Engelen des Doods
Op het vermoorden van een persoon staat gevangenisstraf, en terecht.
Het publiek reageert verontwaardigd. Zeker als er een kind is doodgemarteld, kan het lang in het collectieve bewustzijn blijven zitten. Wie herinnert zich niet Savanna? Of Rowena Rikkers (het meisje van Nulde)? Het is ook erg.
Goed om deze kinderen te blijven herdenken.
Alleen, hoe zit het met kinderen zonder naam, baby’s die nog geboren moesten worden?
Je ziet hem al aankomen, ik ben tegen abortus. Als je dat vindt, lijk je al gauw een fanatieke gelovige. Veelvuldig wordt God er ook bijgehaald. Zelf heb ik niets met religie; ik hou het liever bij de realiteit.
Abortus mag in Nederland tot zeker 22 weken en uiterlijk tot 24 weken. Dus geen drie maanden, dat is een misvatting. Zeker bij kinderen die gehandicapt zouden zijn, gebeurt abortus op hoge leeftijden.
Terwijl medici van andere foetussen in de 25 weken uit alle macht het leven proberen te redden.
Een vrouw mag een abortus laten doen als zij in een noodsituatie verkeert.
De drie meest aangehaalde "noodsituaties" zijn:
1. Momenteel geen kinderwens.
2. De vrouw voelt zich te jong.
3. Voltooid gezin. (Gesteld "ideaal" kindertal bereikt.)
Bron: Wikipedia.
Het reduceert een beginnend leven tot een wegwerpproduct.
Baas in eigen buik/lichaam/leven. De vader heeft geen rechten, al is hij net zo goed een ouder.
Voorbeeld: Hij en zijn vriendin wilden kinderen. Zij eigenlijk pas over een paar jaar. Toen zij onverwachts zwanger was, was ze er blij mee, al moest ze wennen aan het idee.
Hij dacht dat het goed zat, totdat hij een folder over abortus vond in huis. Toen hij ernaar vroeg, bekende zijn vriendin dat ze het kind weg wil laten halen.
Hij heeft geprobeerd te praten, zowel met zijn vriendin als met de medici. Hij heeft aangeboden de volledige zorg van zijn kind op zich te nemen. Zijn vriendin week geen centimeter van haar besluit. De foetus was al 14 weken.
Het kwam erop neer dat hij als vader machteloos moest toestaan dat zijn kind werd weggezogen. Achteraf was zijn inmiddels ex-vriendin vooral blij dat het weg was.
Natuurlijk zijn er echte noodsituaties. Als de zwangerschap het leven van de moeder in gevaar brengt of als het kind er zo slecht aan toe is dat het als een kasplant zou opgroeien.
Zwanger worden uit een verkrachting. Dat je zo vernietigd bent dat je het niet aankan om het kind te dragen. Een baby is altijd onschuldig, maar de stress en het trauma veroorzaken dat je het kind steeds associeert met de gebeurtenis.
Wat de moeder voelt, slaat over op een ongeboren kind, dat is bewezen. Dat je de zwangerschap dan laat afbreken, begrijp ik.
Het wordt een ander verhaal als de moeder het kind wil laten komen, om het kind geeft, maar de omgeving op haar inpraat dat het niet verstandig is, dat ze nooit van het kind kan houden en ze dat gaat geloven. Hoe vermink je iemand voor het leven? Kind dood, bovenop -en misschien nog erger dan- het oorspronkelijke trauma.
Om zich sterker en zelfverzekerder te voelen heeft de aanstaande moeder mensen nodig die achter haar en haar keuzes staan. Psychologische hulp om het trauma te verwerken kan ook veel uitmaken. In plaats van een omgeving die roept: 'Zie je nu wel?' als ze het moeilijk heeft.
Ik las een verhaal van iemand die blij is met haar kind, al was het niet in liefde verwekt. Zij omschreef haar kind als een ondeugende, vrolijke peuter.
Het voorkomen van ongewenste kinderen en mishandeling, zou een reden zijn voor abortus, alsof het van tevoren vaststaat hoe iemand als ouder is. Het suggereert ook dat kinderen die het slecht hebben thuis, blij mogen zijn dat ze überhaupt geboren zijn. Dat moet een goede kinderbescherming zijn? Pak de mishandelaars aan en geen onschuldige kinderen!
Dat zoveel ouders zich mislukt voelen en problemen hebben met hun kinderen, heeft meer te maken met de maatschappij en hoe we het ouderschap invullen. Kinderen doe je erbij, lijkt de inslag. We vertrouwen meer op schema's dan op onze natuur. Waarom heeft juist de mens zoveel problemen met het opvoeden?
Met een ongewenste zwangerschap kun je een kinderloos iemand heel blij maken, door je baby af te staan ter adoptie of het in een pleeggezin te laten opgroeien. Of als je zeker weet dat je geen kinderen wilt, laat je steriliseren.
De superlichte regels voor abortus motiveren iemand niet om zwangerschap te voorkomen. Als het weer raak is, kun je het toch weg laten halen, op kosten van de maatschappij?
Moeder worden kan altijd nog.
“In Europa werden in 2007 naar schatting meer dan 1,2 miljoen abortussen geregistreerd.”
Dat zijn er 6 miljoen per vijf jaar...
Weetje:
''In het nationaal-socialistische Duitsland van Hitler legde men de nadruk op de noodzaak van veel goede "Germaanse" kinderen. Abortus van misvormde of zieke baby's werd vanaf 1935 toegestaan om het Germaanse ras te verbeteren en 'onnodige' verzorgingskosten voor de nationaal-socialistische volksstaat te beperken.''
Bron: Wikipedia.
Indien de medici van abortusklinieken toen hadden geleefd, zouden ze hetzelfde hebben gedaan wat in de kampen gebeurde.
Het is die realiteit nog steeds, in een andere tijd en situatie. In een modern (wit) jasje.
Van mij krijgen de artsen een eretitel. Engelen des Doods.
Hoe ziek moet je zijn om zoiets te kunnen doen?
Zoals bij deze 22 weken oude foetus?
Een Italiaanse vrouw had voor abortus gekozen nadat uit scans gebleken was dat de baby gehandicapt zou zijn. Het jongetje overleefde echter de ingreep maar werd voor dood achtergelaten door de dokters in het ziekenhuis van de stad Rossano. De tweeëntwintig weken oude foetus werd de volgende dag gevonden door de kapelaan van het hospitaal, Antonio Martello, die vaststelde dat het jongetje nog leefde. De baby was in een laken gewikkeld en de navelstreng hing nog aan zijn lichaampje. Hij bewoog en ademde. Priester Antonio Martello alarmeerde de dokters en het jongetje werd direct overgebracht naar de neonatale afdeling van een ziekenhuis in het naburige Cosenza. Hier overleed de baby een dag later.
Als geaborteerde foetus ben je afval, of je nog leeft of niet.
Twee dagen is weliswaar een uitzondering en daar komen ook veel reacties op.
Een overlevingsstrijd van een uur of meerdere uren komt veel meer voor, wat blijkt uit het volgende verhaal. Niemand die iets geeft om het kind. Je wilt er ook niet mee geconfronteerd worden.
Wat zou zo’n baby’tje voelen?
Snijdende kou. Allesomvattende angst, wanhoop, verlatenheid. Misschien helse pijnen. Het was er nog niet klaar voor geboren te worden. De foetus probeert uit alle macht te blijven ademen. Wat in staat is te voelen en te reageren, heeft ook een wil om te leven. Tegen de tijd dat het lichaampje ermee op is gehouden door uitputting, verstikking, stress of wat dan ook, heeft het kind geleden zoals wij ons niet kunnen voorstellen. Ook wanneer de foetus nog in de baarmoeder zit, vecht het voor zijn leventje. Levend wordt het uit elkaar getrokken.
Scherpere wetten zijn nodig om nieuw leven te beschermen tegen het doodmartelen. Het goede voorbeeld geven als samenleving en voor oprechte oplossingen kiezen. Kijken naar andere mogelijkheden. Het begint met de intentie.
Al toen ik drie jaar was, droomde ik over medici die op kinderen experimenteerden. Als we niet wakker worden, leven we door in een nachtmerrie die nog veel donkerder is.
