Trauma Center: Second Opinion
De besturing werkt vrij makkelijk: met je WiiMote richt je op het scherm waar je je handeling wilt uitvoeren, waarna je met de richting van de Nunchucks analoge stick je instrument kiest, en deze gebruikt met A (of in het geval van het pincet, met A en B tegelijk). Waar het switchen op de DS ging met het tappen op het icoontje van het apparaat, gebruik je op de Wii nu dus de analoge stick van de nunchuck om te switchen tussen de verschillende instrumenten die je nodig hebt om je operatie succesvol uit te voeren, zoals een scalpel, zalf, een laser en hechtdraad. Dit werkt werkelijk fantastisch. Moet je bijvoorbeeld een twintig-tal kleine tumoren weglaseren en genezen met antibiotische gel, dan kun je binnen een fractie van een seconde switchen tussen laseren en de gel opsmeren, zonder dat je je WiiMote van het gebied waar je aan het werken bent af hoeft te halen om ergens anders op te mikken. Dit is zo\\\'n ontzettend grote vooruitgang, dat kleine probleempjes zoals het af en toe moeite hebben met het juiste instrument selecteren (af en toe kijkt het een beetje nauw lijkt het wel, of draai je je hand tijdens het spelen waardoor je eigen coördinatie in de war is) vrij onbelangrijk zijn.
Ook problemen met het touchscreen zoals het moeite hebben om aan de randen te werken, of veelvuldig moeten inzoomen (iets wat nu bijna niet meer gebruikt wordt) zijn niet terug te vinden in de Wii versie.
<\/center>Daar tegenover staat wel dat het spel nu af en toe wat makkelijk is. Gelukkig heb je de keuze om zelf je moeilijkheidsgraad aan te passen: easy, medium of hard. De verschillen zijn redelijk, maar afgezien van de moeilijkheidsgraad kun je altijd nog proberen een zo perfect mogelijke operatie uit te voeren om de hoogste ranking voor een level te halen. De onderlinge verschillen tussen de levels zijn vrij groot, wat aan de ene kant zorgt voor een \\\'walk-in-the-park\\\"-gevoel als je een level zonder slag of stoot uitspeelt, en aan de andere kant je met verbijstering achter laat als je plotseling je patiënt hebt vermoord zonder dat je het in de gaten had. Persoonlijk vind ik deze diversiteit in moeilijkheidsgraad erg geschikt aangezien het je een beetje scherp houdt: was alles even moeilijk/makkelijk geweest, dan was het ongetwijfeld een stuk saaier. Nu moet je af en toe nog eens werken om een level te halen.
Voor de die-hard chirurgen zijn de verschrikkelijke X-levels gehandhaafd in Trauma Center: Second Opinion. Deze levels zijn behoorlijk onmogelijk om uit te spelen, en vereisen dat je niet alleen geen enkele fout maakt, maar ook de efficiëntie zelve bent. Behoorlijke ervaring vereist!
<\/center>Tenslotte worden de unieke functies van de Wii (afgezien van het klaarblijkelijke gebruik van de richtfunctie) niet erg vaak gebruikt. Je gebruikt een keer een zaklampje om bij te lichten, of moet een defibrillator op het hart aanbrengen door je controllers richting de tv te bewegen, maar de motion-detectie wordt verder niet gebruikt. Gelukkig maar, aangezien deze besturing last heeft van lag en moeilijkheden met het herkennen van patronen (denk aan SSX Blur, bijvoorbeeld). Kortom: de besturing van de Wii wordt voldoende gebruikt en zorgt ervoor dat geen enkele Nintendo-fanboy bang hoeft te zijn dat deze game niet Nintendo-exclusive blijft.
