Andermans tuig
In het Dagblad Trouw stond afgelopen vrijdag een opvallend artikel. 'Ouders van nu willen geen gehoorzaam kind'. Het komt erop neer dat Nederland schrééuwt om strengere opvoeding, maar niet voor het eigen kind. Het meest ironische was dat ik op het artikel stuitte, toen ik zocht naar artikelen over 'de acht van Eindhoven'. Dit artikel stond letterlijk een halve scroll onder een artikel over die psychopaatjes!
In een eerder onderzoek, in 1983, bleek al dat ouders hun kinderen liever mondiger en zelfstandiger zagen en dat gehoorzaamheid en ijver niet zo belangrijk meer waren. Let wel: de ouders in 1983 waren de kinderen van de vrijgevochten jongeren uit de jaren zestig, die zelf eigenlijk alweer terug waren gekomen van hun wilde bestaan en inmiddels allemaal een leuke baan hadden en naar de TROS keken. Het hippienageslacht was al behoorlijk losjes opgevoed en had blijkbaar het idee dat daar best wel een schepje bovenop kon. Met de huidige generatie ouders als resultaat.
Inmiddels zijn we dertig jaar verder en hebben we er alweer twee generaties kinderen bijgekregen. Met ouders die dus nog harder roepen dat gehoorzaamheid niet echt prioriteit één is en dat hun kinderen toch vooral zichzelf moeten kunnen ontwikkelen tot zelfstandige en voor zichzelf knokkende ettertjes. Luisteren en een beetje hard werken zijn op de achtergrond geraakt.
Behalve andermans kinderen! Daar waren de meeste ouders in datzelfde onderzoek in Trouw dan weer een stuk resoluter in. Andermans kinderen worden véél te vrij gelaten! Het tuig van de richel is altijd andermans tuig. En dat is natuurlijk redelijk lang vol te houden, zolang jouw kind nog niet serieus de mist in is gegaan.
Dat vind ik dus gek en erg dom.
Als iedereen roept dat zijn of haar eigen kinderen het onder de eigen opvoeding prima doen, maar je hebt kritiek op diezelfde opvoeding van andere kinderen, omdat die kinderen wél in aanraking komen met justitie, heb je niet door hoe godsgruwelijk veel geluk je hebt gehad!
Want meer is het dan niet! Godsgruwelijk veel geluk! Als je kinderen niet meegeeft dat ze ook maar een beetje moeten werken om iets te bereiken en je geeft ze wel mee dat ze vooral héél stevig voor zichzelf moeten knokken, is de kans dat je een etterbak creëert net zo groot als dat het uiteindelijk wel meevalt. Je mag Onze Lieve Heer op je knieën danken als je kind die ene hersencel meer heeft om net wél de juiste keuzes te maken!
Eigenlijk is het juist vreselijk gevaarlijk om onderscheid te maken. Als Marokkaanse en Antilliaanse bloedhonden een grensrechter doodtrappen, wordt het haast als 'logisch' gezien. Maar als overwegend blank tuig een Gronings dorp sloopt of als acht jongens van keurige afkomst in Eindhoven een jongen slopen, zijn het incidenten?
Nee! Het zijn allemaal slecht opgevoede jongeren, die totaal geen normen en waarden kennen en denken dat de wereld van hen is! En als we dat allemaal maar blijven ontkennen, verandert er geen reet!
O ja. Die kinderen die er uiteindelijk wel redelijk vanaf komen? Is dat dan altijd zulk geweldig volk? Nee!
Die kloothommels heb ik de laatste jaren nogal eens op sollicitatiegesprek gehad. Omhooggevallen eikeltjes, die een matige hbo-opleiding hebben afgerond en dan meteen projectleider willen worden. Of nog liever: projectmanager! Terwijl ze het verschil tussen de 'leider' en de 'manager' niet eens kennen en inhoudelijk het vak nog niet verstaan!
Mijn standaardvraag was wat ze dan precies wilden 'managen'. Ik heb daar nog nooit een bevredigend antwoord op gekregen. Wel veel gestamel en gestotter.
En dat hoor ik eigenlijk graag van een kind, een tiener of een jongvolwassene. Een beetje gestamel en gestotter. Een beetje onzekerheid en een beetje besef van het eigen gebrek aan (levens)ervaring, opent de weg naar een beetje sturing.
Maar ja. Wat doe je als ouders die onzekerheid er al volledig uit hebben gesloopt?
