F-Zero
F-Zero is in alle opzichten een bijzonder spel. Het is niet alleen één van de tofste en snelste racespellen, het zoekt ook altijd de technische grenzen op van de spelcomputer.
In het racespel F-Zero scheur je in futuristische, supersnelle ruimteschepen op waanzinnige banen vol mijnen, gladde ondervloeren en vooral scherpe bochten. De gameplay bestaat dan ook voornamelijk uit het snel reageren op die hoeken, door gebruik te maken van de L- en R-knoppen. Daarmee neem je scherpe bochten, zonder veel snelheid te verliezen. Een ander onderdeel is het onthouden van de racebaanrichting, zodat je goed bewapend bent tegen alle verrassingen.
De basis bestaat dus uit snelheid, jouw reactievermogen en je kennis van de baan. En die kern blijkt anno 2013 nog steeds overeind staan. Hoewel het spel vanzelfsprekend gedateerd oogt, staat de gameplay nog als een huis. Als toevoeging op die basis heeft zo’n schip een levelsbalk. Je verliest energie door tegen andere racers of muren aan te botsen. Dit kun je strategisch inzetten: wanneer een tegenstander knippert, is hij één tik verwijderd van eliminatie. Hetzelfde geldt allicht voor jou.
Je kunt je vaardigheden oefenen en tonen in twee modi: de time trial- en grand prix-modus. Daarnaast zijn er meerdere moeilijkheidsgraden en spelen de vier voertuigen allemaal op hun eigen manier. Zodoende heb je al een handvol keuzemogelijkheden om het spel te spelen zoals je wil. Maar het is ook tof om nog eens te zien waar de serie in 1990 ooit begonnen is, en hoe het veranderd is ten opzichte van bijvoorbeeld F-Zero GX. De verschillen zijn cruciaal, maar miniem.
Hoe gedateerd het uiterlijk mag zijn, F-Zero was ooit wel de eerste Super Nintendo-titel die gebruikmaakte van de Mode 7-techniek. Daarmee creëerde Nintendo een pseudo-driedimensionale omgeving waarin je niet het voertuig bestuurt, maar de omgeving om het voertuig heen. De SNES was destijds niet in staat om volledige 3D-beelden te generen – die eer ligt later in het verschiet voor de Nintendo 64 – maar kon op deze manier toch alvast een behoorlijk voorproefje geven.
Een ander opvallend element is dat Nintendo begin jaren negentig de kwartjescultuur achter zich liet. F-Zero is geen spel dat je even snel tussendoor speelt of waar je binnen no-time goed in wordt. Integendeel. Je moest voor het eerst best wat tijd investeren in een videospel om er daadwerkelijk goed in te worden, al is het maar omdat de races – met z’n vijf laps – tweeënhalve minuut kunnen duren. Een grand prix duurt ruim tien minuten – een groot verschil met het NES-tijdperk.
F-Zero zoekt niet alleen de grenzen van de beschikbare techniek op – waar de serie later meer bekend om is geworden -, maar ook die van de speler. Deze game is pittig en meedogenloos. Je moet supersnel reageren, omdat je in een supersnelle wagen zit en kan zonder kennis van de baan alleen winnen op de lagere moeilijkheidsgraden. Daarnaast moet je rekening houden met je energiebalk en dus niet te veel botsen. Ook in deze heruitgave werkt dat nog steeds goed.
Gespeeld op Wii U, ook verkrijgbaar voor SNES.
