Crown Wars: The Black Prince

Als liefhebber van turn-based tactics was ik gecharmeerd van de eerste beelden die we te zien kregen van Crown Wars: The Black Prince. Het genre heeft niet zo gek veel toppers gehad in de afgelopen jaren, terwijl pareltjes als XCOM 2, Wasteland 2 en Jagged Alliance bewijzen hoe briljant deze games kunnen zijn.

De uitprobeerversie die wij kregen bevatte ontzettend veel bugs. Veel van die bugs werden gaanderwijs nog opgelost, dus mogelijk is niet alles wat we benoemen nog van toepassing. Crown Wars kun je heel simpel vertalen als een uitgeklede XCOM 2 in een middeleeuws jasje. Het verhaal begint wat warrig en al heel rap word je op het strijdtoneel gedropt. De gameplay in Crown Wars is in feite tweeledig: expedities, oftewel de daadwerkelijke combat, en je 'domain' oftewel je basis, waar je nieuwe eenheden kunt huren en trainen in je Barracks, uitrusting kunt upgraden bij de Forge, grondstoffen aanschaffen op de Market of nieuwe consumables ontgrendelen in de Laboratory; allemaal behoorlijk overeenkomstig met de faciliteiten aan boord van de Avenger, je thuisbasis in XCOM 2.

Vergelijkingen met de fenomenale TBT-game van Firaxis worden misschien wat eentonig maar omdat dát spel wat mij betreft iconisch is voor het gamegenre is het een goede meetlat om titels die erop (willen) lijken, langs te leggen. In de 'Great Hall' van je domain kun je expedities plannen, die zijn op te delen in main battles en supporting battles, respectievelijk main quests en side quests, al moet over die side quests gezegd worden dat het eigenlijk gewoon skirmishes zijn waar je tot op zekere hoogte kunt 'grinden' om je manschappen en uitrusting te verbeteren. Ze voegen nauwelijks iets toe aan het verhaal behalve een stukje begeleidende tekst. Wel zijn er verschillende opdrachten zoals een gevangene bevrijden, een specifiek doelwit uitschakelen of juist een vijandige hooggeplaatste gevangennemen, die je bij terugkomst aan het thuisfront de gevangenis op je domain in kunt mikken om zodoende te profiteren van een passive bonus.

De battles, uiteindelijk toch wel een beetje de kern van het spel, zorgen voor goed vermaak. De voice acting is prima, de animaties zijn goed, al liepen enkele animaties kortstondig vast en bleven sommige vijanden minutenlang 'ragdollen' na geraakt te worden, iets wat gelukkig een zeldzaamheid is gebleven. De impact van een zwaai met een groot tweehandig zwaard of een schot van een pijl en boog voelen goed bevredigend aan en het is altijd leuk om je eenheden eerst goed te positioneren alvorens vijanden een hinderlaag in te lokken. Ook tof gedaan zijn de gewelddadige finishers, een soort unieke 'fatalities' die je eenheden afhankelijk van hun class uitvoeren op stervende vijanden. De populaire TBT-feature 'overwatch' is uiteraard aanwezig in Crown Wars maar werkt eigenlijk alleen handig voor je ranged-eenheden. Ook je ridders, beastmasters of duelists kun je met hun slagwapens in overwatch zetten maar dat werkt raar omdat je maar één tegel kunt targeten. In XCOM 2 en vergelijkbare games is er een soortgelijke functie die wél goed werkt voor melee units, waarbij je eenheden aanvallen wanneer een vijand binnen melee-afstand komen (en dus niet slechts geldt voor één specifiek tegeltje).

Zoals hierboven geschreven is er een hoofd quest waar je echt de verhaallijn volgt, die vaak reflecteert op daadwerkelijke gebeurtenissen uit het koninkrijk Frankrijk tijdens de Honderdjarige Oorlog, de setting waarin de game zich afspeelt. De eerste paar missies zijn natuurlijk vrij eenvoudig maar al snel merk je dat er aanbevolen niveau's worden weergegeven waar je niet aan voldoet. Om hier aan te werken kun je dus de skirmishes doen, secundaire missies die XP, geld en resources opleveren. Het is heel aantrekkelijk om deze 'radiant' missies, die dus oneindig beschikbaar blijven, continu te blijven spelen om je squads te trainen. Er komt alleen wel een verneukeratief aspect om de hoek kijken; in Crown Wars is er een 'realistisch' tijdsverloop, de klok tikt dus door bij alles wat je doet. Voor je expedities, of dit nu main quests of side quests zijn, moeten manschappen vanuit je domain reizen naar de plek des onheils, waar altijd wel enkele dagen overheen gaan. Voor het researchen van nieuwe foefjes, het upgraden van je zwaarden, het healen van gewonde manschappen, het trainen van manschappen... Overal gaat tijd overheen. En wat blijkt? Na een in-game jaar, wordt het spel zonder enige indicatie of waarschuwing, ongeveer zes keer zo moeilijk.

Dat je niet net zo lang kunt grinden tot je overal makkelijk overheen walst is logisch, maar iets van een mededeling, een tijdslimiet, een boodschap was wel leuk geweest. Het heeft er in ieder geval voor gezorgd om een tweede playthrough met deze nieuwe kennis wat zorgvuldiger in te delen qua planning. Verder ontbraken nog enkele basale functies zoals een quick save / quick load, of de mogelijkheid om je savegames een naam te geven. Ook waren de laadtijden bij vlagen opeens extreem hoog (7800X3D met RTX 4080), zonder aanwijsbare reden. Verder was de meest irritante bug dat de tutorial messages terug bleven komen, iedere keer opnieuw na het bezoeken van een locatie op mijn domain - gelukkig werd deze bug gaanderweg opgelost. Verder wat gekke 'minor' bugjes zoals opties ("start battle") die greyed out zijn, maar na escape -> opnieuw klikken opeens wél beschikbaar zijn. Vijanden die op de rand van de 'battle grid' staan en daardoor niet geraakt kunnen worden maar jou wél kunnen bestoken - waardoor je dus al je manschappen weg moet leiden zodat deze etterbak je achtervolgt. Een hele rare issue gezien met toetsen die opeens totaal andere functies hebben. De W, waarmee je de camera vooruit stuurt, had ook opeens overwatch als sneltoets, iets wat níet bij de key binds in de opties weer uit te schakelen was. Ook wat QoL-dingetjes die makkelijk beter hadden gekund, zoals items unequippen van rustende companions. In XCOM 2 kon je vlak voor je op het slagveld gedropt werd alle items van niet-actieve soldaten unequippen zodat die beschikbaar komen voor je huidige manschappen. Hier moet je iedereen apart bij langs om handmatig te unequippen.

Het maakt Crown Wars geen slecht spel maar een behoorlijk ruwe diamant. Ik draag het turn-based tactics genre een zeer warm hart toe, omdat het voor mij één van de meest interessante categorieën van games is en er (te) weinig meer gemaakt worden. Om die reden ben ik misschien ook wat vergevingsgezinder, want in de kern heeft Crown Wars: The Black Prince echt wel potentie, is de manier waarop je domain/thuisbasis is ingericht tof gedaan en speelt de tactische combat op wat schoonheidsfouten na gewoon lekker, maar voelt het geheel helaas nog een beetje als een Early Access-titel die nog niet als een full-priced afgemaakt product aangeboden zou moeten worden. Dat gezegd hebbende is er al wel veel aan de weg getimmerd sinds de release dus er is goede hoop dat met de nodige TLC en 'nazorg' er alsnog een volwaardig product ontstaat.