Paper Mario: The Thousand-Year Door
De Mario RPG-games zijn al zo’n vijftien jaar aan het worstelen. Zowel Paper Mario als Mario & Luigi bereikten vele jaren geleden hun piek en tegenwoordig staan ze niet meer hoog aangeschreven. Die piek was trouwens The Thousand-Year Door. Dit meesterwerk is nu eindelijk van de GameCube bevrijd en voorzien van een mooie remake.
Het is ergens altijd een beetje eng om een van je lievelingsgames vele jaren later opnieuw te spelen. Ik was nog een tiener toen ik The Thousand-Year Door voor het laatst heb doorgespeeld. Zou de tand des tijds bijna twintig jaar later mijn mening van de game met schuurpapier hebben toegetakeld? Gelukkig wist ik na een uurtje spelen al dat deze Paper Mario na al die tijd nog altijd amper gekreukeld is.
The Thousand-Year Door draait om een kustplaats genaamd Rogueport. Dit dorpje vol bandieten is bovenop de ruïnes van een oude beschaving gebouwd. Mario is daar vanwege een schatkaart die hij van Princess Peach heeft gekregen. Een kaart die hem al snel leidt naar een grote mysterieuze deur die alleen ontgrendeld kan worden als hij de zeven ‘Crystal Stars’ verzamelt. Deze speciale sterren zijn over de hele wereld verspreid, dus Mario gaat op avontuur.
Peach is, hoe kan het ook anders, ondertussen al ontvoerd. Dit keer overigens niet door Bowser, maar door een nieuwe groep technologisch geavanceerde mannetjes die zich X-Nauts noemen. De Koopa Koning speelt nog wel een belangrijke rol en is zelfs in korte segmenten speelbaar. Peach is ook meer actief dan normaal en ontwikkelt een interessante relatie met een slimme computer die zich van zichzelf bewust is.
Als je de The Thousand-Year Door niet eerder hebt gespeeld vraag je je waarschijnlijk af waarom dit spel specifiek door fans zo geliefd is. De verhaalopzet is leuk en het feit dat Peach en Bowser uitgebreidere rollen hebben is tof, maar wat deze Paper Mario echt bijzonder maakt is verrassend simpel: de kwaliteit van het script is bijzonder hoog. The Thousand-Year Door zit bomvol scherpe dialogen, vermakelijke woordgrapjes en charmante personages vol persoonlijkheid.
Dit spel is ook niet alleen maar maf. Het bevat bijvoorbeeld personages die een moeilijk leven hebben gehad en je helpt zelfs iemand met het verwerken van het verlies van een dierbare. Het feit dat je überhaupt interessante personages ontmoet die diepgang hebben is relatief bijzonder voor een Mario RPG. Latere games in de serie werden onnodig beperkt door niemand minder dan Shigeru Miyamoto. Hij bepaalde dat Mario-personages (waaronder ook Koopas en andere slechteriken) niet meer aangepast mochten worden en nieuwe designs binnen het Mario universum werden ook verboden. Dit resulteerde in games die vooral door generieke Toads worden bevolkt, iets dat vanzelf ook meer oppervlakkige dialogen creëerde.
The Thousand-Year Door heeft geen last van dat alles en zit dus vol gevarieerde en memorabele personages, iets dat de wereld in dit spel een stuk levendiger maakt. Het avontuur wordt verder verrijkt door de interessante omgevingen die je verkent. De Bobbly Woods bijvoorbeeld is een monochroom boslandschap. Even later in het spel kom je in de lugubere Twilight Town vol grimmige mensen en vervormde gebouwen en tegen het einde van het spel verken je zelfs een high-tech kasteel op de maan.
Intelligent Systems heeft ook slim ingespeeld op het feit dat Mario in dit spel van papier is gemaakt. Het is bijvoorbeeld mogelijk om op specifieke plekken Mario in een papieren vliegtuigje te transformeren om zo naar een nieuwe locatie te zweven. Later ontgrendel je ook de mogelijkheid om Mario een kwartslag te draaien - deze papier-versie blijft daarbij natuurlijk gewoon plat. Hiermee kun je op verrassend veel geheime plekken komen. De party-leden waarmee je samen reist hebben bovendien allemaal een eigen unieke vaardigheid die je vaak ook nodig hebt om verder te komen.
The Thousand-Year Door is dus door alle bovengenoemde elementen nog steeds top, maar dat betekent niet dat het ook niet een aantal belangrijke zwakke punten heeft. De allergrootste daarvan is de backtracking die je in dit spel moest doen. Dit pijnpunt is gelukkig middels een paar nieuwe handige warps pipes grotendeels verholpen. Dat is voor een oudere fan als ik met steeds minder vrije tijd een hele grote opluchting.
De remake verbetert natuurlijk ook een aantal andere elementen. De nieuwe graphics bijvoorbeeld zijn prachtig. Het spel is niet enkel opgepoetst, maar voorzien van gloednieuwe texturen die gelukkig wel trouw zijn aan de stijl van het origineel. Naar mijn gevoel wordt de papier- en karton-esthetiek door de remake extra bekrachtigd en dat maakt de identiteit van deze game alleen maar sterker. Nintendo heeft verder voor de nieuwe versie alle muziek in het spel opnieuw ingespeeld. De nieuwe soundtrack klinkt georkestreerd en maakt gebruik van echte instrumenten. De muziek in de originele versie lijkt uit een synthesizer te komen en klinkt daardoor meer elektronisch. Ik heb zelf geen voorkeur, dus gelukkig krijg je de optie om tussen de twee te schakelen.
Nintendo heeft voor de rest vooral kleine dingen aangepast. Het is bijvoorbeeld nu mogelijk sneller te wisselen tussen je party-leden via de nieuwe partnerwiel. Verder zijn er een aantal onhandige dialogen aangepast en is er een heel klein beetje post-game content toegevoegd. Al met al is het precies wat je wil van een traditionele remake en Nintendo heeft een geweldige game alleen maar beter gemaakt.
Ik ben dol op dit spel, maar perfect is het nog altijd niet. Het vechtsysteem in The Thousand-Year Door is bijvoorbeeld mijns inziens nog altijd te traag en iets te simplistisch. De klassieke turn-based gevechten voelen niet zo creatief als de rest van de game. Als je enige uitdaging wilt moet je trouwens expres negatieve ‘badges’ kopen en aanzetten die Mario en zijn vrienden zwakker maken. Een ander minpuntje dat ongewijzigd is gebleven zijn de saaie optionele sidequests met matige beloningen.
Ten slotte moet ik ook toegeven dat ik inmiddels iets minder ‘magie’ voel. Toen de GameCube-versie uitkwam was het nog maar de vierde Mario RPG en het concept voelde destijds nog heel vers. Na The Thousand-Year Door zijn er maar liefst nog acht van dit soort games uitgekomen (ik tel hierbij ook de Mario & Luigi-serie mee). De creativiteit van de serie heeft na zoveel iteraties wel een deuk opgelopen en daar heeft een remake zoals deze nu dus een beetje last van.
Conclusie:
Paper Mario: The Thousand-Year Door was in 2004 een meesterwerk en in 2024 is dat gelukkig nog altijd het geval. De remake ververst de graphics zonder dat het ten koste is gegaan van de originele stijl en grote minpunten zoals onnodige backtracking zijn aangepakt. Voor zowel nieuwe spelers als oude fans is het fantastisch dat deze topper van weleer weer beschikbaar is.
Exclusief voor Nintendo Switch.
