Rare Clowns in Walibi Fright Nights

Aan: Sunchaser
Van: Danny
Subject: "Rare Clowns in Walibi Fright Nights"

In reactie op "Mayonaise voor de ziel"

Hej Sunnieboy!

Mijn ouders waren wel wat geschokt toen bleek dat ik hetero was, maar uiteindelijk ben ik toch blij dat ik uit de kast ben gekomen.  Je wil toch niet je hele leven de wereld voorliegen en je voordoen als iemand die je niet bent.

Diggy Dex ken ik trouwens niet.  Nooit van gehoord en heb ook niet direct de behoefte zijn cd van usenet te trekken, maar goed, misschien bedenk ik me nog en blijkt hij de nieuwe Nederlandse Eminem te zijn.  En ja, ik ben wel een Eminem-fan.  Vooral vanwege zijn hele stijl.  Heb ook veel materiaal van hem uit battles, nog van voordat hij beroemd was, gezien (en gehoord) en was daar altijd erg van onder de indruk.  Ik wacht dan ook met smart op zijn nieuwe cd.

Ben trouwens gisteren met knor naar de Halloween Fright Nights in Walibi geweest, maar daar voelde ik me echt enorm oud.  Veertigduizend pubermeisjes die om het hardst gillen en werkelijk als debielen half in paniek wegrennen voor een in een kostuum gehesen sociale werkplaatsmedewerker die eerder die dag nog kleuters de draaimolen in hielp.  Zestigduizend Marokkaanse wannabe-loverboys die breeduit iedereen opzij duwen en basically dezelfde houding aannemen als in de gemiddelde Goudse wijk of Supermarkt.  Keiharde death-metalmuziek waarvan het volume ver boven de decibelletjes van de gemiddelde ipod uitkomt.  Rare spelletjes waarbij mensen uit het publiek een mix van meelwormen, kakkerlak, krekels en bedorven melk naar binnen moeten hijsen, onder begeleiding van een foute clown (die nog wonderbaarlijk lollig was zo nu en dan - voor een debiele clown) en meer van dat soort ongein.  Leuk gedaan, maar ik ben er uitgegroeid.  Ik schrik niet van kerels die met nep-kettingzagen rondlopen op hard met deksels slaan en ben niet onder de indruk van een beetje mist, foute belichting en wat make-up.  Ook niet om aandacht te trekken, zoals de pubermeisjes alleen als debielen schreeuwen zodat de Marokkaanse wannabe-loverboys aandacht aan ze besteden, al dan niet in de vorm van een gezellige groepsverkrachting.

En dus doen we het dunnetjes over in Bobbejaanland, op uitnodiging van Bobbejaanland.  Een van de voordelen van het hebben van het stempeltje 'pers'.  Vrouw en kinderen mee naar de heksen in Bobbejaanland.  Ditmaal niet gericht op pubers, maar op de allerkleinsten, dus de kinderen kunnen mee en voor Marokkaantjes hoeven we niet te vrezen.  Een Marokkaan met een Vlaams accent is hooguit grappig, maar eerder lachwekkend.  "Amay, ge zeht nun hoer.  Allez, wah kijkdegij mij nu an he?"  Ik zie het zo voor me.  Zak vlaamse friet in z'n klauwen en dan op z'n Vlaams m'n gsm opeisen.

Maar goed, ik ben dus in het buitenland als je dit leest.  Volgende week hoor je wel of ik nog een Belgische relmarokkaan ben tegengekomen.
Later!

Danny


Try or Die @ Walibi World Fright Nights
(filmpje met dank aan de gillende, debiele breezah-slet die het op youtube pleurde)