CD: Good Charlotte - The Chronicles of Life and Death

Je kunt je flink vergissen. Bijvoorbeeld als je denkt dat dit album in alle opzichten de opvolger van de vorige Good Charlotte albums is. Dat dacht ik, of eigenlijk verwachtte ik dat. De intro, 'Once Upon A Time', is wederom briljant met een mix van (Japanse?) vrouwenstemmen in een koor, strijkers en het nodige akoestische geweld. Mooi, denk je, zo ging dat bij het vorige album ook, laat maar komen die heftige herrie.

Waar ik de vorige albums van Good Charlotte nog best als punk-rock zou kunnen betitelen (en dan vervolgens de hele punk-rock, punk, rock, pop-punk discussie weer aan zou moeten horen), is dit album eerder gewoon rock te noemen. Wel duidelijk poppy, zoals ook de vorige albums, maar toch niet te vergelijken met singles als 'Anthem' en 'Lifestyles of the Rich and Famous' van het vorige album!

Het eerste nummer (de tweede track op het album dus), 'The Chronicles of Life and Death', is wat tempo betreft gewoon een stuk lager dan de punky voorgangers. De sound is echter onveranderd en Good Charlotte klinkt dan ook nog steeds als Good Charlotte: catchy pop-rock deuntjes voeren de boventoon. Iets zwaarder klinkt 'Walk Away (Maybe)', het volgende nummer, over de keuze om problemen aan te zien of ervan weg te lopen. 'S.O.S.' is een wat vlotter rocknummer nog met akoestisch intro over een schreeuw om hulp. Alles klopt, alles loopt en de gladde strakke sound mag er zijn.

Dan een nummer met een duidelijk ander geluid. Veel gebruik van kopstemmen (de heren van Good Charlotte zingen nogal hoog voor hun doen), een rock 'n roll gitaarsound en gesamplede strijkers hoor je in 'I Just Wanna Live', wat een lekker nummer! Het nummer gaat erover dat het de heren niet zo kan boeien wat mensen vinden en zeggen, ze willen gewoon hun ding doen: "Talking on the phone got an interview with the Rolling Stone, they're saying "Now you're rich and now you're famous, fake ass girls all know your name and 'Lifestyles of the Rich and Famous' your first hit, aren’t you ashamed" Of the life, of the life, of the life we’re living"

'Ghost Of You' is een langzamer rocknummer, over een relatie die is geëindigd. Waardoor is niet precies duidelijk, maar het nummer doet je iets door de mooie tekst en tweestemmige zang. Weer met een vleugje van de rock 'n roll kant die eerder al bovenkwam. De huidige single, 'Predictable', is nu aan de beurt. Die single was ook al even wennen maar zoals het hele album klinkt dat eigenlijk behoorlijk goed. Weer de gesamplede strijkers, die uitermate strak de gitaarsound ondersteunen. 'Secrets' is niet echt een apart nummer, gewoon een leuk Good Charlotte nummer dat niet te snel en niet te langzaam klinkt en qua sound nergens in opvalt.

'The Truth' valt wel op, voor Good Charlotte is dit een zeer gewaagd nummer. Een rustige gefilterde drumsound bij een piano met zang. Hoewel Joel nu niet bepaald uitblinkt door z'n geweldige vocale kwaliteiten, klinkt 'The Truth' best goed, op het wat schreeuwerige laatste stuk na. Vrolijkheid door de 'bliep' geluidjes in 'The World Is Black', ik denk er eigenlijk meteen een raar dansje bij (dat ik nog niet helemaal kan thuisbrengen). Het gebliep is overigens niet het hele nummer te horen, verder is het gewoon een leuk vlot rocknummer, met een minder leuke boodschap: "But the world is black, and hearts are cold, and there's no hope, that's what we're told, and we can't go back, it won't be the same, forever changed, by the things we've seen"

Dan 'Mountain', over dat je je soms na jaren kunt beseffen dat alles wat je hebt gedaan eigenlijk niets is omdat je die ene speciale persoon niet (meer) hebt. Het nummer wisselt hier en daar van tempo voor de gevoelige noot, maar stevige gitaarklanken voeren de boventoon en laten de frustratie duidelijk horen. 'We Believe' is weer wat rustiger, de (hoge) kopstemmen zijn ook weer terug en die geven dat nummer toch weer iets aparts. De punk-sound komt even bijna terug in 'It Wasn't Enough', maar slechts in delen van het nummer. Jammer, een lekkere vette uitschieter had van mij wel gemogen!

'In This World (Murder)' is niet echt een bijzonder nummer, rustige stemmen en heftige gitaargeluiden wisselen elkaar af. Het laatste nummer is een bonus track, die op de twee beschikbare versies van het album verschillend is. Ik luisterde naar de Life versie, waar 'Falling Away' de bonus is, op de Death versie is 'Meet My Makes' een extraatje. 'Falling Away' is een poppy rocknummertje, een eind nadat die afgelopen is volgt nog iets leuks.