Boek: Atlantis, het verdoemde eiland - Martijn Icks

Martijn Icks wist zijn manuscript zeven jaar lang voor de wereld verborgen te houden. Zeven lange jaren die misschien gebruikt hadden kunnen worden om dit manuscript bij te schaven, of om het gewoon te herschrijven.

Het probleem van Atlantis, het verdoemde eiland is dat het simpelweg geen goed boek is. Het is geen slecht boek, maar het is amateuristisch. Het is geen prettige opgave om door een boek te worstelen waar je op iedere pagina geconfronteerd wordt met het feit dat dit boek eigenlijk geschreven is door iemand die de kunst van het schrijven nog niet onder de knie heeft.

Atlantis moet doorgaan als historische fictie, aldus de uitgever, maar het leest weg als een ietwat ongeïnspireerd jeugdboek.

De personages zijn soms pijnlijk simplistisch, en het helpt niet bepaald dat Icks ze namen heeft gegeven die zo kinderlijk zijn dat het storend is voor iedereen boven de leeftijdsgrens van 12. Zo hebben we een hoofdpersoon, genaamd Vivi, een tempelmaagd, er is een niet bepaald sympathieke koning die de naam Rex draagt, een gluiperige raadsheer die Sinistris heet, en natuurlijk mogen we Mentor niet vergeten, de hartelijke oppermagister van de Akademie.

Het verhaal begint al vlot, misschien zelfs iets te vlot, je krijgt nauwelijks de tijd om de personages en de omgeving te leren kennen, we duiken meteen in het verhaal. Vivi krijgt van de god Poseidon een waarschuwing over de aankomende ondergang van het corrupte Atlantis. Het goddeloze eiland heeft het onheil over zich afgeroepen, en het is aan Vivi om het tragische lot van Atlantis af te wenden.
Tegelijkertijd is er de Egyptische slaaf Setep die zijn uiterste best doet om Atlantis ten val te brengen, en hij wurmt zich door het verhaal heen om dat doel te bereiken.

Het voelt allemaal kinderlijk amateuristisch aan. Het verhaal is verstoken van diepgang, de wereld is zo plat als een dubbeltje, er is niets dat de lezer niet voorgekauwd krijgt wat betreft de houdingen en relaties van de personages, geen moment is er twijfel over de staat waarin de omgeving zich verkeert. Als lezer ontdek je niets nieuws, je leert niets of niemand kennen gedurende een periode, je weet bij voorbaat al waar de figuren staan.

Dat is op zich geen probleem, als dit een kinderboek zou zijn, maar voor zover ik heb kunnen ontdekken is dit geen kinderboek, in ieder geval niet officieel.

Atlantis, het verdoemde eiland leest als een boek dat door een beginner is geschreven, te ruw, te simplistisch. Het is een boek dat is geschreven door iemand die zijn best doet om een boek te schrijven in dezelfde stijl als zijn favoriete schrijvers, maar daarmee eigenlijk de plank misslaat, omdat het niet zijn eigen stijl is. Het is een boek dat het verkeerde publiek als doelgroep heeft. Kortom, het is het boek van iemand die nog niet zijn eigen stem heeft gevonden als schrijver.

Dit is een boek dat ongetwijfeld een leuk perspectief zal bieden als de heer Icks wat meer boeken op zijn naam heeft staan, tot die tijd is het een werk dat de hand van een onervaren schrijver verraadt.