Angèle et Tony
Angèle et Tony is een ongemakkelijke film.
Het is geen ongemakkelijke film omdat het verhaal over een vrouw, die recentelijk uit de gevangenis is ontslagen en aanpapt (middels een ouderwetse advertentie in de krant) met een visser in een grauw dorpje aan de Franse kust, zo verschrikkelijk controversieel is. Het is geen ongemakkelijke film omdat de goede vrouw in de eerste scene zich laat nemen door een wildvreemde die haar bedankt voor haar diensten met een Aziatische Action Man voor haar zoontje. Het is geen ongemakkelijke film omdat de visser van begin tot eind een meelijwekkend figuur is die vastzit in een uitzichtloos leven waarbij eenzaamheid de kern van zijn bestaan vormt.
Het is een ongemakkelijke film omdat het een naargeestig stuk menselijk leed is dat gebracht wordt met de gratie van een zwakzinnige met een hamer die een glazen Ikea kast in elkaar poogt te zetten.
Angèle et Tony is een film waar de pretentie vanaf spat. Er vallen lange stiltes die worden opgevuld met betekenisvolle blikken, er lijkt nergens een sprankje hoop te ontdekken, zelfs niet in de grijzige omgeving van het dorpje. Alix Delaporte kiest ervoor om vooral de aandacht te vestigen op het menselijk lijden van de hoofdpersonages. Ze zijn van begin tot eind ellendelingen die nooit zullen ontsnappen aan hun lot.
Sommige films zijn tragisch, je gaat op in het verhaal dat zich voor je ogen afspeelt, je leeft met de personages mee... en dan is er een tragische film zoals Angèle et Tony waar je als kijker je een weg doorheen moet worstelen. De personages zijn niet bepaald sympathiek, terwijl je weet dat je met ze mee moet leven. Het verhaal geeft je stukje bij beetje wat meer informatie over de oorzaak van het leed waar de twee hoofdpersonen door worden geplaagd. Hoe oprecht aandoenlijk die achtergronden ook zijn, ze slaan helaas met volle vaart te pletter tegen de sfeer die al vanaf het begin de overhand voert.
Maar ik weet dat er voor dit soort films een markt bestaat. Het volk dat vol overgave naar de VPRO kijkt is het volk dat voor een film zoals deze de vrijdagavond vrij maakt.
Voor degene die zichzelf graag pijnigt staat er op de DVD ook een aantal interviews met de acteurs. Dus voor de fans van Clotilde Hesme en Grégory Gadebois heeft deze DVD nog meer te bieden behalve een deprimerende film die er niet in slaagt om te overtuigen.
