Boek: Lisa Unger - Vriend van de duisternis

Lisa Unger heeft met Vriend van de duisternis, een meesterwerk afgeleverd als ik Karen Slaughter en Michael Connelly moet geloven. Niet de minste namen in de wondere wereld van de literaire thriller die met hun lofuitingen op de kaft van dit boek staan, maar ik heb altijd geleerd dat ik niet af moet gaan op de kaft. Het gaat om de inhoud.

Vriend van de duisternis vertelt de verhalen van een groep figuren die allen in een kleine stad, genaamd The Hollows, wonen. Jones Cooper is een voormalig hoofdinspecteur, die niet geheel tevreden is met zijn huidige situatie en een geheim met zich meedraagt. Eloise Montgomery is een uiterst behulpzame helderziende waar iedereen een mening over lijkt te hebben. Michael Holt is op zoek naar antwoorden omtrent de verdwijning van zijn moeder en Willow Grace is een rebelse puber die zich telkens in de nesten weet te werken nadat zij en haar moeder naar het stadje zijn verhuisd.

Zoals in zoveel verhalen waar een redelijke cast figuren op word gevoerd, weet ook Lisa Unger haar personages met elkaar te verbinden door een mysterie.

Een thriller heeft als kern een mysterie, iets waar de personages, samen met de lezers, achter proberen te komen. Het centrale probleem is een drijfveer, maar waar het in sommige boeken een mysterie tot aan de laatste pagina blijft, doorziet de oplettende lezer van Vriend van de duisternis het geheim vrij rap.

Het boek is aandoenlijk genoeg om te blijven lezen, het steekt goed in elkaar, er zit een aardig tempo in en al met al is het gewoon een goed boek. Maar als lezer kon ik het niet van me afschudden dat bepaalde delen vrij kil en levenloos overkwamen. Je leest een passage, een dialoog, of een omschrijving, en je ontkomt niet aan de vreemde gewaarwording dat het geschreven is met een ander doel. Alsof Unger een televisieserie op papier probeert te zetten, maar net die ene vonk mist die het geheel een ziel meegeeft.

"Maak de volgende keer een lijstje," zei hij.
In de stilte die viel, hoorde hij dat Claire begon te jengelen. Dat geluid, dat smekende kreetje dat in gekrijs zou overgaan als je er niet snel genoeg achter kwam wat ze verdomme nou weer wilde, maakte hem hoorndol.
Het was tegelijkertijd een beschuldiging, een aanklacht en een veroordeling.
"Goh, Kevin," zei Paula. De vrolijkheid in haar stem was verdwenen. "Bedankt voor de tip."
"Het was niet mijn bedoeling."
Maar ze had al opgehangen.

Het is door een vrouw geschreven en dat straalt er op bepaalde momenten heel duidelijk van af. Schrijfsters brengen een verhaal op een andere manier dan schrijvers, ze maken over het algemeen meer gebruik van wat er verborgen ligt, ze vallen vaker terug op ongesproken signalen en leggen daar meer nadruk op dan mannen. Dat zorgt voor een verhaal vol met ordelen die de schrijver de lezer oplegt. Er is weinig ruimte voor interpretatie van bepaalde figuren en hun acties, maar de overkoepelende thema's van het boek liggen dichter aan het oppervlak. Dit is geen thriller, geen verhaal over verdwenen personen, over gemaakte fouten en geheimen, dit is een boek over de relaties tussen de figuren. Elk personage vertegenwoordigt een ander aspect.

Vriend van de duisternis is aan te raden voor ieder die wel te porren is voor een boek waar de nadruk meer ligt op het interpersoonlijke. De schrijfstijl is sierlijk en effectief, hier en daar mist het net de chemie die het naar een hoger niveau zou kunnen tillen, maar aan het eind van de rit zul je met tevredenheid het boek neerleggen en uitkijken naar het volgende verhaal in de cyclus over The Hollows.