Kingdom of the Planet of the Apes laat zien dat de franchise springlevend is
De laatste Apes-film stamt alweer van zeven jaar geleden en, laten we eerlijk zijn, dat voelt als een eeuwigheid geleden. De slimme filmreeks van Matt Reeves, met indrukwekkende acteerprestaties van Andy Serkis als Caesar krijgt dus jaren later tóch nog een vervolg door de overname van 20th Century Studios door The Walt Disney Company en volgens de makers is het een eerste deel in wederom een trilogie. Het vergt wel wat zelfvertrouwen om na zoveel tijd gelijk weer een drieluik aan te kondigen, dus is dat vertrouwen wel terecht? Het antwoord daarop is een volmondig 'ja'.
Nadat vele generaties gepasseerd zijn sinds Caesar is het aan de aap Noa om zijn clan te redden uit de handen van Proximus Caesar, een tiran die met maar één doel voor ogen alle apen laat oppakken of vermoorden; hij wil het allergrootste apenkoninkrijk creëeren en er zo voor zorgen dat de aap voorgoed de dienst uitmaakt op de planeet. Om hem te stoppen zal Noa moeten beslissen of hij zich aan de leer van Caesar gaat houden, of zijn eigen pad kiest.
Rise, Dawn en War waren stuk voor stuk imposante films die, naast dat ze voor de studio redelijk wat geld in het laatje brachtten, lieten zien dat zelfs met een cast die bijna volledig bestond uit acteurs die motion capture uitvoerden en dus niet zelf te zien waren op het scherm, onwijs goed konden werken. Het is dan ook geen verrassing dat zodra deze nieuwe film begint, het publiek met gemak zich weer volledig kan laten onderdompelen in de wereld, die met vernieuwde technieken er nog beter uitziet.
Het feit dat Andy Serkis ditmaal niet betrokken is bij de films is wellicht een paar minuten jammer, maar de nieuwe cast laat zien waarom zij thuis horen in deze film. De acteerprestaties, ditmaal nog meer in de vorm van motion capture vanwege het bijna volledig ontbreken van menselijke personages, zijn wederom van een hoog niveau en dragen de film. Hoogtepunten zijn Peter Macon als de oerang-oetan Raka, Owen Teague als Noa en veteraan Kevin Durand, die de verwerpelijke Proximus Caesar speelt.
Kingdom is ook een technologisch hoogstandje. Tijdens het filmproces werd al naar buiten gebracht dat de visuele effecten in handen zouden zijn van Weta Digital, een studio die inmiddels haar strepen meer dan verdiend heeft, recentelijk nog met Avatar: The Way of Water. De studio liet weten dat technologie die voor die film was ontwikkeld ook ingezet zou worden voor deze film en dat is te zien. De scènes waarbij personages zich in water bevinden zijn adembenemend en de actiescènes zijn zeer geloofwaardig. Wat heel knap is gedaan, is dat die actiescènes niet gehaast lijken, met het gebruikelijke schokkerige camerastandpunt, maar dat ze zeer goed te volgen zijn en daadwerlijk iets doen voor de plot van de film. En laat nou toevallig ook de nieuwe scenarioschrijver Josh Friedman meegewerkt hebben aan het verhaal voor die laatste Avatar-film.
Een zwaktepunt kan wellicht zitten in de lengte van de film; het is tot nu toe de langste Apes-film van de vier en voelt op sommige vlakken zeker wat langzamer aan dan de rest van de reeks. Echter, er zijn geen scènes die weggelaten zouden kunnen worden om het verhaal goed te kunnen vertellen. Het slotakkoord van de film biedt mogelijkheden om de reeks voort te zetten, zoals vanaf het begin al het plan was. Daarbij zijn bepaalde keuzes gemaakt in de verhaalvertelling die hoogstwaarschijnlijk duidelijker worden wanneer er een nieuw verhaal in de bioscoop verschijnt over een aantal jaar. Ook is het wellicht nodig om de originele trilogie van tevoren te bekijken, anders worden er bepaalde details gemist. Het instappen zonder voorkennis kan, maar er is wel degelijk aan deze film gewerkt met die voorkennis in het achterhoofd.
Kingdom of the Planet of the Apes laat zien dat er nog steeds hele goede films gemaakt kunnen worden, óók als daarbij gebruik wordt gemaakt van veel computereffecten. Dit filmuniversum kan dan ook nog verder worden uitgebreid en is bij de nieuwe regisseur Wes Ball in goede handen. Het is jammer dat het maken van dit soort films onwijs veel tijd kost, want nadat de credits rollen wil je niets liever dan weten hoe dit verhaal verdergaat, honderden jaren nadat Caesar de apenplaneet uitriep.
