Inspiratie
Wat een kutwoord vond ik dat altijd zeg, inspiratie. Het wordt zo verschrikkelijk vaak misbruikt door figuren die er een soort bewondering mee willen uitdrukken dat ik het op bepaalde momenten niet kan uitstaan. Maar op zo'n dag dat ik weer eens te maken heb met echte, pure inspiratie is dat ineens helemaal weg. In de periode na zo'n dag kan ik dat gelul over inspiratie wel weer een tijdje af en toe aanhoren.
Een moment van echte inspiratie. Je woont bijvoorbeeld een lezing bij over een onderdeel van je vakgebied, raakt halverwege bijzonder geïnteresseerd, laat je helemaal meeslepen en vanaf dat moment ben je drie dagen lang in je hoofd met niets anders bezig dan het verhaal dat je aangehoord hebt. Geweldig is dat. Je kijkt weer even heel anders naar je werk. Het maakt je beter in wat je doet en goed zijn in je werk is een heerlijk gevoel.
Maar wat een ellende is het tegenovergestelde. Ik weet er het woord niet voor. Ik heb zelfs geen idee of het woord daarvoor überhaupt bestaat, maar ik kom het verschijnsel af en toe wel tegen. Van die dagen dat alle enthousiasme en alle ideeën uit je weggezogen worden. Het is niet alleen een gebrek aan inspiratie, maar het is veel erger dan dat. Alles lijkt onnozel, overbodig en vervelend. Een soort inspiratievacuüm. En ja, je voelt 'm al aankomen. Juist. Heb ik nu last van.
En het stomme is dat dat niet eens echt te maken heeft met wat ik meegemaakt of gezien heb. Er gebeurde deze week weer genoeg waar ik normaal gesproken een column over zou kunnen schrijven. Ik zag vorige week op het station een kerel van een roltrap afflikkeren en een paar mensen stapten gewoon over hem heen. Best een raar gezicht. Een dakloze op datzelfde station vroeg me om geld voor koffie. Het leek me wel sympathiek om dus een kopje koffie voor hem te kopen, maar toen ik dat gedaan had, kreeg ik op m'n sodemieter van de verkoopster, omdat ze geen daklozen voor de deur wilde hebben. Mijn zoon van anderhalf jaar oud moest hard lachen om beelden van broodmagere Auschwitz-overlevenden die ineens op televisie voorbijkwamen. Nou ja, genoeg onderwerpen voor verdere bespiegelingen dus, maar ik kan er nu niks mee. Na een zin of wat heb ik er verder niets meer over te melden.
Een inspiratievacuüm is verschrikkelijk. Niet zo zeer omdat ik nu een column over niks zit te schrijven, want dat doe ik wel vaker en ik kan daar prima mee leven, maar vooral omdat het in het dagelijks leven zo ontzettend stoort. Een collega maakte tijdens een vergadering een bijzonder arrogante kutopmerking waar ik me extreem aan stoorde, maar ik wist met niets anders te reageren dan 'goh'. Gemiste kans, hier had ik normaal gesproken binnen een seconde een sarcastische opmerking tegenover kunnen plaatsen. Mensen zouden dan gelachen hebben en de arrogante collega was dan op zijn plek gezet. Nu dus niet. Zonde.
Ik heb van mijn baas een fantastische fles rode wijn gekregen. Hij had aan me gedacht tijdens zijn vakantie in Frankrijk. Ik heb die wijn thuis opgedronken en hij was echt heerlijk. De volgende dag vroeg hij hoe de wijn was en ik wist niks beters dan 'heel lekker', terwijl ik normaal rustig een halfuur vol kan ouwehoeren over lekkere wijn en daarom had hij die fles waarschijnlijk voor me gekocht. Nogal jammer allemaal.
En nu is het woensdagavond en dan moet er weer een column geschreven worden. En ja, ik heb wel ideeën, maar echt nul inspiratie. Het kan me eigenlijk gewoon allemaal niet zo veel schelen. Ja, dus weer eens een kutcolumn van mijn hand. Sorry daarvoor, maar bedankt dat je 'm toch hebt uitgelezen. Misschien inspireert dat wel. Wie weet.
