Vieze kinderen
Ik geef les op een middelbare school en de hele week zit ik dus tussen de kinderen. Nou ja, kinderen… Ze zijn ergens tussen de twaalf en de negentien. Maar laat ik het voor het gemak toch maar over kinderen hebben, want dat zijn ze tenslotte over het algemeen nog. Ze zijn onzeker, naïef, onhandig en ze hebben niet altijd even veel begrip van grenzen. Pubers dus. Ik hou van pubers.
En het gaat nogal eens fout door al die maffe onhandigheden van ze. Er wil er wel eens eentje opgepakt worden in het weekend. Er gaan er wel eens een paar op de vuist. Er scheldt er wel eens eentje een collega uit. Zo gaat dat nu eenmaal. Ik sta erbij, zie het, draag waar nodig iets bij. Ik vind het elke dag weer ontzettend bijzonder om te zien. Fantastisch om een heel redelijk salaris te kunnen verdienen door om te gaan met zulke interessante en leuke jonge mensen.
Thuis heb ik ook kinderen. Mijn kinderen zijn nog klein. De oudste is nog geen tien. Dat het mijn eigen kinderen zijn is van het allergrootste belang, want hoe geweldig ik mijn eigen kinderen ook vind, de kleine kinderen van anderen kan ik niet uitstaan. Er belt er wel eens eentje aan. Nou ja, wel eens… Elke dag een paar keer. Als ik thuis ben ren ik naar de deur om te zeggen dat we zo weggaan, dat er iemand ziek is, dat we zo gaan eten of weet ik veel wat ik voor smoes kan bedenken. Als ze maar niet mijn huis binnenkomen.
Want Jezus Christus, wat zijn de kinderen van anderen toch godsgruwelijk irritant. Ze schreeuwen, ze gillen en ze stinken. Ze maken de vloer goor met hun smerige schoenen, ze kruimelen chips tussen de banknaden en ze lopen in de weg. Kom ik thuis van mijn werk en er zit weer eens zo’n monster op de bank, dan weet ik niet hoe snel ik moet zeggen dat we over vijf minuten gaan eten. Oprotten uit mijn aura.
En dan zijn er dus mensen die ervoor kiezen om op een basisschool te gaan werken, of nog erger: in de kinderopvang. Wat een verschrikking moet dat zijn! De hele dag de gillende, kwijlende, spugende, schijtende kinderen van anderen om je heen. Elke dag opnieuw van ‘s ochtends tot ’s avonds totale hel. En voor het geld hoef je het ook niet te doen, want het verdient kut.
En dat vraag ik me dus af. Hoe ziek in je hoofd moet je zijn om willens en wetens tegen een hongerloontje iedere dag die ellende te doorstaan? Waarom doen mensen dit? Waarom zou je jezelf dat aandoen? Zonnetje40? Enig idee?
