Is de puberteit een ontwikkelingsfase, of een (laatste) in-wikkelingsfase?
De puberteit zien we als een overgangsfase tussen kind en volwassenheid. Het kind wil zijn innerlijke stem vinden en ontdekken wat zijn rol is in deze wereld. Een houding vinden tegenover het leven en de maatschappij.
Veel pubers zien vooral de schaduwzijden van hun opvoeders.
Al vanaf dat ik 11 jaar was dacht ik na over opvoeding van kinderen en zag voorbeelden om me heen.
Dat een leraar onbeheerst tegen een klasgenoot uitviel, omdat ze zat te praten onder de les. Ik dacht aan hoe het vriendelijker kan.
Vanaf dat ik tien jaar was, kwam ik in opstand. Eerder uit nood dan bewust grenzen opzoeken. Niettemin merkte ik dat er veel niet klopte.
Dat veel volwassenen niet oprecht waren en mij in een rol duwde, alsof er iets mis wat met mij.
Zo trof ik een leraar die me mijn autisme af probeerde te leren. Ik moest voldoen aan zijn normen, maar dat lukte niet. Uitingen van stress werden bestraft.
Over het algemeen haalde ik goede cijfers, maar dat was niet genoeg. Klonk ik niet enthousiast genoeg, dan ging hij me nadoen.
Ik moest me gedragen als een modelburger. Klasgenoten volgden zijn voorbeeld en zo begon het pesten en buitensluiten.
Hij was zelf zeker geen rolmodel, want hij zette kinderen aan tot om iemand die 'anders' is te zien als minderwaardig. Hij gebruikte me als voorbeeld van hoe het niet moet.
Bij mijn moeder thuis ging het steeds slechter. Zij kon moeilijk omgaan met mijn 'gedragsproblemen', die voor een deel waren aangepraat door hulpverleners. Ik voelde me onbegrepen en niet welkom. Gemotiveerd om positieve veranderingen in mijn leven te creëren, was er al helemaal niet meer bij, ik werd vooral bevestigd in mijn rol.
Vrienden hadden me ook laten vallen omdat ik 'toch steeds sip' was.
Thuis kon ik meestal redelijk mijn eigen gang gaan. Ik had mijn muziek en mijn tamme ratten. Ook kon ik goed alleen zijn en mezelf bezig houden.
Ergens gaf mijn moeder om me, want ze was ook vaak bezorgd.
Mijn puberteit heb ik min of meer overgeslagen. Weliswaar had ik vaak een bokkenpruik op, maar er was geen ruimte voor zelfstandigheid, het ontdekken van mijn identiteit, creativiteit, en de weg naar innerlijke vrijheid vinden.
Met mijn vader had ik een innige band, bijna alles kon ik met hem delen. Toen ik acht jaar was zijn mijn ouders gescheiden. Totdat ik veertien was zag ik hem maar eens in de twee weken. Af en toe kwam hij tussendoor langs. In de zomervakantie brachten mijn broertje en ik drie weken bij hem door.
Mijn ouders zaten overal bovenop, om alles te proberen te regelen. Uit zichzelf voedden ze hun kinderen al beschermend op en met mijn diagnose en prognoses was er helemaal geen ruimte meer voor zelfstandigheid. Ik werd een zorgobject, in plaats van een dochter.
Emotioneel voelde ik me vaak in de kou staan.
Veel schadelijker dan het gezinsleven, was de rol van deskundigen. Volgens hen (uitzonderingen daargelaten) zouden de problemen alleen maar erger worden en moest ik op den duur opgenomen worden in een kinderpsychiatrisch ziekenhuis. Toen er door stress op school inderdaad conflicten ontstonden, werd mijn moeder bevestigd in haar grootste angst; ik was onhandelbaar.
Mijn ontwikkeling stond stil. Ik voelde me als een konijn in een veel te kleine kooi met veel te weinig mogelijkheden.
Met veertien jaar ging ik bij mijn vader wonen. Hier was wel aandacht en ruimte voor gevoelens.
Uren konden we praten over wat ik meegemaakt had. Humor en plezier ontbrak ook niet. Ik voelde me er welkom en geliefd. Maar ook hier werd ik een project.
Zo moest de indicatie voor taxi-vervoer elk jaar worden geregeld.
Een keer waren mijn ouders daar te laat mee begonnen, en zaten met hun handen in het haar. Ze hadden handtekeningen nodig van school, terwijl het al zomervakantie was.
Ik voelde me een blok aan het been, want het kwam vast door mijn problemen dat ze zoveel zorgen hadden.
Als ik aangaf dat ik zelfstandig wilde leren reizen, dan werd dat uit mijn hoofd gepraat.
Mijn vader was op zijn beurt aangepraat dat ik nooit zelfstandig zou kunnen leven.
Het was vooral de speciale school die deze situatie in stand hield.
Ingehaald door het langdurige indoctrinatieproces, ben ik me onbewust meer en meer gaan aanpassen. Ik werd in-gewikkeld, in plaats van dat ik me ont-wikkelde.
Waar ik als jong kind nog ferm uit de hoek kon komen en kon aangeven wat ik wel en niet wilde, werd ik langzaam steeds volgzamer.
Ik ging stotteren. Elk gespreksonderwerp dat spanning gaf, juist omdat het voor mij belangrijk was, zorgde dat ik dichtklapte. Als ik wilde praten over wat ik nodig had of wat me dwarszat, kreeg ik buikkrampen en kneep mijn keel dicht.
De weg naar volwassenheid was er dus geen van verworven autonomie en zelfstandigheid, maar van een leven met weinig kansen.
Eigenlijk kreeg ik levenslang.
Ik ben zelfs ingeschreven voor 24-uurszorg.
Dat ging gelukkig niet door. Ik trof een begeleidster, betaald uit Persoonsgebonden Budget, die er van uitging dat ik wel zelfstandig kon worden. Zij leerde me onder andere reizen met het openbaar vervoer.
Toen ik begeleid moest gaan wonen (ik werd er weliswaar niet tot gedwongen, maar het was ook niet echt een eigen keus), raakte ik mijn PGB kwijt en stopte ook de begeleiding.
Weer raakte ik kwijt wat ik had opgebouwd.
Ik voelde me oud. Soms leek het alsof ik in mijn laatste levensfase zat en het deel dat de moeite waard was al voorbij was. Toen was ik begin twintig!
Uit nood geboren ging ik op zoek naar contacten via Internet. Gelijkgestemden. Op die manier heb ik een paar vrienden gevonden.
Zij gaven me het vertrouwen dat ik zelfstandig kon wonen.
Op mezelf gaan wonen is misschien wel de beste keuze die ik ooit gemaakt heb. Binnen een dag voelde ik me meer thuis dan dat ik tijdens het begeleid wonen ooit gedaan had. Ik werd me bewust van de weg naar vrijheid. Ook kreeg ik er plezier in om vrienden uit te nodigen. Onder de begeleide bewoning voelde ik me bijna altijd gespannen. De sfeer werd bepaald door het bestuur, door begeleiding, door andere cliënten, het beleid en de buurt. Nu creëerde ik mijn eigen sfeer. De 'ruimte' die ik betrad voelde helder en schoon.
Veel mensen geloven dat pubers zich afzetten omdat ze behoeften hebben aan grenzen. Is dat echt altijd zo?
Ik ben juist teveel begrensd.
Pubers willen gehoord en gezien worden. Dat er naar hun wensen geluisterd wordt.
Een puber heeft ouders nodig die achter hem staan en in essentie vertrouwen hebben in zijn levenspad. Als er respect is en ouders kunnen meegaan in de belevingswereld van een kind, maar hem ook privacy gunnen als hij daar behoefte aan heeft, is het kind vaak beter te bereiken.
Elkaar aanvoelen. Wanneer heeft het kind behoefte aan steun en een luisterend oor en wanneer wil hij iets zelf oplossen en met rust gelaten worden?
Luisteren naar de puber (al vindt je het zelf onzin) en ingaan op wat het duidelijk wil maken, werkt beter dan het overladen met jouw zienswijze of het kind ondervragen.
Open, belangstellende vragen kunnen een filosofisch gesprek opleveren.
En eens wat betreft pubers: het is geven en nemen; alleen maar nemen als ouder gaat betekenen dat er uiteindelijk ook niets meer gegeven wordt door je kind. Dan krijg je dus zo'n typische puberteit van opstandigheid en allerlei ander onwenselijk gedrag. Jij en ik houden er ook niet van om gedwongen te worden dingen te doen en laten, dus waarom zou dat voor een puber anders zijn?
En wat betreft risico's: de beste manier om dingen te leren is zelf vallen en opstaan. Alleen ingrijpen als het écht nodig is.
En dat zie ik helaas continu bij jou columns. Op zich een interessant verhaal waar je valide punten ten sprake brengt. Maar de generaliseerbaarheid is te betwisten en jij probeert van jouw eigen visie, gebaseerd op eigen ervaringen en eventueel wat speurwerk op internet, vaak meteen een waarheid en algemeenheid te maken.
Maar deze column (en ook haar vorige) waar ze meer haar eigen ervaringen deelt over haar autisme en pubertijd en *vragen* stelt (niet zozeer gelijk generaliseert), vind ik voor Sarah een hele stap vooruit en kan ik deze stukken wel heel erg waarderen van haar.
Ik heb bewondering voor eenieder die zoiets zo openlijk kan schrijven. Ben blij dat je op je poten terecht bent gekomen, op eigen kracht uiteindelijk.
Kinderen willen zich gehoord voelen.
knip
[ Bericht gewijzigd door bultn op woensdag 21 november 2018 @ 01:07 ]
Het is een van de grootste menselijke behoeften die nodig zijn om te gedeien
En natuurlijk de autisme kaart trekken, maar dat is wel in lijn met verhaal. Verbeter de wereld, begin bij jezelf.
Zoals ik begrepen heb was de band met haar pa ook erg goed tot een hulpverlener dit kwam verstoren. Want haar pa begon ineens anders te doen tegen haar. Dus ja het is wel degelijk hun schuld door, wat dr phil altijd zo mooi zegt, niet naar de behoeften van t kind te kijken maar altijd naar die van de ouders, iets waar dr phil op tegen is.
Plus het is al van kinds af aan heh, ik heb t ook meegemaakt. Een kind heeft GEEN stem, die stem word door sommige ouders kapot gemaakt, alle geluiden uit een kind zijn dan vervelend want naar een kind hoeft niet geluisterd te worden. knip.
[ Bericht gewijzigd door bultn op woensdag 21 november 2018 @ 01:07 ]
De pubertijd is een "last-minute check" voordat een kind het nest verlaat.
Het is een belangrijk onderdeel dat bij het leven hoort. De reden dat pubers opstandig zijn naar hun ouders, is omdat dit van levensbelang is. Rebels zijn heeft een praktisch nut: dit is de levensfase waarin alle voorgaande leren getoets worden. Pubers dagen hun ouders uit om te controleren of wat ze geleerd hebben, daadwerkelijk juist is (dit is nodig om te kunnen overleven in de wereld. Heb je iets verkeerds geleerd, dan kom je dit later in je leven tegen en kan het je kop kosten.)
Ik deel Nielinksnierechtsnie's mening dat je de fout bij jezelf moet vinden. Je kunt je ouders niet veranderen, dat kunnen ze enkel zelf. Je kunt wel jezelf veranderen en ik ga je vertellen waarom dat heel, heel erg belangrijk is:
Een persoonlijkheidsstoornis is in wezen niets meer dan verkeerd aangeleerd gedrag. Dit wordt van generatie tot generatie over genomen (want van wie leer je immers meer dan van je ouders?) en is vaak ook de reden dat ouders als schuld gezien worden. Jouw ouders, op hun beurt, zullen hetzelfde zeggen over hun eigen ouders, en zullen op hun beurt waarschijnlijk ook zijn opgegroeid in een milieu van minstens 1 van de 3 kenmerken die persoonlijkheidsstoornissen veroorzaken:
Degradatie (Constant de aandacht expliciet richten op de dingen die het kind fout doet. Na verloop van tijd, gaat het kind zich ook "fout" of "waardeloos" voelen.)
Afwezigheid (Geen interesse in het kind tonen d.m.v. liefde in tijden wanneer het kind het nodig heeft. (Bijvoorbeeld wanneer de ouders gaan scheiden of de familie verhuist naar een onbekende (intimiderende) omgeving.))
Dominatie (Het gebruik van extreme dreigementen om zo de controle te houden over de gedragingen van het kind: "Als jij dit niet doet, dan..."
(Dit is dezelfde techniek die terroristen toepassen om kindertjes met bomgordels gebouwen in te sturen.)
Ik noem mijn stoornissen vooral "Familievloeken" omdat er een heuze trend is ontstaan binnen de familie (neefjes en nichtjes die tegen dezelfde muur aanlopen.)
Mijn moeder had borderline, mijn vader heeft PTSS en een vermijdende persoonlijkheidsstoornis.
Ik heb alle 3 de persoonlijkheidsstoornissen overgenomen.
Dat wil niet zeggen dat dit BEWUST gebeurd. Mijn ouders op hun beurt, wisten ook niet beter dan te doen wat ze geleerd hebben. Vooral het onderdeel "Mijn ouders zaten overal bovenop, om alles te proberen te regelen." herken ik. Ik ben 31 jaar en kan vandaag de dag nog geen fietsband plakken. Dat deed mijn vader altijd.
(Dit is dezelfde vorm van degradatie, maar dan zonder woorden, en uit overmacht.) Het besluit wordt voor jou genomen, omdat jij, in jouw ouders ogen hiertoe niet in staat bent." Dit weten ze dondersgoed, omdat ze zelf deze dingen tegen zijn gekomen in het leven en zelf fouten hebben gemaakt. Voor deze fouten proberen ze je nu te behoeden.
Ik raad je aan om je aan te melden bij een GGZ-instelling, ze kunnen je veel inzicht geven in de dagelijkse problemen die je tegen komt. Ik ben ook sterk van mening dat therapie de enige manier is om de "familievloek" te breken.
Dan wil je toch ook dat je dat niet doorgeeft en die verdriet je EIGEN kinderen aan doet?
Ik denk dat sarah iemand is die de cirkel verbreekt mocht ze ooit kinderen krijgen, dus ze is zeker geen slachtoffer in die zin, je bent slachtoffer als je je dat nare gedrag voort gaat zetten, dan ben je slachtoffer van je verleden. Ze is juist een iemand die dit eigenlijk al overwint/heeft overwonnen door er zo openlijk over te schrijven en inziet dat het verkeerd is! Maar dat neemt niet weg dat ze als kind wel degelijk slachtoffer is geweest van haar thuissituatie, een situatie waar je als klein kind niks aan kon doen en je dus op latere leeftijd moet overwinnen zoals sarah heeft gedaan/doet. Dus nee ze is absoluut geen slachtoffer meer.
Jammer dat haar dit aangepraat wordt.
[ Bericht gewijzigd door bultn op woensdag 21 november 2018 @ 01:08 ]
Ten eerste respect voor je verhaal.
Als je ouders op geen enkeler wijze in positieve zin bijdragen aan jouw leven, is het dan niet beter om wat afstand te nemen? Zoals ik het lees heb je je leven op hoofdlijnen best wel aardig op de rit.
Zelfde met je broertje; als die band niet verbeterd is nu jullie volwassen zijn, zou ik ook daar wat afstand nemen.
Ben je met je ouders en broertje het gesprek aangegaan over hoe jij je jeugd en de verhoudingen beleeft / beleefd hebt? Misschien kan dat ook oplossing bieden.
[ Bericht gewijzigd door bultn op woensdag 21 november 2018 @ 01:09 ]
Ik heb geen kant en klaar recept of absolute waarheid, maar hoop vanuit mijn eigen ervaringen invoelbaar te maken hoe het is om opgevoed te worden.
Voordat de hulpverlening een stempel drukte, deden mijn ouders het best goed.
Mijn vroege kinderjaren, tot een jaar of tien waren redelijk onbezorgd.
Zelf de verantwoordelijkheid nemen, doe ik nu volop. Daarom kan ik nu zelfstandig wonen.
Maar als kind ben je afhankelijk van je omgeving. Veel kinderen komen op nog veel jongere leeftijd klem te zitten.
Om bij te dragen dat andere kinderen en pubers beter begrepen worden, schrijf ik deze columns.
Een kind de schuld geven van wat er mis gaat in zijn leven, is wel erg hard en juist een van de schaduwzijden van de opvoeding.
Nu als volwassene kan ik inderdaad het bij mezelf zoeken en dat helpt ook om mijn eigen pad te lopen.
Mooi dat het kwartje valt dat ik inderdaad uit eigen ervaring schrijf en ook wat ik vaak om me heen zie gebeuren.
Theorie, wat niet aansluit bij de praktijk, daar heb ik zelf ook niks mee.
Hoe je zo de cirkel van je eigen jeugd doorbroken hebt.
Dank voor je beste wensen, dat het geluk van nu me gegund is.
Overigens heb ik zelf al wat therapie gehad, o.a psychotherapie, EMDR, bij hulpverleners die ik wel kon vertrouwen. Inderdaad om inzicht te krijgen en de cirkel te doorbreken.
Om te kunnen reageren moet je zijn ingelogd op FOK.nl. Als je nog geen account hebt kun je gratis een FOK!account aanmaken