Keroppi internet in het belhuis
Zoals enkele van jullie misschien nog weten uit voorgaande stukjes, woon ik in een anti-kraak studentenhuis. Ideaal hoor, lage woonlasten en een betrekkelijk grote kamer. Maar je mist soms wel bepaalde faciliteiten. Zo hebben we van de studenten woningbouwstichting wel een kabelaansluiting gekregen, maar als we Internet/telefoonaansluiting zouden willen, dan moesten we dat maar zelf regelen. Omdat mijn huisgenootjes en ik op dat moment (zo'n anderhalf jaar geleden) geen flauw benul hadden hoelang we er überhaupt mochten wonen, besloten we om niet te kiezen voor een telefoonaansluiting. Bovendien hadden we toch allemaal een telefoon met abonnement, een vast aansluiting zou ons waarschijnlijk alleen maar meer op kosten jagen.
Alleen, naast het feit dat we dus geen vaste telefoonaansluiting hebben, hebben we ook geen Internet in ons huis. In wezen geen probleem, want op de universiteit is altijd wel een snelle computer met een nog snellere internetverbinding aanwezig. En stiekem is het ook beter voor je studie als er geen computer is, die je alleen maar kan afleiden.
Maar soms zijn er van die dagen dat je toch even je mail wilt checken. Of dat je toch nog even dat ene kleine dingetje op internet wil nazoeken. Of 's avonds laat nog even die sheets van de hoorcolleges wil bekijken. En dan zul je net zien dat het keihard regent, je te weinig tijd hebt om heen en weer te fietsen of dat de faculteit gewoonweg dicht is. Ja, wat doe je dan?
Nou, normaal gesproken moest ik dan maar een andere oplossing zoeken. Het gebeurde wel eens dat ik mijn broertje opbelde met de vraag of hij op de reisplanner even kon uitzoeken wanneer ik mijn trein het beste kon nemen. Dus de eerlijkheid gebied mij te zegen dat ik er wel creatief van werd Maar echt handig was het toch niet.
Op een dag bleken deze problemen voorgoed verdwenen te zijn. Op de deur van mijn flat prijkte een A4tje met de mededeling dat er een internetcafé annex belhuis was geopend aan de overkant van de straat. Elke dag van 11 tot 23 geopend. Ik had al zo'n vermoeden dat ik me er niet teveel bij moest voorstellen, maar het was absoluut het proberen waard.
En zo kwam het dat ik op een avond richting de overkant van de straat liep om eens de internetfaciliteiten te gaan testen. Zodra ik ook maar een voet over de drempel had gezet waande ik me opeens in een andere wereld. Ik was niet meer in het druilerige Utrecht, nee door de broeierige sfeer (zou de kachel al aanstaan?) de mensen uit allerlei windstreken en door de Arabische muziek, had ik meer het gevoel dat ik ergens in het Midden-Oosten was beland. Het buitenland op 10 meter van mijn voordeur! Hoe ideaal!
Ik liep naar een provisorische balie en vroeg of ik kon internetten. Dat kon, alleen was alles bezet en waren er nog een paar wachtenden voor mij. De man wees achter me en op de drie wankele bureaustoelen die bezet werden door drie jochies van een jaar of twaalf. Drie wachtende voor me, nou dat is misschien toch wel teveel van het goede, bedacht ik. Maar al snel werd mij te kennen gegeven dat deze drie heren van plan waren om zich rond een computer te scharen. Dus zodoende was er netto maar een wachtende voor me en ik besloot dat ik daar wel op kon wachten.
Aangezien de jochies alle stoelen in beslag namen, besloot ik dat de vensterbank ook best als zitplaats zou kunnen dienen. Toen ik vriendelijk aan de eigenaar vroeg of dat toegestaan was, vloog een van de jochies op om me meteen zijn stoel aan te bieden.
Nou ik weet dat er een hoop gedoe over de Marokkaanse jeugd van tegenwoordig is, maar hier trof ik toch net een paar die uitermate beleefd waren hoor.
Toen ik uiteindelijk aan de beurt was, nam ik plaats achter een niet-zo-een-state-of-the-art computer. Maar goed, als je alleen maar hoeft te internetten en te msn'en heb je eigenlijk geen flashy computer nodig. Op zeer minimaal oppervlakte stonden een stuk of vijf computers op een rij. De een zou het knus noemen, de ander zou zich eraan storen. Want als je je hoofd maar een graad naar links of recht zou draaien of draaide, keek je al mee bij je buurman
Na een krap uurtje was ik klaar met wat ik wilde doen en besloot af te rekenen. Dat kwam maar liefst neer op een bedrag van slechts 1,50!
Okee, op de universiteit mag het dan wel gratis zijn, maar daar krijg je er niet zo'n exotische sfeer bij!
