Film Review: Solaris
Stanislaw Lem's verhaal Solaris telt krap honderd bladzijden, maar door Lem's compacte schrijfstijl is het een complex verhaal, met vele plots en subplots. Andrei Tarkovsky had de moeilijke taak een selectie te maken om zijn bijna drie uur durende film enigszins bevatbaar te houden. Steven Soderbergh werd met een dubbel probleem opgezadeld. Hij moest de integriteit van Lem's boek bewaken, en de schoenen van een genie als Tarkovsky zien te vullen.
Dat is ten dele gelukt. Soderbergh zet een schitterende sfeer neer. Een die doet denken aan Stanley Kubrick's 2001:A space odyssee, maar waar Kubrick bijna elk shot volstopt met een onderliggende symboliek, slaat Soderbergh die stap voor het gemak over. Soderbergh is een meester in het schilderen van plaatjes met zijn camera en zijn regie past hij daar op aan, jammer genoeg komt dat de vaart in het verhaal niet ten goede. Solaris komt traag op gang, en kan dat nergens meer goedmaken.
Lem's boek gaat echter een stuk dieper dan Soderbergh laat zien in zijn Solaris. Hij verknipt het geheel tot een love story in de ruimte, en op zich is dat geen slechte keuze, gezien de cast die hij tot zijn beschikking had, toch blijft het gevoel achter dat je iets hebt gemist, als de credits over het scherm rollen. Wie zich afvraagt wat dat is, kan het verhaal van Lem eens lezen, of Tarkovsky's versie eens bekijken.
