Brütal Legend
Voor een sandboxgame ziet Brütal Legend er zeer goed uit. Technisch gezien zit het op een redelijk hoog niveau, met veel licht-effecten, details en animaties die de gamewereld tot leven brengen en sfeer geven. Van tijd tot tijd kun je pop-ups tegen komen, maar dit is nooit storend zoals in bijvoorbeeld Grand Theft Auto IV waarin je tegen een boom aan knalt die twee minuten na de crash ineens zichtbaar wordt. Heel af en toe heeft de game last van een framedrop, maar zowel de popup als de framedrops gebeuren alleen als er écht veel op het scherm gebeurt. Verder draait de game stabiel en zonder tearing. De textures en de polycount van de objecten in de wereld zijn niet echt bijzonder te noemen, sommige objecten zijn erg hoekig afgewerkt. Door de art-style en de ruige omgeving vormt dit echter nooit een storende factor.Op technisch vlak zit het dus wel snor met de graphics, maar het is vooral de art-style die deze game een grafisch spektakel maken. Alles is heerlijk komisch overdreven, van Eddies borstkas tot het kapsel van General Lionwhyte, zonder geforceerd over te komen. Alles past in de gamewereld die Tim Schafer en z\'n team ontworpen hebben op basis van Heavy Metal-albumcovers. Bijna alle sub-genres van rock komen voorbij in deze game en elke stroming wordt gekenmerkt door een eigen visuele stijl. Nu kan dat heel gemakkelijk een onoverzichtelijk kliederboeltje worden waardoor het geheel gewoon afzichtelijk wordt, maar Double Fine heeft het voor elkaar weten te krijgen dat alles gewoon op elkaar aansluit en in elkaar overvloeit.
Audio: bring the noise!
Een game die geïnspireerd is door metal en zich afspeelt in een wereld vol metal moet natuurlijk wel een beetje fatsoenlijk geluid hebben. Ook op deze afdeling weet Tim Schafer indruk te maken. De geluidseffecten, van enorme basknallen tot subtiele achtergrondeffectjes, klinken fantastisch en zijn goed getimed.
De soundtrack van de game bestaat, hoe kan het ook anders, uit metal. Met 107 tracks die verschillende stijlen beslaan is er in ieder geval keuze genoeg. Opvallende keuze van Double Fine is dat de onbekendere tracks van begin af aan beschikbaar zijn en dat je de bekendere tracks zult moeten unlocken. Onbekend betekent in dit geval geenzins onbemind, want de complete soundtrack is gewoon lekker. Tijdens het scheuren in de Deuce heb je de keuze naar welke muziek je luistert, maar tijdens cutscenes krijg je de keuze van Schafer en kornuiten te horen. En die keuze is uitstekend. Vooral de cutscene met Mr. Crowley van Black Sabbath veroorzaakte bij mij kippenvel.
In de gamewereld loopt een enorme lading personages rond en die moeten allemaal ingesproken worden. Double Fine heeft het voor elkaar gekregen om de meest indrukwekkende voice-acting-cast ooit in een game te krijgen. Het gros bestaat uit metal-helden, zoals Ozzy Osbourne, Lemmy Kilmister, Lita Ford en Rob Halford. Alle voice-actors zijn stuk voor stuk een genot om aan te horen, waarbij Lita Ford helaas als zwakste van het stel kan worden aangewezen. Ze weet haar rol simpelweg niet overtuigend te brengen. Hoogtepunt is wel Jack Black als hoofdpersoon Eddie Riggs. Hoewel hij gewoon met z\'n normale stem praat, vergeet je soms dat dat die pafferige malloot is die met Dave Grohl een motelkamer sloopte in de videoclip \"Low\". Dat is deels te danken aan het feit dat hij wat ingetogener speelt dan bijvoorbeeld in \"Year One\" of \"Nacho Libre\", maar ook aan de uitstekende dia- en monologen die geschreven zijn.
Dat is niet het enige compliment aan de scriptschrijvers: Ozzy Osbourne zal in zijn rol als The Guardian Of Heavy Metal regelmatig bezocht moeten worden om upgrades te kopen. Om te voorkomen dat je bij elk bezoek dezelfde groet krijgt, hebben de schrijvers een flink aantal variaties op de welkomstscène geschreven. Ik ben inmiddels vaker in de Motor Forge geweest om upgrades te halen en ik ben al wat dubbele begroetingen tegen gekomen, maar ik krijg nog regelmatig nieuwe. Ik heb dus geen idee hoeveel van deze animaties er zijn, maar het zijn er in ieder geval flink wat.
Voor het volgende compliment blijven we even in de Motor Forge, want voor elk item is een aparte zin ingesproken. Verwacht dus geen \"That\'s nice!\" en \"Owh that\'ll look handsome!\" in een oneindige roulatie, maar echt teksten die specifiek bij dat voorwerp passen.
Schaferiaanse hümör
Een game van Tim Schafer zonder humor is geen game van Tim Schafer, dus verwacht ook in Brütal Legend flink wat aanvallen op je lachspieren. Er zitten flink wat grappen in die een referentie vormen naar songs of bands, zo is de naam Lionwhyte een referentie naar de band White Lion, een glam metal-band, en maakt The Killmaster (ingesproken door Lemmy Kilmister, zanger van Motörhead) de opmerking \"Sonny, do I look like a gamblin\' man?\", wat refereert aan de de grootste hit van de band: Ace of Spades. Verder zit er nog een gitaarsolo in die een loden, brandende zeppelin doet neerstorten op je vijanden, een verwijzing naar de band Led Zeppelin en kun je een wapen op de Deuce monteren waarmee je bliksemschichten kunt schieten. Het commentaar van The Guardian Of Metal als je deze selecteert is \"Why don\'t you let them ride YOUR lightning for a change?\", een verwijzing naar \"Ride The Lightning\" van Metallica.
Maar ook voor de mensen die niet zo heel erg thuis zijn in deze muziekstromingen valt er genoeg te lachen. Vooral de combinatie van Jack Black z\'n voice-acting en de gezichtsanimaties, die deels gebaseerd zijn op Jack Black, leveren flink wat lachmomenten op. Maar ook de supporting cast weet regelmatig grappig uit de hoek te komen. De eerder genoemde ontmoetingen met The Guardian Of Metal zijn regelmatig reden voor hilariteit, net zoals de interactie tussen Eddie Riggs en de rest van z\'n leger.
