Moord in Aerdenhout (9)
"Mijn dochter? Verdomme man, als je enig onderzoek naar mij gedaan zou hebben, dan zou je weten dat ik alleen maar een zoon heb."
"Luister, je hebt dit niet van mij. Mocht je dit toch gaan gebruiken, dan zal ik je slaan totdat je het lekker gaat vinden. Het ging mij simpelweg te ver. Walgelijk."
"Ik ga er vanuit... Mag ik trouwens je naam eens weten?" vroeg Mason plotseling.
"Noem mij maar Clive."
"Clive, ik ga er vanuit dat ik geen dochter heb. Dus waarom zij mij zo martelt, is mij een raadsel. En waarom doe jij mee?"
"Niet omdat ik gevoel voor haar zou hebben, dat niet. Geld, simpelweg geld."
"Geld? Ik bied je het honderdvoudige van wat zij je biedt. Laat mij vrij en ik maak een rijk man van je."
"Al kreeg ik het duizendvoudige, in het vak dat ik beoefen, gaat het als een lopend vuurtje wanneer ik plotseling voor meer geld zou gaan middenin een klus."
"Ja en? Je hoeft dan toch nooit meer aan de bak."
"Luister Mason, niet vertrouwd worden is vele malen erger voor mij. Ik heb vrienden die mij op zeker zullen afknallen wanneer ik op jouw aanbod zou ingaan en wat heb ik dan aan al dat geld? Je begrijpt niets van de onderwereld, jij begrijpt alleen een bovenwereld."
"Denk je dat? Er is veel meer onderwereld in de bovenwereld dan jij denkt. Denk je nu echt dat ik miljardair ben geworden door dit niet te begrijpen? Weet je wel wie je ontvoerd hebt, man? Denk je nu echt dat jouw wereld na mijn ontvoering er voor jou hetzelfde uit zal zien? Ook al heb je al je poen gekregen? Ik zal de beste mensen op de vervolging van hen die verantwoordelijk zijn zetten. Denk dan aan de Mosad of Navy Seals, het maakt mij geen reet uit, man. Ik laat gehakt van je maken. Ik sluit je voor de rest van je leven op met het ergste uit jouw nachtmerries. Denk er eens over na, man." Mason voelde zich kalm worden, hij zag dat zijn bewaker onder de indruk was.
"Onderwereld, bovenwereld, als jij doet wat je zegt dat je gaat doen, wordt het een complete oorlog. Daar zit geen hond op te wachten. Je imponeert mij gewoon niet, man. Dood is dood, of door jouw leger of het leger dat ik ken. Ik geef mijn vertrouwen aan het leger dat ik ken en als ik loyaal ben dan heb ik de meeste kans te overleven. Snap je het nog steeds niet? Dat is waar je dochter je nu om ontvoerde. Jij denkt dat met geld alles te koop is, maar bovenal alles te doen is. Je dochter heeft je in de tang, bij de ballen. Je bent machteloos en dat is haar grootste overwinning. Zij wilde op een bepaald moment in haar leven bevestigd zien waar ze vandaan kwam waar, ze bij hoorde. En jij hebt die deur waarschijnlijk keihard dichtgeslagen met behulp van je geld. En nu heeft ze voor jou het ondenkbare werkelijkheid gemaakt: het ontnemen van je vrijheid, dat is nu jouw werkelijkheid. Die werkelijkheid is iets waar jij mee om zal moeten gaan. Doe je het niet, dan vermoordt ze je." Mason keek opzij, weg van zijn ogen en gezicht. Hij voelde een diepe droefheid. Deze woorden had hij niet verwacht van een bewaker.
"Hoe heeft zij mij te kennen gegeven dat ze bestond?" zei Mason met een afgezwakte stem.
"Dat is iets waar jij over na kan denken. Succes."
Hij liet Mason alleen achter in de ruimte. Zonder boeien, maar met een grote droefheid bij Mason. Hij leek voor het eerst sinds zijn ontvoering te begrijpen waar het allemaal om draaide. Er gingen dagen en nachten voorbij waarin Clark en Maddy niet gebeld werden en waarin Mason alleen was en wachtte op een volgende deceptie. Er werd alleen eten binnengebracht. Het chemisch toilet in de hoek van de kamer werd om de twee dagen geleegd door zijn vaste bewaker. Op de vijfde dag sprak de bewaker weer. Mason had hem in de voorgaande dagen genoeg gevraagd, maar hij had geen antwoord gegeven.
"Ze zit nog steeds vol haat. Ze gaat echt uitvoeren wat ze in haar hoofd heeft. Ik zou je schrap zetten als ik jou was." Twee uur later zwiepte de deur van Masons kamer hard open. Zijn bewaker en een voor Mason onbekende vrouw kwamen binnen, gemaskerd met het masker van een knappe vrouw. Ze was uitdagend gekleed, Mason voelde zijn hart krimpen. Hij zou het nooit doen, nooit! Zijn bewaker greep Mason bij zijn kin en met zijn andere hand hield hij Masons neus dicht. Na een minuut opende Mason zijn mond en op dat moment deed zijn bewaker iets in zijn mond. Het voelde als twee pillen. Mason probeerde ze uit te spugen, maar zijn bewaker sloot zijn mond met zijn handen. Mason stikte bijna, hij kon niet anders dat de pillen doorslikken.
De vrouw was gekleed in een strak, zwart, doorschijnend pakje. Haar borsten puilden er bijna uit. Mason zag aan haar lichaam en houding dat het om dezelfde vrouw ging als de voorgaande keren dat deze vrouw in deze ruimte was. Ze zei niets. Haar hoge, zwartleren laarzen maakte het geheel compleet samen met de jarretelles en haar tot het kruis opgehaalde kousen. Hij zag haar geschoren vagina. De enige woorden die door zijn hoofd bleven galmen: "Nooit, nooit, nooit zal ik met haar iets doen, nooit!" Mason zat inmiddels weer geboeid op de stoel, alsof er een film herhaald werd. Ze wachtte rustig voor het raam, ze keek naar buiten. Hij zag haar goedgevormde lichaam en na een minuut of twintig hield hij het niet meer. Zijn penis groeide. Hij wilde het niet. Mason begon langzaam te begrijpen dat hij zoiets als Viagra had gekregen. Het brandde in zijn onderlijf, nog nooit had hij zo een erectie gehad, bij niemand.
