E N D G A M E
Vrijdag 7 juli. Rond 14:00 uur.
We komen thuis van de camping, klaar om de vrije training (terug) te kijken. Jayden is thuis. Hij is 18 en heeft helemaal geen zin om op de camping te zijn. Veel te onhandig met zijn vrienden, werk, studie en gaming. Hij komt alsnog regelmatig langs hoor, om te eten, om Secret Invasion te kijken, een film te kijken of gewoon zomaar. Zo was hij en die 45 minuten fietsen nam hij er graag bij.
Twee dagen eerder was hij nog geweest en hadden we aflevering 2 van Secret Invasion gekeken. Daarna liet hij ons op YouTube covers zien van moderne nummers, gemaakt door overleden artiesten. Met AI. We sloten af met Mission Impossible 1, want we zouden alle delen nog kijken voordat de nieuwe zou gaan draaien.
Jayden hield van films, series en muziek en had in alles een ruime, brede smaak en sinds hij bij Pathé werkte zag hij films soms wel 30 keer en was hij erachter dat hij ook films mooi kon vinden die onder arthouse vielen. Zijn smaak werd nog breder. Regelmatig kregen we van hem een berichtje als de nieuwe planning bekend was, bij hem altijd iets eerder dan bij ons. ‘wanneer gaan we naar film X, Y of Z?’ We gingen vaak met hem naar de film. Hij kon en ging met zijn vrienden en collega’s, maar altijd ook met ons en de Pathé Unlimited Nights, events en de sneak waren altijd voor ons. Dat deden we samen met hem.
Omdat het woensdag zou gaan stormen besloot hij niet te blijven slapen en dinsdag fietste hij weg van de camping, in zijn zwart-paars gestreepte Nevermore Academy colbertje dat hij samen met zijn moeder had gemaakt een half jaar geleden. Hij was erin uit te tekenen en droeg niet anders meer. Wednesday, een van zijn meest favoriete series.
Woensdag stormt het inderdaad en na over en weer ge-app over de moestuin blijkt dat hij zijn best aan het doen is de schade te verhelpen. Want zo was hij. Hij hielp. Je hoefde het maar te vragen, of hij je nou kende of niet, en als hij zag dat iemand onrecht werd aangedaan of iemand werd belaagd was hij degene die ertussen sprong. Als een van zijn vrienden of vriendinnen hem een berichtje stuurde dat-ie dronken was en naar huis moest dan fietste hij erheen en bracht ze naar huis, ongeacht het weet, het tijdstip of hoe lang het zou duren. Geen uitzondering. Hoe dan ook, het lukt niet helemaal de moestuin weer helemaal heel te krijgen, dus we rijden erheen en met z’n drieën repareren we de boel zo goed en kwaad als kan en we gaan weer naar de camping. Morgen zouden we niet thuis zijn, vrijdag wel. En dat waren we.
We bergen de boodschappen op, controleren de moestuin en dan roept Jolanda rond 14:25 naar boven. Geen reactie, zoals vrijwel altijd. Gamen doe je met een koptelefoon op en dan hoor je niets en niemand. Ze roept nog een keer, weer niets. Zoals ook vrijwel altijd loopt ze dus maar naar boven om hem te begroeten.
“Raar,” roept ze naar beneden. “zijn licht brandt, zijn computer staat aan, maar hij is er niet.” Ik hoor je zeggen “ik hoop dat je een geintje maakt,” hoor ik haar zeggen. Even later roept ze “Dan, je moet komen. Ik hoop dat hij een geintje maakt”. In haar stem hoor ik paniek. “Achter de piano,” wijst ze me vanaf de overloop aan, wegkijkend met paniek op haar gezicht.
Ik loop de kamer in, kijk achter de piano die in een hoek met zijn pc staat opgesteld en vind hem op de grond.
En dan is het een blur. Ik weet dat ik gegild heb, tegen de piano heb gestompt, zijn koude lichaam heb geknuffeld, heb geschreeuwd ‘waarom?’, maar hoe, in welke volgorde, geen idee.
Ik kijk op zijn computer of er een brief is. Niets.
Ik loop versuft naar beneden en bel 112. Jolanda belt haar ouders en na het ophangen schreeuwen we. Het dringt niet door.
Negen minuten later arriveert de politie, vervolgens het forensisch team, de forensisch arts, de recherche. Zeven man sterk. De huisarts wordt ook gebeld en ook die komt. Ze zijn tot laat in de middag boven bij hem en doen onderzoek op het ‘plaats delict’. Uiteindelijk nemen ze afscheid en doet de forensisch arts het woord. Ze legt ons precies uit wat hij heeft gedaan, hoe hij het heeft gedaan, hoe hij het heeft voorbereid en hoe deze methode werkt. Hij heeft niet geleden en is binnen een minuut vredig buiten bewustzijn geraakt en vervolgens overleden. Naar alle waarschijnlijkheid de dag ervoor. Op basis van zijn laatste onlinetijd en laatste berichten is dat ergens tussen 20:00 en 24:00 geweest op donderdag 6 juli.
Bij zijn computer vonden ze een usb-stick met drie documenten, waaronder een brief aan ons en een brief met zijn wensen. Ze raad ons aan die te lezen omdat er mooie woorden in staan die ons troost zouden kunnen bieden. Ze hebben hem ‘te slapen’ gelegd op een logeermatras op de grond en toegedekt. Zo kunnen we nog bij hem zijn tot hij wordt opgehaald. We bellen de uitvaartverzorger en wachten. Af en toe kijken we even bij hem en tussendoor lezen we zijn brief waarin hij niets dan lieve woorden heeft voor ons. Het is niet onze schuld, hij houdt van ons en weet hoeveel wij van hem houden.
Uiteindelijk gaan we ’s avonds nadat hij is opgehaald terug naar de camping. We willen niet slapen in ons huis. We moeten langs zijn kamer om bij de onze te komen. Te pijnlijk.
We gaan meteen naar bed, maar slapen niet. De hele nacht staren we naar het plafond en huilen we. Het beeld van hoe hij lag is in mijn hoofd geëtst en zie ik telkens voor me. Op repeat. En elke keer breek ik volledig en snap ik het niet.
Zaterdag spreken we de uitvaartverzorgen voor het eerst. De details zijn hierin verder niet van belang. We kiezen voor een 24-uurs kamer waar we tot aan de crematie (zijn wensen stonden duidelijk op de usb-stick) bij hem kunnen zijn, wanneer we maar willen. Dag en nacht. We zijn daar vele uren geweest. Elk vrij momentje.
Zelfs gistermorgen. Om 9 uur werden we verwacht om Jayden van die kamer over te brengen naar de aula. Wij waren er om 7 uur en hebben daar zijn speciaal voor zijn moeder gemaakte Spotify-playlist gedraaid. Zijn lievelingsmuziek.
In de afgelopen dagen hebben we veel moeten besluiten en veel mensen gesproken, waaronder de vrienden waar hij op dat moment het dichtst bij stond, uit verschillende groepjes. Ook hebben we gesproken met mensen van Windesheim waar hij HBO ICT studeerde, heeft Pathé gezorgd voor een fotogroep waarin zijn collega’s foto en filmmateriaal met ons konden delen en hebben we heel veel steun ontvangen uit al deze hoeken.
Het mooist voor ons was om vanuit alle kanten, van mensen die elkaar totaal niet kenden steeds hetzelfde te horen over Jayden.
Hoe hij overal vol voor ging, hoe hij altijd vrolijk was tegen iedereen, hoe hij immuun was voor groepsdruk en gewoon altijd zichzelf was, hoe lief hij was, hoe behulpzaam, hoe enthousiast, hoe open en oprecht, hoe loyaal en trouw. Van zijn beste vriend tot die nieuwe collega die hem eigenlijk nog niet zo goed kende maar die hij vrijwillig op sleeptouw nam.
En dan is het gisteren, woensdag 12 juli 2023, 10 uur. We zitten vooraan en zien niet hoeveel mensen er zijn, want die komen achter ons binnen. We hadden uitgerekend dat er ongeveer 20 zullen komen.
De ceremonie is mooi en sober. Hij wilde het graag sober. We hebben vijf muzieknummers gedraaid uit zijn playlist en daarbij gekozen voor zijn favoriete artiesten en daarvan een nummer dat in onze ogen toepasselijk was. Voor hem en hoe hij was, voor ons en wat wij van hem vinden en voor wat hij heeft gedaan en waarom.
Bij nummer vier worden de mensen van achteraan de zaal naar vooraan uitgenodigd langs hem te lopen en een laatste groet te brengen. We hebben mensen gevraagd een laatste groet bij hem te leggen in de vorm van een mooie steen. Jayden hield van mooie stenen. De kist kon gelukkig open blijven en hij lag daar zoals hij was. T shirtje, haar door de war. Knuffel in zijn arm, groen babydekentje over hem heen dat hij als kind al had maar waar hij nog regelmatig onder sliep omdat dat gewoon lekker was, en omringd door foto’s van hem en zijn familieleden, de foto van de poezen die hij sinds hun overlijden aan het hoofdeinde van zijn bed had staan stond nu naast zijn hoofd op dezelfde plek als thuis. Zijn Pathé 3D bril gaat met hem mee, evenals een Avatar poster, omdat we hem zijn lievelingsfilm mee willen geven.
Als ik opzij kijk zie ik een enorme rij mensen. Pathé heeft de tent gewoon gesloten tot 17.00 uur zodat al zijn collega’s kunnen komen. Uit de condoleanceregisters zien we dat oud-leerkrachten van zijn middelbare school zijn langsgekomen, waaronder een leerkracht die mijn dochter ook heeft gehad en die altijd vertelde dat hij nooit naar uitvaarten ging. Hij was zelfs niet naar die van zijn moeder geweest. Hij was wel bij die van Jayden. Ook zijn er mensen van heinde en verre gekomen waar hij online mee gamede. Er komt geen einde aan de rij en het is mooi. Het geeft aan hoeveel harten hij heeft gestolen, hoeveel mensen hij heeft geraakt en hoe geliefd hij was onder iedereen. Een jongen die iedereen accepteerde en alleen boos werd bij onrecht. Ik wist ook altijd wanneer ik hem onterecht dingen verweet. Dan werd hij echt boos en wist ik dat ik excuses moest maken. Gelukkig heb ik dat ook altijd gedaan en duurde geen enkele boosheid, geen enkel conflictje ooit langer dan een paar minuten. Het was simpelweg niet nodig. Sowieso is dat in ons huis hoe het werkt.
En dan gaan zijn beste vrienden nog even mee naar de camping voor iets dat hij vaak at. Tosti ham/kaas met oliehoorn Curry, en uiteindelijk zijn we met z’n drieën. Jolanda, Alicia en ik. En zo zal het vanaf nu moeten zijn.
En godverdomme wat missen we hem. Hij was degene die altijd met een lach binnen kwam, altijd even een stelling dropte waarvan je dacht hoe verzint-ie het. Degene die altijd een verhaal had. Hij was degene die zich ontfermde over Jolanda als ik druk was met FOK! Hij was degene waar Jolanda mee praatte, knutselde, kroelde, diepzinnige gesprekken voerde over het leven. Hij was degene waar ik mijn domme grappen tegen kon vertellen, die dezelfde dingen leuk vond als ik, waar ik stomme Youtube filmpjes mee kon kijken, of hele foute memes. Hij was degene die erop aandrong ergens heen te gaan of iets te gaan ondernemen. Degene die vanachter zijn computer beneden kwam voor drinken en dan voordat hij weer naar boven ging even naar de tv gluurde om te vragen ‘wat kijken jullie?’ en dan regelmatig toch maar naast ons op de bank plaats nam. Jayden was de reden dat ons huis nooit stil was.
En nu moeten we verder zonder hem. We weten alleen nog niet hoe. We zijn lusteloos. Het liefst blijven we gewoon in bed. En ja, we weten dat we door moeten en dat we nog een hulpbehoevende dochter hebben, maar we moeten de kracht vinden om behalve voor haar ook voor onszelf weer zin te krijgen in het leven. Ik hoop dat dat uiteindelijk gaat lukken.
Voorlopig moeten we de laatste zaken regelen. Betaling van de uitvaart bijvoorbeeld. Want natuurlijk hadden we geen verzekering voor ons kind hiervoor. Maar nog meer dingen. Zijn bankzaken, zijn studie, zijn verzekeringen, zijn abonnementen. Hij heeft nog twee sets tickets besteld bij Pathé. Twee films waar we samen heen zouden gaan en we hebben besloten daar alsnog heen te gaan binnenkort, omdat hij dat wilde.
Ik hoop dat we ons leven een beetje zullen kunnen oppakken. Hetzelfde zal het nooit meer worden. Dat kan niet. Ons leven is uit elkaar gerukt en ligt in stukken en net als een porseleinen kopje kun je het lijmen, maar het zal zwak blijven, de scheuren blijven zichtbaar, er ontbreken delen en het is niet meer waterdicht.
Een nieuw leven, zonder onze lieve jongen. Ik kan me er nog even niets bij voorstellen. En wanneer ik weer ‘gewoon’ met FOK! aan de slag kan? Geen idee.
Ik zal veel, heel veel tijd steken in het wederopbouwen van mijn gezin en mezelf echt zoveel mogelijk richten op het bij elkaar houden ervan. Dat heeft voor mij de allerhoogste prioriteit. En als we het samen niet kunnen zullen we hulp zoeken. Na Jayden kunnen we niet elkaar ook nog verliezen…
De muziek die bij de ceremonie is gespeeld staat, in volgorde, hieronder. Vóór love of my life was er een minuut stilte. Love of my life begeleidde een slideshow waarvan de foto's in onderstaande topic in volgorde staan: https://forum.fok.nl/topic/2685292
Ken jij iemand in je omgeving waar je je zorgen om maakt? Of zie je het zelf niet meer zitten?
Bel 113. Doe het voor jezelf en je naasten.
Je bent niet de enige en je bent niet alleen. 
