Oreshika: Tainted Bloodlines

Oreshika: Tainted Bloodlines combineert een aantal oude jRPG-gevoeligheden met een aantal interessante wendingen, die het spel een frisse aanblik geven terwijl het toch heel vertrouwd aanvoelt. Hierdoor ontstaat een degelijke mix, die soms wat diepgang in het verhaal mist die je wel in een jRPG verwacht, maar die spelers een hoop leuke dingen te doen geeft tijdens het spelen. Het eindresultaat is een mooi spel dat meer is dan de som van de losse onderdelen.

Het spel begint goed met een verhaal vol verraad en wraak tijdens de introductie. Als speler ben je het hoofd van een clan, die wordt gebruikt als een soort offer om de goden goedgemutst te houden. Jouw clan wordt namelijk beschuldigd van het stelen van vijf heilige relikwieën, wat jullie uiteraard niet hebben gedaan. De hele clan wordt vermoordt, maar iemand die zegt een god te zijn, geeft je de kans op wraak. Via een bizar ritueel worden drie leden tot leven gewekt en daarmee begint een zeer bijzonder verhaal.

Er zitten namelijk twee addertjes onder het gras. Er rusten twee vloeken op de clan. De eerste zorgt ervoor dat clanleden maximaal twee jaar leven. De tweede is dat jouw clan zich niet kan voortplanten via gewone stervelingen, maar enkel met goden en goddelijken. Je zult dus voortdurend voor nageslacht moeten zorgen, om zo je clan lang genoeg in leven te houden voor de zo gewilde wraak.

Aan het begin van het spel start je met het opbouwen, om het maar zo te noemen, van je clanleider. Dit is een bijzonder uitgebreid proces, aangezien je letterlijk alles kunt kiezen en aanpassen. Trek hier gerust een half tot een heel uur voor uit. Toch is dit wel een noodzakelijk kwaad voor de beleving van het spel. Alle eigenschappen die jij namelijk in jouw leider stopt, komen op de een of andere manier terug in het nageslacht dat je voortbrengt. De clanleider fungeert dus door het hele spel heen als een soort blauwdruk voor alle personages waar je mee gaat spelen.

Dit spelmechaniek brengt een aantal interessante dingen met zich mee. Allereerst het punt dat jouw personages per definitie vervangbaar en eindig zijn. Toch, hoe sterker jouw personages zijn, des te sterker wordt hun nageslacht. Je moet er dus niet te licht mee omgaan, enkel om de reden dat ze na maximaal twee jaar weer wegvallen. Feit is wel dat je een heleboel personages voorbij ziet komen. Doordat elk personage toch weer net even anders is, is de tijd die je met ze doorbrengt dan weer wel net genoeg om er een bepaalde band mee op te bouwen.

Toch is Oreshika niet enkel een verhaal van veel individuën. Het verhaal gaat over de clan als geheel. Het spel biedt een volledige stamboom, zodat je te allen tijde kunt terugkijken wie er zijn gekomen en weer zijn gegaan. Zo blijkt maar weer dat, net als in het echte leven, mensen voortleven ondanks dat ze zijn overleden.

Het verhaal doet regelmatig een stapje opzij voor de activiteiten die je moet uitvoeren, waardoor je plotseling weer duidelijk beseft dat je een jRPG aan het spelen bent. Om voort te kunnen planten heb je namelijk glory-punten nodig en om jouw dorp te kunnen uitbreiden heb je geld nodig. Dit alles verdien je door een van de vele labyrinten in te gaan en de daar aanwezige demonen te verslaan in een gevecht. Aan het begin van een gevecht draaien er drie spoelen als in een speelautomaat, die aangeven wat je met dat gevecht kunt winnen.

De gevechten zelf zijn turn-based. Om de beurt geef je aan wie je wilt aanvallen en of je dat met een magische spreuk of met je wapen wilt doen. De spreuken kun je dan vervolgens weer alleen of met meerdere leden uitvoeren. Hoe meer leden meedoen aan deze zogeheten joint spells, hoe sterker ze worden. De dynamiek van de gevechten is hiermee, en het feit dat elk lid weer wat anders kan afhankelijk van hoe je hem of haar opbouwt, behoorlijk veelzijdig. Voor de mensen die geen zin hebben in ellenlange gevechten, is er de mogelijkheid om deze snel te beëindigen. Elke groep tegenstanders heeft namelijk een leider en wanneer je die verslaat, win je automatisch het gevecht. Erg handig voor wanneer je bijvoorbeeld een minimum aantal monsters moet verslaan.

Het belangrijkste onderdeel van Oreshika is namelijk tijd. Sowieso omdat je personages een beperkt leven hebben, maar ook omdat elke volledige beurt een maand voorstelt. Wanneer je bijvoorbeeld een labyrint ingaat met de opdracht een X aantal demonen te verslaan, begint de klok te lopen, die wordt weergegeven door dovende vlammen rondom de minikaart. Neem je op je gemak de tijd, dan kun je veel minder gevechten uitvoeren dan wanneer je telkens vol op de leider springt. Aan het eind van de maand heb je de keuze om terug te gaan naar huis, of om verder te gaan. Kies je voor het laatste, dan gaat er weer een nieuwe maand in.

Ook zijn er activiteiten die van je kostbare tijd afsnoepen. Wil je bijvoorbeeld nageslacht verwekken, dan kost je dat altijd een hele maand. Time management is dus een belangrijke kwaliteit om te bezitten in dit spel.

De labyrinten zijn voor de één een uitdaging en voor de ander een hel. Er is namelijk nauwelijks een aanwijzing te vinden die je vertelt welke richting je op moet. Het vervelendst kan dit zijn bij het feast of demons, wat slechts één keer per jaar plaatsvindt in een van de labyrinten. Tijdens dit festival kun je namelijk de god bevechten die daadwerkelijk de vijf relikwieën heeft gestolen. Als je hem verslaat, win je een van de vijf onderdelen terug. Om toegang te krijgen tot het feast of demons moet je de toegangspoort vinden. Vind je hem niet in de maand van het festival, dan heb je dikke pech en kun je een jaar wachten. Het loont dus behoorlijk de moeite om een extra maand te investeren in het doorzoeken van het labyrint.

Om de juiste items te vinden zul je ook behoorlijk moeten grinden, of over een ongezonde dosis geluk moeten beschikken. Doordat de items die je bij een gevecht wint zo willekeurig als wat worden gekozen, zal het meer dan eens voorkomen dat je naar een labyrint terug moet.

Conclusie
Oreshika: Tainted Bloodlines biedt spelers feitelijk alles wat je van een goeie jRPG mag verwachten. Beelden in de typisch Japanse stijl, een goed gevarieerd gevechtssysteem en een verhaal dat je ongewild toch meetrekt in het geheel. Het onderhouden, en vooral goed timen, van je nageslacht zorgt voor een prima extra dimensie en de tijdsdruk van twee jaar per clanlid laat je allesbehalve stilzitten. Door de willekeurigheid van items die je in een gevecht wint, zul je behoorlijk moeten grinden, maar wie daar niet van houdt zal nooit een jRPG spelen. Het is een uitermate prima spel en een aanwinst voor de verschoppeling van de Sony-familie, de Vita.

Pluspunten
Minpunten
  • Goed gevechtssysteem
  • Clan onderhouden en opbouwen
  • Werken onder tijdsdruk
  • Gebrek aan richting in de labyrinthen
  • Grinden (vooral wanneer dat niet je ding is)
Exclusief verkrijgbaar voor PlayStation Vita.