Dead Space 2

Gespeeld op Xbox 360
Ook verkrijgbaar op PlayStation 3 en PC

Hoe beter consoles en pc’s worden, hoe meer mogelijkheden er zijn in videogames. Die potentie uit zich vaak in vrijheden en keuzes: welke missie neem ik nu aan en, wat tegenwoordig in is, hoe besluit ik die af te ronden? Dead Space 2 is wat mogelijkheden betreft alles behalve vooruitstrevend in gameplay.

Wanneer je Dead Space 2 koopt om innoverende gameplay, dan trek je hier aan het verkeerde endal. Het horrorspel is zo lineair als een potje Mens Erger Je Niet (wat ruimte biedt voor onvergetelijke, uiterst gewelddadige, scripted events), bevat de orthodoxe structuur van gang-gang-kamer-gang (zorgt wel voor opbouwende spanning), sluit alle mogelijke alternatieve paden af (met slappe excuses als ingestorte plafonds of deuren die schijnbaar stuk zijn) en voegt qua wapens ook weinig toe aan het horrorgenre. Eigenlijk zijn dit dan nog niet eens de minpunten.

Isaac Clarke bestuur je niet
Waar je Dead Space 2 wel voor koopt, is zijn enerverende gameplay. In het spel speel je, net als in het eerste deel, met Isaac Clarke. Sterker nog: je bént Isaac Clarke. Dankzij het ontzettend spannende verhaal word je vanaf de eerste minuut de game ingezogen, ongeacht het feit of je deel één nou wel of niet gespeeld hebt. Dat is een heel ander niveau dan het gemiddelde verhaalgedreven spel waar je duidelijk merkt dat je met een hoofdpersonage speelt, zonder dat je echt het gevoel krijgt deel uit te maken van het verhaal.

Aan het begin van het verhaal wordt je ruw wakker gemaakt door een onbekende man. Je merkt al meteen dat er iets niet klopt. Nog voordat je überhaupt hebt gevraagd waarom die onbeschofte vent je uit je slaap ontwaakt, wordt zijn lichaam overgenomen door buitenaards gespuis. Zijn hoofd scheurt in tweeën, hij krijgt gigantische, garnaalachtige voorpoten en valt je direct aan. Erg vreemd natuurlijk en je snapt er niets van. Clarke lijdt namelijk aan geheugenverlies, dus alle ervaringen zijn weer nieuw voor hem.

Wie ben ik?
Het geheugenverlies geeft Visceral de ruimte om een hoop dingen te herhalen. Zo loop je wederom door een ruimtestation, ben je dus hetzelfde hoofdpersonage en zijn de vijanden nog steeds dezelfde groteske gedrochten genaamd Necromorphs (wat in feite weer tot leven gewekte lijken zijn, geïnfecteerd door een onbekend buitenaards organisme). Dat maakt voor de ervaring echter niet uit. Je wordt constant bezig gehouden met vragen, terwijl je de monsters van je lijf wegslaat en –schiet. Wie was die man bij mijn bed? Waar ben ik? Wie is Diane, die vrouw die mij steeds contacteert?

Terwijl je dus geen idee hebt wat je op het ruimteschip doet en wordt geprikkeld door vragen, stelt het spel je zenuwen op de proef door je constant te verrassen met hordes Necromorphs. De ene Necromorph is snel, de andere draagt een bom en weer een andere is langzaam, maar heel sterk. Zo blijf je constant op je hoede, want je moet bijvoorbeeld heel vlug de benen van dat snelle monster kapot knallen. En die bom laat je natuurlijk met rust. Die levende lijken val je aan met je Plasma Cutter, geweer of zaag, maar je deelt ook rake klappen uit met je vuisten. Wat echt een enorm bevredigend gevoel geeft is de stamp met je rechtervoet. De dreun die het beeld doet trillen heeft een immense impact op je eigen psyche, want dat is de dreun der overwinning. Wanneer een monster bijna sterft, kun je hem de genadeklap geven door keihard je voet in zijn gezicht te duwen. Een ongeëvenaarde ervaring; de besturing vormt de perfecte katalysator tussen jouw hersenen en het scherm. Het vertaalt direct de actie waar je naar verlangt.

Boe. Schrik.
Die monsters laten je goed schrikken, maar de gebruikte effecten zijn wel heel goedkoop. Natuurlijk komt er ergens een buitenaards wezen uit een muur of raam gesprongen en je hoort constant alle gromgeluiden om je heen. Waar het spel de mist in mee zou kunnen gaan is de timing waarop de muur of het raam breekt. Daar is echter niets op aan te merken. Je zit vaak op het puntje van je stoel naar het scherm te gluren. Alle ruimtes zijn best donker en amper voorzien van licht en dankzij de setting van het verhaal ook nog eens mysterieus en cultachtig (kaarsen, vage logo’s en rode tapijten zijn gewoon eng). En terwijl je de omgeving in je opneemt en de vragen je dus bezig houden, schiet je dikwijls terug naar je leuning.

Voor het eerst in de serie bevat de game ook competitieve multiplayer. Op de Wii kon je al samen knallen in Extraction, dat vergeten gamers nog wel eens. Maar dat kon niet online; in Dead Space 2 kan dat dus wel. Het is een spannend potje tikkertje in twee verschillende teams, bestaande uit vier man per groep. Het ene team bestaat uit mensen en het andere uit buitenaardse wezens. Terwijl de mensen bepaalde doelen moeten behalen, moeten de Necromorphs er juist voor zorgen dat die mensen daar niet in slagen. Dat levert vaak spannende kat-en-muispotjes op, die worden verheven naar een hoger niveau dankzij de grimmige sfeer.

Grafisch stelt Dead Space 2 niet teleur. De verschillende pakken die je draagt zijn voorzien van veel details en dat geldt ook voor de personages die je ontmoet en de Necromorphs waar je tegen vecht. De omgevingen ademen een mysterieuze en lugubere sfeer uit, die alleen te vergelijken is met eerdere Dead Space-games. Visceral Games heeft dat dus goed weten vast te houden. Hetzelfde geldt voor de audio in het spel. Er is geen muziek, want dat zou de sfeer alleen maar verpesten. In plaats daar van hoor je dus gegrom en krijgt je constant berichten via een communicatiemiddel binnen of lees je die van overleden personen. De voice-acting is ook enorm overtuigend, wat natuurlijk de sfeer weer ten goede komt.

Conclusie
Dead Space 2 is een enerverende game. Het verhaal is aangrijpend en zet je écht in de schoenen van Isaac Clarke, vanwege de schokkende gebeurtenissen. Daarnaast is het spel gelukkig ontzettend lineair, wat Visceral Games de ruimte geeft voor onvergetelijke passages. Ook blijft het spel je boeien: de vragen die op je worden afgevuurd, worden niet uitgesmeerd tot aan het einde. Wanneer je een antwoordt krijgt, krijg je ook meteen weer een nieuwe vraag. Tel daarbij op dat het audiovisuele gedeelte van extreem belangrijke waarde en goed verzorgd is en dat de besturing perfect vertaalt waar je als speler naar verlangt. Dit is één van de meest intense games van dit moment die je niet mag missen.