De FOK! oudejaarscolumnrence
De politiek van 2002. Voor een schrijver het walhalla van de open deuren en kritische, danwel wanhopige, kreten. Twee keer demissionair in één jaar! De één iets eervoller dan de andere, moet gezegd worden. 2002 was het jaar van de complete politieke krankzinnigheid. Soms leuk, meestal niet. Verder bracht 2002 ons een heuse politieke moord (geen complot!) en een arsenaal aan nieuwe of herintredende termen. Een kleine greep: gedachtegoed, proefballon, Pim heeft het zo gewild, de kogel kwam van links, normen en waarden, paarse puinhoop, Pim for president, de stekker eruit, daadkracht, nieuwe politiek en demoniseren. 2002 was het jaar van de ruzie, de zelfverrijking, de beschuldigingen, deukjes in het vertouwen en een fout kaartje na een gefakete groepsknuffel. Het jaar 2002 was het jaar van de vrouw die die wel manisch is maar niet depressief. 2002 was het jaar van leugens en kutmarrokanen. Het jaar van charismatische koelkasten en een bezorgde Tsjakka-goeroe. 2002 was het jaar van de ik-zeg-wat-ik-denk-en-ik-doe-wat- ik- zeg-politiek. Al was er van dat laatste weinig te merken het afgelopen jaar. In 2002 hebben we geleerd dat politieke debatten maar beter niet meer op tv gehouden kunnen worden en dat de inhoud van het verhaal het moet afleggen tegen de grote bek en haargel met make-up. Ik wens mijzelf veel sterkte met deze kwelling, pak een bier en ga aan het werk.
Vergeef het me als ik zojuist wat noemenswaardigs vergeten ben. Ik ben nou eenmaal ook in de war, net als ieder ander politiek denkend mens. Het enige verschil is dat ik er nu een column over moet schrijven. Er is zo ontzettend veel gebeurd, dat ik haast vergeet wat er aan het begin van het jaar plaatsgevonden heeft. In April viel Paars II, dat weet ik nog wel. Jan Pronk z'n geweten begon een ernstige vorm van inwendige jeuk aan te nemen, naar aanleiding van het NIOD-rapport, maar voordat deze lieve man zich als eerste schaap over de dam kon werken, hield Kok het al voor gezien. Het is naar mijn mening een Paars-onwaardig einde geweest. In het kader van Pim for president werd er nog al eens gerept over de puinhopen van acht jaar Paars. Ik zal de eerste zijn om toe te geven dat er dingen fout zijn gegaan, maar ik kan me totaal niet vinden in deze mate van kritiek. De puinhopen van Paars zijn naar mijn mening dan ook zwaar overdreven. Klagen is nou eenmaal een nare bijwerking van te grote welvaart. We zijn gewoon te verwend met z'n allen. Als ik sommige mensen hoor klagen, vraag ik me vaak af of ik nog wel in Nederland leef en niet in een uithoek van West-Afrika.
De vermeende puinhopen van Paars vormden de springplank voor Pim Fortuyn, voorheen columnist en hoogleraar. Fortuyn bleek een man te zijn van onuitputtelijk charisma en ferme one-liners. Hij was een man die de mensen naar zijn hand kon praten. Dat is iets wat ik altijd een zorgwekkende eigenschap gevonden heb, vanwege het feit dat Fortuyn er, naar mijn mening, een wat bedenkelijke houding tegenover allochtonen op nahield. Misschien was het niet zozeer de persoon Fortuyn zelf. Hij was in mijn ogen niet extreem-rechts, maar dat wil niet zeggen dat zijn kiezers dat automatisch ook niet zijn. Het vreemdelingenbeleid was het onderwerp waar Fortuyn zijn punten kon gaan scoren en veel mensen bleken bereid om mee te gaan met hun verlosser. Als je die mensen vroeg waarom ze op Fortuyn gingen stemmen kwam er zelden wat anders uit dan hun euforie over zijn vreemdelingenbeleid. Verder leek men niet kijken. De gevestigde partijen begonnen zich te verweren tegen de verbale kracht van Fortuyn. Zij hebben dit naar mijn mening niet goed gedaan. Door Fortuyn te vergelijken met foute personen uit de wereldgeschiedenis kreeg hij alleen maar meer steun. Deze vergelijkingen gaven slechts blijk van onmacht en zwakte bij de gevestigde partijen. Deze partijen hadden naar mijn mening gewoon hun campagnes op zichzelf moeten richten. Door het continue verweer jegens Fortuyn zijn ze daar niet voldoende aan toegekomen.
Op 6 mei 2002 wordt Pim Fortuyn (onderhand LPF) vermoord. Verschrikkelijk. Op televisie zie ik een grote groep van zijn aanhangers de straat op gaan om te demonstreren. Ik vraag me tot de dag van vandaag nog steeds af tegen wat ze nou aan het demonstreren waren op de bewuste dag. Uit talloze reacties bleek dat het onder de Fortuynisten (nog zo'n klotewoord) al duidelijk was wie de dader was: een buitenlander. Nee! Het was gewoon een labiele Nederlandse dierenvriend die de naam Volkert droeg. Was het dan ook geen complot van dat linkse tuig in Den Haag? Ook niet! En van het vermeende einde van de Nederlandse democratie heb ik tot nu toe ook vrij weinig gemerkt. Uitendelijk greep men dan maar naar een al eerder gevallen word: demoniseren. Talloze politici en journalisten werden door meneer Gerard Spong aangeklaagd vanwege demoniseren. Dit alles ging ongetwijfeld onder de bezielende support van de aller-aller-allerbeste vriend van 'Pim', Harry Mens. Fortuyn had na zijn dood sowieso opvallend veel beste vrienden. Zelfs zijn eigen kiezers kregen het zelfs door hun strot om de man, voor wie ze toch oneindig veel respect hadden, met slechts zijn voornaam aan te spreken. Enkelen maakten het nog tenekrommender door er vakkundig 'Pimmetje' van te brouwen. Maar dat hoort misschien wel gewoon bij de nieuwe politiek. Maargoed, het ging er dus om dat sommige linkse politici en journalisten een klimaat van haat zouden hebben gewekt, waardoor deze moord heeft plaatsgevonden. En die aanklacht moet uitgerekend komen uit dezelfde groep die vindt dat je altijd moet zeggen wat je denkt. Sommige gemaakte uitspraken zijn inderdaad verre van correct, maar niemand had van te voren rekening kunnen houden met een dusdanig doorgeslagen WNF-Ranger. Ook de LPF kon dat niet, getuige het feit dat ze de aanklachten pas na de moord indienden. Ze werden dan ook stuk voor stuk afgewezen.
De LPF moest verder zonder Pim Fortuyn. De kiezer kon nog gewoon op Fortuyn stemmen, zelfs uit medelijden. De rest van de kieslijst bestond onder andere uit de buren van Ferry Hoogendijk en daar dan weer de vage kenissen van. Het kan allemaal in het jaar 2002. Uiteindelijk bleken er nog altijd 1,6 miljoen mensen bereid te zijn om hun stem aan de LPF toe te vertrouwen en kon deze partij in de zogeheten geest van Pim de coalitie in met het CDA en de VVD. Vanaf het prille begin stond de LPF bol van de schandalen. Al zou ik ze me nog alles herrineren, dan had ik nog geen zin gehad om ze hier allemaal te behandelen. Uiteraard heb ik het over het conflict tussen Bomhoff en Heinsbroek, waarbij beide heren zich met een erecte penis en kwijlende mondhoeken zich ten koste van elkaar tot in de top van de partij wilden werken. Verder was er Philomena Bijlhout die na zeven uur weer kon aftreden omdat ze had gelogen over haar Surinaamse verleden. Winny de Jong liep haar rol als fractievoorzitter mis, omdat ze een tijd lang uit de roulatie was en uitte haar frustraties aan het adres van toenmalig fractievoorzitter Harry Wijnschenk. Ook Ferry Hoogendijk kreeg er van langs en Winny kon vertrekken. Samen met internetondernemer (politiek correct voor een eigenaar van een porno-betaalsite) Cor Eberhard begint ze een tweemansfractie. Ook Harry Wijnschenk kan later zijn spullen pakken en plaats maken voor een oude bekende: Mat Herben (in het kader van de vernieuwende politiek zonder snor). Buiten deze conflicten weten de LPF'ers zich ook regelmatig te onderscheiden in hun uitspraken. De grootste boef op dit gebied is toch wel Hilbrand Nawijn, die ondertussen al menig deukjes in het vertrouwen van Balkenende heeft geplaatst. Laatstgenoemde lijkt mij dan ook wat te lichtzinnig om opnieuw premier te worden, mocht de mogelijkheid zich voordoen. Hij was de regie niet kwijt, hij heeft de regie nooit gehad. Misschien wilt hij van Nawijn geen martelaar maken, met het oog op de komende verkiezingen. Dat neemt alleen niet weg dat hij in de korte regeringsperiode veel te veel tam tam heeft aangezien, zonder daar wat aan te doen.
Er is toch zo ontzettend veel gebeurd op politiek gebied dit jaar. En hoe graag ik ook over wat anders wil praten, de LPF is alles wat je nodig hebt om de politiek van 2002 te omschrijven. En dan heb ik nog niet eens gesproken over Emile Ratelband. Een bezorgd burger en symbool voor de totale wanhoop binnen Leefbaar Nederland. Uiteindelijk won de 22-jarige Haitske van der Linde de strijd om het lijsttrekkersschap, maar ik geloof dat zij niet veel minder symbool staat voor wanhoop. Het geeft allemaal maar aan dat het ellendig gesteld is met de politiek. De kiezer is in de war. Waar eerst de LPF zich gigantisch populair maakte, is het niet veel later de SP. Volgens mij zitten er bij de toekomstige SP-stemmers veel mensen die op 15 mei voor de LPF kozen. Als dat echt zo blijkt te zijn, dan geeft dat maar weer eens duidelijk aan dat het gaat om de verpakking en niet om de inhoud. De SP wordt de laatste tijd overigens vaak neergezet als een communistische partij, met Joost Niemöller als feitelijk bewijs. Ook aan deze mensen is de inhoud waarschijnlijk voorbij gegaan. Het is helaas typerend voor de interactie tussen linkse en rechtse kiezers. Ben je links, dan ben je een communist en steel je van de rijken. Ben je rechts dan ben je een egoïstische racist. Deze manier van omgaan met elkaar zagen we in 2002 voor het eerst terug in de politiek zelf. Als we nog van deze omgangsvormen af willen komen zullen we toch echt weer terug moeten naar de oude vertrouwde politiek met ervaren partijen in de coalitie. Ik zou het in ieder geval heerlijk vinden!
Ik wens jullie allemaal een gelukkig en gezond nieuwjaar!
