Kid Icarus
Kid Icarus is een vreemde eend in de bijt van Nintendo’s softwarebibliotheek. Het kent geen groot succes zoals Metroid, Super Mario Bros. en The Legend of Zelda, terwijl het leunt op elementen uit die drie grote series.
Waarom Kid Icarus nooit verder is gekomen dan zijn debuut op NES en diens vervolg op Game Boy, is ons een raadsel. De gameplay staat namelijk zo vast als een huis. Kid Icarus zit vol met levels waar je van beneden naar boven klimt en wisselt dat af met enkele kerkers en levels waar je van links naar rechts loopt. Je verzamelt belangrijke items die je verder helpen in het spel en kunt je vijanden aanvallen met je pijl en boog. Er is werkelijk waar geen duf moment te bekennen.
Springen, belangrijke items zoeken en gebruiken, schieten – Kid Icarus bevat eigenlijk de die best uitgewerkte gameplayonderdelen uit Nintendo’s wél populair commerciële spellen. Super Mario Bros., The Legend of Zelda en zusterspel Metroid vormen allemaal de inspiratiebron voor Kid Icarus. Alsof Nintendo gedacht moet hebben dat ze drie individuele toptitels hebben die ze het liefst samen zouden willen persen in één game: Kid Icarus is er in elk geval het resultaat van.
Dat de game 25 jaar na z’n intiële release nog zo veel fans heeft én dat Kid Icarus: Uprising voor vele een geschenk uit de hemel was (ha!), is helemaal geen verrassing als je het origineel nog eens goed onder de loep neemt. Nintendo heeft er namelijk alles aan gedaan om ons deze game niet zo maar te laten vergeten. Want niet alleen de gameplay staat na al die tijd nog overeind, ook de vormgeving is van uitzonderlijk hoog niveau. Sowieso beter dan Metroid, maar niet zo goed als Super Mario Bros..
Kid Icarus mengt heel wat stijlen door elkaar. Het bevat Romeinse en Griekse invloeden, met onder andere vijanden als Medusa, maar schuift ook een hoop eigen elementen naar voren. Of het nou ligt aan de beperkte grafische kwaliteiten van Nintendo’s Entertainment System of niet, de fantasierijke vijanden zien er soms (onbedoeld) grappig uit. Laat je echter niet voor de gek houden: het gros van de vijanden zijn moeilijk te verslaan. Er is zelfs een onverslaanbare vijanden die nooit alleen komt…
De gameplay in Kid Icarus is dus behoorlijk afwisselend: verticale en horizontale gebieden wisselen elkaar af en de items die je vindt maken je speelervaring er heel wat soepeler op. Dat mag ook wel, want de game kan bij vlagen best pittig zijn (val je naar beneden in een verticaal level, dan ben je gewoon dood – zonder speciaal item dan). Bovendien heeft de game het beste van Nintendo’s grote drie én oogt het allemaal – gelet op de beperkingen – doordacht. Die cultstatus is volledig terecht.
