook de drama's zien als het misgaat. En misgaan doet het natuurlijk geregeld. Verder was een van de maatjes weer vrijgezel, na ruim vier jaar. We vonden dat als kerels niet echt fijn, want zijn dame was alleen te omschrijven met het begrip 'spectaculair, maatje meer'. Maar ze bleek toch niet echt iemand te zijn waarmee je je verdere leven lief en leed kon delen. Na een rondje voor de maten dus maar weer naar huis. En nog steeds zonder goeie ideeën aan het toetsenbord.

Nee, de familie moet weer uitkomst brengen. Morgen is het een heel speciale dag, want dan viert mama haar verjaardag voor kinders en kleinkinders. En pleegzonen, die natuurlijk ook. Want ze wordt zondag 65. En dus zal ze morgen weer merken dat ze, heel terecht, het middelpunt is van een grote schare mensen en kinderen. Die haar allemaal op handen dragen. En stapelgek zijn op erwtensoep, stokbrood, kruidenboter en ouwerwetse bitterkoekjespudding als toetje. Dat wordt weer een feest van heb-ik-jou-daar. Het is in deze tijd bijna een anachronisme, zowat dertig mensen en kinderen bij elkaar die geen ruzie maken, elkaar goed kunnen velen, met twaalf juwelen van kleinkinderen. Geen gedonder, gewoon fijn en gezellig.

Meteen daarna volgen twee operaties. Een kleine en een grotere, zodat ik een fiks aantal weken stand-by moet zijn. Ik ken dat mens van mij maar al te goed. Na haar tweede herniaoperatie mocht ze absoluut niet meer tillen dan één kilo. Jaja, en dan heb je een jochie van een jaar oud om je heen. Al heel snel hoorde ik haar zeggen dat een kilo toch best wel veel was, ze had geen moeite met haar zoontje. Pure oplichterij, maar doe er als man maar eens wat aan. Ik heb me voorgenomen haar activiteiten nu tot een minimum te gaan beperken, want anders loopt het een keertje vreselijk uit de klauwen. Dat zoontje van toen is nu negentien jaar, en in de tussentijd is ze alweer heel wat keertjes klant geweest bij dokter en ziekenhuis. Maar eigenlijk heeft ze helemaal geen tijd voor dat gedoe, ze wil door met haar leven. Ze vergeet ook meteen wat voor kwaal ze had zodra de zaken weer beter gaan.

Het vervult me voortdurend met nederigheid en verwondering, leven naast en met zo'n vrouw. Je weet uit ervaring dat ze zichzelf altijd wegcijfert, ze leeft uitsluitend voor haar familie en haar naasten. Letterlijk alles wat ze doet is voor iemand anders, en dat lijf van haar, dat moet gewoon meedoen. Deze twee operaties? Nauwkeurig tellen over een periode van meer dan veertig jaar is niet te doen, maar ze zit dichtbij de twintig. Websites voor mensen met eenzelfde kwaal bezoekt ze niet. Dat noemt ze gezeik. Je bent niet ziek om er interessant mee te doen, je moet weer beter worden, en daarvoor heb je de dokter en de chirurg. Die houding heeft wel tot gevolg dat ook de medici haar op handen dragen. En extra aandacht aan haar schenken. Dat verdient ze.

Het is vrijdagnacht, net na half 1. Nog een Schots sapje en dan ga ik slapen. Morgen wordt een mooie dag.