Concert: Robbie Williams - Amsterdam 2006
Voor tienduizenden fans was het gisteren de dag waar ze maanden naar uit hadden gekeken. Na de release van zijn laatste album, Intensive Care, lanceerde de Britse popheld gelijk een website voor zijn meest loyale fans. Daar konden de liefhebbers tegen betaling van 25 Britse ponden lid worden van Williams' 'Inner Sanctum' om zo voor de massa voor te zijn. Hen werd de lange wachtrijen voor het postkantoor bespaard, maar voor de ingangen G en J van de Amsterdam Arena hielp een lidmaatschap van Williams' heiligdom niets. Het was dan ook vroeg in de middag al een drukte van belang voor de toegangspoorten. Vergezeld door ontelbare poncho's, paraplu's en dekzeilen tegen de regen was het voor velen een lange zit totdat de beveiliging om exact half vijf in de middag begon met het toelaten van de eerste enthousiastelingen. Het voorste vak stroomde snel vol en opnieuw moest er lang worden gewacht op de aanvang van het voorprogramma. Gelukkig werd op de grote schermen van het indrukwekkende podium door de NOS verslag gedaan van de voetbalwedstrijden van die dag, dus de liefhebbers hoefden zich niet te vervelen.
Het was om half zeven de beurt aan de Britse band Orson om het publiek op te warmen voor de hoofdact. De vijfkoppige formatie straalde weinig energie uit, behalve de drummer. Deze leek het middelpunt van een eenpersoonfeestje en drumde alsof zijn leven ervan af hing. Een prachtig gezicht, maar het leek er een beetje op alsof zijn collega's er maar weinig zin in hadden en de automatische piloot hadden ingeschakeld. De sfeer wilde er niet echt inkomen, maar dat kwam mede doordat het stadion nog niet voor de helft gevuld was. Een uur later was niet alleen de Amsterdam Arena beter bezet, maar ook het podium was ingenomen door artiesten die een menigte weten op te zwepen: Basement Jaxx. Met een kleurrijke mix van muziek, zang en dans werd de menigte flink enthousiast gemaakt. Met een aantal bekende nummers, als 'You used to be my Romeo' en 'Where's Your Head At' kregen de heren achter de draaitafels en instrumenten het publiek achter zich. Overigens niet alleen een verdienste van de verzorgers van het instrumentele gedeelte, want de zangeressen (en zanger) gaven een daverende show weg, waarbij niet alleen vocaal flink werd gepresteerd, maar er ook vol enthousiasme werd gedanst.
Na een uurtje te hebben geluisterd en gekeken naar Basement Jaxx was het eindelijk tijd voor datgene waar een ieder zo lang op heeft moeten wachten. Het immense podium, dat vooral uit grote schermen bestond, bleek al direct ingezet te worden bij de opkomst van Robbie Williams. Het werd al snel duidelijk waarom de tour van 2006 de titel 'Close Encounters' draagt, want met behulp van licht en geluid werd één van de belangrijkste scènes uit de gelijknamige film uitgebeeld. Alsof hij werd gelanceerd vanuit een ruimteschip schoot Robbie Williams uit de grond. Op de bewegende 'catwalk' opende hij met het nummer Radio, afkomstig van zijn nieuwste album. Gedeeltelijk met de zang vanaf een bandopname, want Williams had blijkbaar al ingecalculeerd dat zijn energieke opkomst hem de mogelijkheid tot zuiver zingen zou ontnemen.
Al snel werd duidelijk -voor die enkeling die het nog niet wist- dat Robbie Williams een echte entertainer is. De hoofdmoot draait om zijn muziek, dat valt niet te ontkennen, maar het publiek gaat minstens net zo uit zijn dak bij de opmerkingen die hij maakt. Zijn uitspraak over hoeveel hij toch houdt van Nederland ("No really, I mean this shit!"), werd met luid gejuich ontvangen en ook de keren dat hij de tussenstand van het Nederlands Elftal doorgaf leverden hem een luid applaus op. Maar er was nog zoveel meer. Een gastoptreden van Williams' beste vriend Jonathan Wilkes (samen streden ze op het podium om de eer bij 'wie kan de bal het verst weg schieten'), waarbij de fans konden genieten van Strong. Een leuk effect werd verzorgd door de fans, die op internet hadden afgesproken bellenblazers mee te nemen, waardoor het podium werd omringd door honderden zeepbellen tijdens het duet met Wilkes. Een afwijking in het optreden zat in de viering van de verjaardag van bandlid Claire. Williams had een grote slagroomtaart voor haar meegenomen, waarvan zij de kaarsjes mocht uitblazen. Alhoewel bijna het hele publiek had verwacht dat de ondeugende zanger de taart in haar gezicht zou drukken, had niemand verwacht dat hij er zelf in zou duiken. Een komische noot, waarbij vooral de jarige erg opgelucht leek.
Het optreden in de Amsterdam Arena was een groot succes, niet dat iemand anders had verwacht. Daarvoor heeft Robbie Williams te veel ervaring en zit de show te goed in elkaar. De combinatie van Williams grote hits, een indrukwekkend podium met overweldigende licht-, beeld- en geluidseffecten leverde een geweldig overdonderend geheel op.
Na 90 minuten pure show was het tijd voor het toetje. De toegift werd gebracht alsof deze spontaan was, maar het was voor een ieder wel duidelijk dat het geheel van minuut tot minuut strak was gepland. Het maakte het concert niet minder vermakelijk, maar het tast de geloofwaardigheid van de emotie van Williams wel aan. Zeker als zijn band lijkt te gebaren dat ze echt niet nog een nummer gaan spelen, maar Williams ze op het laatst weet over te halen is slecht acteerwerk; de helft van de Arena wist al dat elk concert in deze tour wordt afgesloten met Kids. Ach, het maakt ook niet uit, want Robbie Williams geeft zich bijna helemaal en de zaal geniet. En zo hoort het ook. Gaat dat zien!
Robbie Williams - Close Encounters Tour 2006
Amsterdam Arena - 21 juni 2006 - Setlist
Waardering:
Must See/Buy/Do
AanraderRedelijkTsjaa...STAY AWAY!!!!Alle foto's ©FOK!
