Film: Inferno
L'Enfer gaat over een jaloerse, paranoïde man genaamd Marcel (Serge Reggiani) die vermoedt dat zijn verleidelijke vrouw Odette (Romy Schneider) hem met misschien wel meerdere mensen (m/v) bedriegt. De steeds groter wordende waan van Marcel wordt tot uitdrukking gebracht in psychedelische en vervreemdende effecten in een meesterwerk dat breekt met bestaande filmconventies en tal van noviteiten bevat! Tenminste, dat was wat regisseur Henri-Georges Clouzot voor ogen had. Maar een breed scala aan factoren zorgde ervoor dat de film nooit is afgemaakt. Decennia later (L'Enfer stamt uit 1964) kwam vijftien uur film verdeeld over 185 filmblikken in bezit van Serge Bromberg die er de documentaire Inferno mee maakte. Voor het eerst krijgt de (film)wereld nu de sensuele en avant-gardistische beelden van L'Enfer te zien, ter verduidelijk voorzien van een voice-over (Bromberg). Ook zijn er scènes opnieuw gespeeld en komt een aantal crewmensen van destijds aan het woord om uit te leggen hoe dit ambitieuze project uiteindelijk onder zijn eigen gewicht bezweek.
Net zoals master of suspense Alfred Hitchcock wist de perfectionistische Clouzot (ook wel de Franse Hitchcock genoemd) precies hoe elk beeld van zijn film eruit moest gaan zien. Deze drang naar perfectie zorgde ervoor dat hij scènes tergend vaak overdeed. Een enorm budget leidde ertoe dat Clouzot doelloos vele technici liet experimenteren met allerlei technieken, waardoor de opnames nog meer uitliepen. En dan waren er ook nog andere ongemakken zoals een ongekend grote crew, het vertrek van de afgebeulde hoofdrolspeler Reggiani en, ten slotte, Clouzots hartaanval. Als er iets blijkt uit de verhalen van de verschillende crewleden die aan het woord komen, dan is het wel dat dit megaproject simpelweg gedoemd was te mislukken. Niet alleen hoofdpersoon Marcel, maar ook regisseur Clouzot was de grip op de werkelijkheid meer en meer aan het verliezen.
Zonder enige opsmuk en met de scripts nog in de hand spelen Bérénice Bejo en Jacques Gamblin Odette en Marcel in de herfilmde gedeelten. De combinatie van deze en de originele beelden is veel minder vervelend dan op het eerste idee misschien lijkt. Het is voor het volgen van het verhaal handig omdat het oorspronkelijke materiaal geen geluidsspoor heeft en Bejo en Gamblin kwijten zich gelukkig goed van hun taak. Maar het meest interessant zijn vanzelfsprekend de originele beelden. Ze geven een voorproefje van hoe hoofdgerecht L'Enfer er uit zou moeten zien en dat is behoorlijk verrassend en vernieuwend. Bizarre beelden die de waan van Marcel verbeelden, grijsgroen gekleurde acteurs met een veelvoud van technieken gefilmd en een naakte Odette vastgebonden op de rails. Het komt allemaal voorbij. Tevens zijn er beelden te zien van achter de schermen en van de kleding- en belichtingstests.
De geïnterviewden leggen helder uit waar het allemaal mis ging en de “invalacteurs” doen goed werk. Beide onderdelen van deze documentaire worden prettig afgewisseld met de verbluffende beelden van het origineel. Inferno laat de kijker dan ook achter met het verlangen de originele film te zien. Tegelijkertijd vertelt de documentaire ook een langzaamaan steeds meeslepender verhaal over een onderneming waar niemand nog enige controle over heeft. En last but not least wordt duidelijk dat de sensuele Schneider veel meer kon dan alleen maar de suffe Sissi spelen.
