Post uit een ver verleden.

“Alles gaat zoveel sneller tegenwoordig”. Als ik de mening van mijn moeder zou moeten samenvatten, dan zou ik dat doen met die woorden. Ik denk niet dat mijn moeder de enige moeder is die er zo over denkt, en als ik de feiten eens naloop, dan hebben al die moeders inderdaad wel gelijk.

Alhoewel email het grootste deel van mijn leven heeft bestaan, kan ik mij nog absoluut herinneren dat ik een brief schreef aan mijn zus. Ze zat een tijdje in Spanje en gezien telefoneren duur was, was een brief een prima middel om iemand een bericht te sturen. Tegenwoordig echter, stuur je mensen een email, sms of whatsapp, òf bel je ze gewoon op elke willekeurige plek op onze planeet. Door dezelfde technieken zijn beurskoersen binnen milisecondes wereldwijd bekend, en word elke oorlog live verslagen.

Maar het is niet alleen onze communicatie die sneller is gegaan. Zo hebben we al lang geen baan meer 'voor het leven' maar hoppen we elke paar jaar naar een nieuwe. Ook huwelijken duren alsmaar korter, en zelfs de afgelopen drie Nederlandse kabinetten vonden het vóór het einde van de termijn wel welletjes. Aangezien deze trend zich al een paar eeuwen doorzet en ook alsmaar sneller gaat, lijkt het me niet onredelijk om te stellen dat die trend zich nog wel even voort zal zetten. En dàt brengt ons interessante toekomstperspectieven.

Communicatie lijkt me dicht bij zijn top zitten. Immers, het verschil tussen milisecondes en microsecondes lijkt me voor de mens weinig meer verschillen. Aan relaties en banen echter, valt qua snelheid natuurlijk nog heel wat te sleutelen. Zouden onze kinderen bijvoorbeeld gewend raken aan huwelijken van minder dan 5 jaar, en jobhoptijden van maximaal één jaar? Ik stel mij zo voor dat er meewarig wordt geknikt bij mensen die al meer dan vijf jaar dezelfde baan hebben, of al 30 jaar getrouwd zijn met dezelfde persoon.

Nou ligt het in de lijn der verwachtingen dat onze kinderen ook weer kinderen zullen krijgen. Gezien de trend van versnellende snelheid zich door zal zetten, zullen onze kleinkinderen op hun beurt weer gewend raken aan arbeidsverbanden van minder dan een half jaar, en huwlijken van twee jaar. Als we deze lijn doortrekken dan denk ik dat het zogenaamde “ééndagshuwelijk” zijn intrede zal doen bij onze achterkleinkinderen. Gezien het uitbesteden van werk tegen die tijd ook de normaalste zaak van de wereld zal zijn, zullen kinderen verwekt worden in eendagshuwelijken, om vervolgens door pedagogische instituten tot volwassenheid gebracht te worden en elk jaar alleen de Kerst door te brengen met de familie om vooraf gekochte geschenken en liefde uit te wisselen.

Ikzelf vind dit een schrikbarend toekomstbeeld, en ik neem aan dat u het met mij eens bent. Om derhalve een tegenbeweging te beginnen heb ik besloten om mij eens wat meer reactionair op te stellen. Daarom zal ik dit schrijven niet over het internet versturen, maar hem op schrift stellen en via de post de wereld insturen. Gezien de post tegenwoordig ook met een razende vaart wordt afgeleverd heb ik hem in een envelop gedaan en laat ik hem eerst via de nationale postservices van tweeëndertig (voornamelijk Afrikaanse) landen gaan alvorens hij zijn doel zal bereiken. Tegen de tijd dat u dit leest zal deze tekst dan ook alweer zevenentwintig jaar oud zijn en hopeloos verouderd.

Gezien u echter de rust heeft genomen om dit stuk tot het einde toe tot u te nemen, is de wereld schijnbaar nog niet zo slecht geworden. Daarom wil ik u bedanken voor de rust die u heeft. De rust die u nam om dit stuk zonder enig winstoogmerk of ander doel te lezen. Wees trots op die rust en probeer hem vast te houden. Kijk elke dag even naar buiten, naar de zon. Of de wolken. Of gewoon, naar hoe de mensen buiten hun leven spenderen. En wanneer u die rust voelt, probeer hem dan eens te delen met de persoon naast u.

Als ik die persoon was, zou ik dat erg op prijs stellen..