Soms wordt het echt te veel
Informatie is altijd voorhanden. En we vreten het allemaal op. Of het nu gaat over welke BN'er welke andere BN'er neukt, of wat welke politicus in welk interview precies heeft beweerd. Op de nieuwsapp op je telefoon of de startpagina op je PC. Voor vragen heb je Google. We kunnen alles weten. Maar weten we soms niet te veel?
Ik ben nog maar net 54 jaar oud en ik wil nu zeker niet beweren dat ik vóór het internet niks wist. Ik las boeken en kranten. Luisterde en keek naar het nieuws. Gemiddeld genomen had ik best behoorlijk wat kennis en was ik behoorlijk goed op de hoogte van het nieuws in de wereld. En daarnaast deed ik gewoon wat ieder mens moet doen. Een huishouden runnen. Rekeningen betalen. Werken en mijn kennis voor dat werk vergroten.
Een belangrijk verschil was dat ik zelf een heel eind bepaalde wanneer ik hoeveel wist. Als ik werkte, kon ik niet lezen. Voor een krant of boek moest ik tijd reserveren. Studeren voor mijn werk deed ik in mijn vrije tijd. Dit moest ik dus allemaal organiseren. Het overviel me niet.
En voor nieuws over de BN'ers las je de Privé of de Story. Voor verhalen over de georganiseerde criminaliteit of gruwelijke moorden las je de Panorama. Voor tieten sloeg je ook de Nieuwe Revu nog even open. Muziek luisterde je op de radio en voor jouw speciale muziek moest je nog een plaatje opzetten. En nee, je kon het niet allemaal tegelijk. Niet tegelijkertijd lezen en televisie kijken. Alles één voor één. Als jij daar zin in had.
Afgelopen week heb ik al zoveel nieuws om mijn oren gekregen. Te beginnen met Andreetje Hazes Junior. De landelijke politiek. Het Amerikaanse impeachment. Het Nederlands elftal wint van Estland. Aanhoudende droogte in Afrika. Een Godfather in Oss. Racistische spreekkoren bij FC Den Bosch. Een trein beschoten in Breda. Stakingen in het ziekenhuis. Een levensgevaarlijke intocht van Sinterklaas. Tatasteel ontslaat 1000 mensen. Het Malieveld dat opnieuw moet worden ingezaaid. Een insulinemoordenaar. Bombardementen in Syrië. Rellen in Hong Kong. Schietpartijen in Amsterdam. Bosbranden in Australië. Een ontplofte pijpleiding in Mexico.
Het ergste is dat dit allemaal gewoon binnenkomt via mijn telefoon. Iedere ochtend! En ik weet het. Ik hoef het allemaal niet te lezen. Maar daarin ben ik net zoveel mens als bijna ieder ander. Het komt allemaal binnen en we staan het zelf toe. En als we het niet weten, zoeken we het meteen op.
Dit gaat met tijden wel op en neer hoor. Soms betrap ik mezelf er gewoon op dat ik echt te veel op dat verrekte internet zit. Tot ik er weer achterkom dat het me niks heeft gebracht. Alleen maar meer onrust. Meer verwarring. Meer nieuws waarvan ik weet dat het een uurtje later alweer achterhaald kan zijn. Te veel meningen van andere mensen die ook veel te veel op dat verrekte internet kijken en menen alles al te weten of de absolute waarheid in pacht te hebben.
Soms wordt het echt te veel. De gemiddelde Nederlander zit twee uur per dag op internet en ik denk dat veel mensen daar nog stevig overheen gaan. Soms verlang ik echt terug naar simpeler tijden.
Ik weet het. Die telefoon kan ook gewoon uit.
