Assassin's Creed Mirage
Assassin's Creed is er voor zijn doen behoorlijk lang tussenuit geweest, met Valhalla als voorlaatste release in 2020. Naar verluidt gaat Ubisoft met Assassin's Creed Mirage weer enigszins 'back to basic', wat min of meer inhoudt een focus op stealth gameplay en undercover missies, in plaats van een open world RPG met focus op combat.
In Mirage mogen we de rol aannemen van een bekende master assassin, Basim Ibn Is’haq. De naam Basim zal menig Assassin's Creed-fan bekend voor komen aangezien hij een aardig prominente rol speelde in Assassin's Creed Valhalla, de voorlaatste iteratie uit de populaire Ubisoft-franchise die in 2020 uitkwam. Het is chronologisch voor sommigen misschien wat moeilijk te volgen omdat het verhaal in Mirage begint met Basim als een jonge straatrat, terwijl hij in Valhalla al was uitgegroeid tot een ware professional, terwijl AC Mirage een vervolg is.
Mirage is ontwikkeld door Ubisoft Bordeaux, voorheen primair een support studio die heeft ondersteund bij de ontwikkeling van onder andere Ghost Recon Wildlands, Ghost Recon Breakpoint, en Rainbow Six Extraction, maar ook verantwoordelijk was voor Wrath of the Druids, de eerste DLC van Assassin's Creed Valhalla. Assassin's Creed Mirage zou aanvankelijk ook een uitbreiding worden van Valhalla, maar groeide uit tot een standalone game met als doel het terugkeren naar de roots van de franchise: stealth, parkour en sluipmoorden, waarbij de RPG-elementen die in recente delen een prominente rol speelden weer wat meer naar de achtergrond zijn verdwenen.
We schrijven Baghdad omstreeks de dertiende eeuw, richting het einde van het islamitische gouden tijdperk. Basim komt tijdens zijn kruimeldiefactiviteiten een mysterieus artefact tegen en wordt tijdens zijn poging om deze te jatten bijna onthoofd door soldaten van 'The Order', oftewel de nog immer centraal staande antagonisten, de Tempeliers. Gelukkig interveniëren enkele leden van 'The Hidden Ones' net op tijd en weten Basim te redden. Vanwege zijn dapperheid en bekwaamheid wordt Basim opgenomen in de geheimzinnige groep van Assassins, waar hij wordt getraind om uiteindelijk uit te groeien tot een meester van het vak.
Dat begint zoals in menig AC-game met een lesje klauteren. Het parkoursysteem lijkt onveranderd, we hebben een vertrouwde 'freerun'-knop die ingehouden kan worden om Basim als ware acrobaat automatisch tegen muurtjes en over daken te laten navigeren. Hoewel vertrouwd, is het oud zeer ook nog immer aanwezig. Iedereen die wel eens een AC-game heeft gespeeld kent het cliché fenomeen, waar al menig meme over is gemaakt, dat je soms net even een verkeerde richting op stuurt waardoor Basim niet naar het volgende obstakel springt maar zichzelf van drie hoog naar beneden laat storten, met alle gevolgen van dien.
Baghdad en omringende locaties zijn flink bevolkt, er is overal een levendige sfeer met NPC's die op redellijk natuurlijke wijze hun dagelijkse klusjes volbrengen en voortdurend met elkaar in gesprek zijn in meerdere vreemde talen. Helaas zijn je companen niet bepaald van een memorabel niveau - Roshan, je docent in de dodelijke kunsten, wordt ingesproken door Shohreh Aghdashloo die met haar iconische stem zeker een mooie rol heeft neergezet, maar voor de rest kan ik maar weinig figuren opnoemen die tijdens de verschillende missies indruk hebben gemaakt. NPC's zijn qua uiterlijk ook niet bepaald van een hoog niveau, maar vooral het feit dat ze gewoon wat saaiig aandoen en doorgaans ook niet bepaald inspirerende side-quests meegeven doet de eventuele meeslependheid van het achterliggende verhaal geen goed.
We krijgen les in welbekende disciplines, zoals infiltreren, gesprekken afluisteren, 'blenden' in groepjes wandelaars en natuurlijk gevechtstechnieken. Want hoewel Basim primair een sluipmoordenaar is, zal het je niet altijd lukken ongezien te blijven tijdens de zoveelste infiltratie van een grote tempel of moskee, en zodra je opgemerkt bent ben je niet altijd in staat om het hazenpad te kiezen. De 'open combat' werkt op zich okay, vijanden hebben verschillende aanvallen waarbij subtiele telegraphs verklappen of je de aanval kunt parryen, oftewel afketsen, of dat je moet ontwijken. Dit vergt de nodige oefening want de timing is behoorlijk krap. Dat is logisch voor een Assassin's Creed-game; in eerdere delen was het nog wel eens zo dat je het hele sluipelement kon negeren omdat je toch met iedereen wel de vloer aan kon vegen.
Naast een vast zwaard en een dolk voor reguliere gevechten krijgt Basim verschillende leuke tools tot zijn beschikking. Deze variëren van werpmessen en rookbommen tot blow darts met slaapmiddeltjes. Wat ik erg tof vind zijn combinaties van skills, zoals we die natuurlijk ook kennen uit Ubisofts andere populaire franchise Far Cry. Denk aan het geruisloos uitschakelen van één bewaker, waarna je welhaast gelijktijdig een werpmes in de nek van diens nabije collega kunt gooien. Het zijn niet bepaald originele extra'tjes, en dat gegeven echoot eigenlijk gedurende een playthrough van AC Mirage continu door: we kennen de trucjes, we kennen de besturing, we weten als spelers van vorige delen eigenlijk allemaal al wel hoe het werkt.
Wat ik het mooiste vind aan Assassin's Creed- en Far Cry-games, want die twee franchises hebben natuurlijk ontzettend veel gemeen, is het compleet ongezien een kampement of gebouw te infiltreren, de noodzakelijke bewakers uit de weg ruimen en vervolgens weer ongezien weg te glippen. En dát element staat wat mij betreft nog steeds als een huis, het blijft spannend om net op tijd een hoekje om te glippen of in een hooibaal te duiken zodra je opgemerkt dreigt te worden. Wel moet ook hier weer benadrukt worden dat de AI oliedom is en het kinderlijk eenvoudig blijft om de routes van vijanden te monitoren - met één druk op de knop kun je alle vijanden in de nabijheid gewoon door de muren heen zien. Dat maakt het gebruik van Enkidu, je tamme keizerarend die je kunt inzetten om de omgeving in kaart te brengen, ook bijna overbodig. Enkidu kan weliswaar meerdere POI's in kaart brengen maar het feit dat je gewoon te allen tijde door muren heen kunt kijken pleegt nogal een aanslag op de moeilijkheidsgraad.
Tel daarbij op de nog altijd zwakzinnige beveiligers die niet schromen om met complete pelotons op een fluitende hooiwagen af te komen en zich vervolgens graag één voor één laten uitschakelen. Er zijn verschillende typen vijanden, ook afhankelijk van je "wanted level", waaronder uiteraard een gepantserde. Deze uit de kluiten gewassen krijger is pittiger om te verslaan in een één-op-één-gevecht, dus wat doen we dan? Je kunt kiezen om minutenlang op hem in te hakken tot hij neervalt, óf we rennen een hoekje om, klimmen een laddertje op en pardoes is deze gevreesde krijger ons uit het zicht verloren, "het zal de wind wel zijn geweest", waarna je vanaf een hogerop gelegen platform met één knop korte metten met hem kunt maken.
Wanneer je op je kameel rondbanjert door een prachtige woestijn met een ondergaande zon in de verte, vanuit een zanderige nederzetting onderweg naar een oase om ergens een geheim document op te rakelen voor één of andere local, onderwijl even een frisse duik te nemend en wat upgrade-materialen bij elkaar sprokkelend, dan wordt wel weer duidelijk dat Ubisoft zeer goed onder knie heeft hoe je een visueel aantrekkelijke game moet neerzetten die sfeer ademt. Er is een dag- en nachtcyclus aanwezig en met name de opkomst en ondergang van de zon laat prachtige plaatjes zien waar de uiteraard weer aanwezige foto-modus echt goed tot zijn recht komt. Baghdad zelf ziet er ook erg mooi uit en is in dat opzicht gewoon een overduidelijke, succesvolle evolutie van waar Desmond Miles zestien jaar geleden mee begon.
Ook niet onaardig is dat onze Franse vrienden weer de nodige geschiedenislessen hebben geïmplementeerd met de feature History of Baghdad, een uitgebreide codex die historische context geeft bij locaties, objecten, bezigheden en personages. Basim bezoekt in totaal 66 historische locaties in Baghdad en treft daar leerzame documenten aan over vijf verschillende categorieën: economie, geloof en dagelijks leven, overheid, kunst en wetenschap. Bijbehorende afbeeldingen zijn rechtstreeks afkomstig uit echte musea zoals het Shangri La-museum in Hawaii en afbeeldingen van artefacten uit de Khalili collections.
Het is een advies dat eigenlijk al tot in den treure is gegeven, maar ook bij Assassin's Creed Mirage geldt dat het een dijk van een game is als je fan bent van de serie en meer van hetzelfde niet schuwt maar juist verwelkomt. Het is een game voor jou als je wel meer terugverlangt naar de kern van de franchise, zoals een Assassin's Creed Brotherhood, en als je wat subtiele aanpassingen en verbeteringen prima vindt, maar niet wil dat er al te veel gesleuteld wordt aan de basis. Hoge torens met het grootste gemak beklimmen om de omgeving te 'synchroniseren', Robin Hood-achtige klusjes doen voor lokale bewoners, uitgestrekte complexen ongezien infiltreren en natuurlijk die stijlvolle doodsteek leveren aan je aartsvijanden, dat is wat we doen in Assassin's Creed Mirage, het zoveelste deel in een gameserie die we al door en door kennen.
