Safe Haven
Het regent in Boston. Het is nat en donker op een druk busstation. Een politieagent rent van persoon naar persoon met een foto van een vrouw, al vragend of ze haar hebben gezien. Ondertussen zien we een jonge vrouw angstig om zich heen kijken en in een bus stappen met een onbekende bestemming. In rap tempo word je in het verhaal gesmeten. Safe Haven is begonnen.
In Safe Haven draait het verhaal om Katie (Julianne Hough, Rock of Ages). Op de vlucht voor de politie belandt zij in Southport, een minuscuul dorpje aan zee. Aanvankelijk een tussenstop voor de bus waar zij in zit, besluit zij niet meer in te stappen en een nieuw leven te beginnen in het dorpje. Waar de snelheid in de opening van de film bijna niet te volgen is, gaat het tempo vanaf moment dat Katie de bus uitstapt gigantisch omlaag. Het verschil tussen de grote stad en een klein dorp wordt in alles duidelijk gemaakt.
Romantiek uit het boekje
Al gauw ontmoet Katie Alex (Josh Duhamel, Las Vegas), een man die na het overlijden van zijn vrouw alleen voor zijn zoon en dochter moet zorgen. Aan mysterie in de verhaallijn wordt hier niet gedaan, want vanaf de eerste blik tussen de twee wordt al duidelijk dat er een ontluikende liefde gaat ontstaan. Ondertussen zien we rechercheur Tierny (David Lyons, Eat, Pray, Love) in een soort bezetenheid jacht maken op Katie. Hierbij krijgen we via een opsporingsbevel te weten dat zij verdacht wordt van moord. Dit wordt ook nog eens duidelijk gemaakt via een serie korte en verwarrende flashbacks.
Mede dankzij de bemiddeling van haar nieuwe buurvrouw Jo (Cobie Smulders, The Avengers) laat Katie de avances van Alex toe en een relatie ontstaat. Toch weet de film de angst voor, en dreiging van de politie goed te bewaren en blijft de spanning bij Katie merkbaar. Wanneer Alex het opsporingsbericht op het plaatselijke politiebureau ziet, lijkt de relatie echter al snel ten einde.
Niets is wat het lijkt
Net wanneer je op dit punt het idee hebt dat je de rest van de film op een bierviltje kunt uitschrijven gebeurt er iets bijzonders. De verhaallijn wordt 180 graden omgegooid en alles waarvan je dacht het te snappen verandert. Zonder al te veel prijs te geven blijkt Katie niet Katie te zijn en de rol van rechercheur Tierny verandert als een blaadje in de herfst. Op precies het juiste moment in de film word je wakker geschud. Waar je je als man net begint af te vragen waarom je in hemelsnaam naar een vrouwenfilm bent toegegaan, merk je opeens dat al je gedachten beginnen met: Hè, maar zij was toch ... en hij zei toch ...
Wat regisseur Lasse Hallström ook nog eens heel goed doet is de Hitchcock-tactiek toepassen. Als het verhaal wordt omgegooid en de rollen veranderen stopt Hallström met illusies wekken en rookgordijnen opwerpen. Tierny komt het dorp in en Katie noch Alex komt hierachter ondanks dat hij dicht in hun buurt weet te komen. Hierdoor bouwt de film een spanning op waarbij je als kijker bijna naar het scherm gaat roepen om er maar voor te zorgen dat ze omkijken. Als aan het einde van de film Katie ook nog eens een brief krijgt van de overleden vrouw van Alex valt voor de laatste keer je mond open.
Conclusie
Safe Haven is meer dan zomaar een vrouwenfilm. De overgang van heel snel naar uiterst langzaam in het begin doet de film geen goed, maar wie hier doorheen weet te komen ziet zich verzekerd van een film waarbij je verrast en geboeid wordt tot de laatste scène. Zelfs de mannen die vaak naar dit soort films mee moeten met hun partner zullen op het puntje van hun stoel zitten. De plottwists komen op precies het goede moment en zijn bijna briljant van aard. Safe Haven gaat van dertien-in-een-dozijn naar unieke ervaring en is absoluut het kijken waard.
